DE MELANCHOLIE VAN GEVULDE EITJES

“Zou jij misschien gevulde eitjes kunnen maken?”, had ex-partner P. een week geleden gevraagd. Hij werd onlangs 50 en z’n dochter onlangs 8, dus de hoogste tijd voor een gezamenlijk feestje. “Ja, nou, dat wil ik wel, maar ik denk niet dat ik die heelhuids van Tiel naar Amsterdam ga krijgen”, zei ik, “haal gewoon een paar zakken chips, lekker makkelijk.”

Voor onze feestjes vroeger aan de Prins Hendrikkade in Amsterdam maakte ik altijd gevulde eitjes. Verjaardag? Gevulde eieren! Pasen? Gevulde eieren! Weekend? Gevulde eieren! Kerstmis met de familie? Gevulde eieren! Oud en Nieuw met vrienden en oud-Hollandsch naar de klote? Eerst even een bodempje leggen met gevulde eieren!! Gevulde eitjes zijn de stabiele factor op ieder feestje en worden gemaakt naar een befaamd familierecept, doorgegeven van m’n moeder op mij, lekker simpel met mayonaise en Aromat, altijd een groot succes bij jong en oud, alleen geen gemakkelijk gerecht om even te vervoeren in een Tupperware-bakje. Maar P. had blijkbaar toch echt z’n zinnen gezet op een verjaardagsfeestje mét gevulde eieren.

‘Ik heb 40 eieren gekocht’, appt P. de avond voor het verjaardagsfeestje.
‘Dat meen je niet!’, app ik terug, ‘kijk eens wat voor cadeau ik voor je gekocht heb!!!!!’

‘Haha.’
‘Maar eh, ga jij nou echt zélf gevulde eitjes maken?’
‘M’n zus komt morgen iets eerder.’
‘Oh, okay, maar dan zou ik wel alvast even die eieren koken hoor, zodat ze morgen op tijd afgekoeld zijn.’
‘Hoeveel minuten?’

Voor de zekerheid app ik P. het hele recept. Ik heb nooit veel vertrouwen in de kookkunsten van P. gehad en als hij moest vragen hoe lang het duurt om een ei hard te koken, lijkt het me dat hij weinig had bijgeleerd de afgelopen 11 jaar.

De zus van P. blijkt de volgende dag inderdaad eerder op het feestje gearriveerd en heeft de 40 eieren nog moeten koken, want dat was P. vergeten. De nichtjes van P., inmiddels volwassen vrouwen met verkering, zitten de eieren te pellen. En het is maar goed dat ik, eigenlijk als grapje, een busje Aromat heb gekocht, want de zus van P. kan in het huis van P. weinig andere smaakmakers dan mayonaise vinden.

En dan sta ik ineens in mijn leven van vroeger.

Er komen vrienden binnen die ik jaren geleden bijna elke week zag, maar waarmee het contact logischerwijs verwaterde toen ik bij P. wegging en verhuisde van Amsterdam naar Tiel. Vrienden waarmee ik voor mijn gevoel nog gisteren in het Vondelpark zat met een proseccootje en een jointje. En ik had natuurlijk wel gehoord dat die en die een dochtertje hadden gekregen. En daarna nog eentje. En dat zij een zoontje kregen. En dat die verhuisd waren. En dat die nu daar en daar werkte. Maar als je dan ineens iedereen zo ziet, na 11 jaar, met wat rimpels meer, wat grijze haren erbij, maar vooral als vaders en moeders, ja, dan is dat het perfecte moment voor een kleine mentale breakdown.

Je stapt uit een relatie. Je kiest voor een ander leven. Je verhuist naar een andere stad. Je krijgt een andere vriendenkring. En ondertussen tikt de tijd alle uren van de dag. Alles is anders en toch voelt het op een rare manier allemaal even heel vertrouwd.

Als P. uiteindelijk langskomt met de gevulde eitjes vraagt iedereen of ik ze heb gemaakt.