LUNA EN DE WASBEER

Ik ben 26. Vandaag heeft mijn moeder mijn knuffelbeest voor me gewassen; Monks, een wasbeer. Mijn ouders waren een dagje in Amsterdam en het kon echt niet meer zo, vond ze. “Hij is hartstikke ranzig, dat ding ligt toch niet zo bij je in bed?”, vroeg ze. Maar ze wist het antwoord al. Ik slaap sinds m’n zevende met dat beest en er zijn maar weinig nachten overgeslagen. Hij was ook vies, heel erg vies zelfs, maar hij stonk niet. Hij rook naar ‘Envy’ van Gucci. Vroeger was hij zeker 40 centimeter, nu hooguit 25. In elkaar gekrompen door het knuffelen. De gaten vallen erin en m’n moeder vond hem ‘sleets’. “Geef mij maar even een sopje en een nagelborsteltje, dan zal ik hem eens lekker boenen”, zei ze. Vroeger deed ze hem altijd in de wasmachine en hing hem dan aan z’n oortjes aan de waslijn. Vreselijk vond ik dat. Ik ben enig kind en toen ik klein was zat Monks naast mij aan tafel. Die kreeg dan van m’n moeder een schoteltje met wat aardappeltjes en groenten. Dan deden we net of hij het opat. Later heeft Monks er een heel sociaal leven bij gekregen, verzonnen door m’n moeder. Monks was namelijk pooier (‘souteneur’, zei m’n moeder) en ging ’s nachts bij de wilde wijven langs. Ook nu nog kan ik een kwartier lang met m’n moeder aan de telefoon zitten en alleen maar over dat beest praten. Wat-ie heeft gedaan het weekend. Lachen is dat. Mijn vader zegt dan altijd dat we helemaal gek geworden zijn. Dan lachen we met z’n drieën. Monks ligt nu op de verwarming, gewikkeld in een handdoek. Hij ruikt naar Dreft. Vannacht ligt-ie met handdoek en al bij P. en mij in bed.