LUNA EN DE PLUIZIGE BOLLETJES

Voordat we richting Weesp vertrokken had ik al 100 keer aan vriend F. en vriendin T. gevraagd of er wel weer poesjes waren. “Want anders kom ik niet hoor”, zei ik. “Er zijn 5 kittens”, vertelde T., “en 3 van die pluizenbolletjes met blauwe ogen.” “Oooh”, zei ik. “Aaah”, zei ik. En toen ik vrijdag het erf op kwam rijden was het eerste dat hun zoontje B. riep: “Kom Luna, dan laat ik je de poesjes zien.” En nog voordat ik iedereen gedag had gezoend rende ik al achter B. aan. Naar de hooischuur! Naar de kittens. Naar de pluizenbolletjes met blauwe ogen. “Oooh”, zei ik. “Aaah”, zei ik. Ik was verliefd in nog geen seconde. Dus ik belde naar P.: “Lieve, lieve, lieve liefje, mag ik nog een babypoesje?” “Je mag een babypoesje als je een werkster regelt”, zei hij. Nu zou dit voor veel vrouwen (m/v) een zeer aanlokkelijk bod zijn. Een poesje én een werkster in 1 deal. Maar sinds mijn vorige werkster (m) ineens niet meer kwam opdagen vind ik het eigenlijk wel best. Ik was altijd opgelucht als hij weer de deur uit was. En alles was dan wel weer schoon en opgeruimd, die 4 uur dat hij er was voelde ik me ongemakkelijk in m’n eigen huis. Dus ik heb niet zo’n moeite met een werkster-loos bestaan. Ook niet met een paar kattenharen op de bank meer of minder. Maar mijn P., die kan er dus niet tegen. En ik kan er weer niet tegen dat hij er niet tegen kan. “Maar ik wil geen werkster”, zei ik tegen P. aan de telefoon. “Ik wil het niet, ik wil het niet.” “Nou, dan ook geen poesje”, zei P. streng. “Oh”, zei ik beteuterd. Toch lag ik vorig weekend enkele uren in het hooi tussen de 5 kittens. Gewoon omdat niks zo leuk en lief en fijn is als jonge poesjes aaien. Omdat niks zo rustgevend werkt als kijken naar kittens die de wereld ontdekken. Omdat ik met zo’n poesje in m’n handen toch een beetje kon dromen over nóg een poes in huis. Want hoe meer poezen hoe beter. En af en toe dromen van een huis vol katten mag best. “Wil je nu wel of niet nog een poesje erbij”, vroeg vriendin T. toen we zondag weer richting huis vertrokken. “Nee”, zei ik.” En ik wist het bijna zeker. Echt bijna.