LUNA DESIGNT EEN DESIGNSTOEL

Ik weet niet precies bij welke hoeveelheid katten de term crazy cat lady begint, maar ik zie mezelf nog niet als een crazy cat lady. Anderen wel trouwens, maar ik weet heus wel wie ik ben, diep van binnen dan, en dat is een kek poezenvrouwtje. Nog geen crazy cat lady! Echt niet! Nog niet. Okay, misschien dan. Er is in ieder geval 1 ding wat mijn huis gemeen heeft met de huizen van de échte crazy cat ladies en dat is dat mijn meubels er weinig toe doen. Geen dure design meubels dus, want hoe vaak ik ook tegen de katten zou gillen dat ze er vanaf moeten blijven, hoeveel plantenspuiten ik ook op ze leeg zou spuiten, katten zijn er nou eenmaal op gemaakt om net op het moment dat je niet kijkt, hun nageltjes toch eventjes in die lievelingsstoel te zetten. Zo rent Bruce Lee zo gauw ik ’s ochtends de deur van m’n kantoortje opendoe naar mijn bureaustoel om daar z’n klauwen aan te scherpen. Geen probleem, want ik vond de bureaustoel ooit langs de straat. Gratis en voor niks. Ook hadden onze 3 katers het binnen een klein maandje voor elkaar om alle hoeken van onze bijzetpoef vakkundig te demonteren. En sinds de komst van sphynx Oprah heeft de loungebank eraan moeten geloven; Oprah rent regelmatig als een manische ADHD-poes door het huis en komt dan tot stilstand op de bank. Om dan eventjes haar nageltjes te manicuren op de kussens van de bank, en dan vervolgens weer weg te rennen. Zonde van de bank, want hij kwam puntgaaf binnen, maar het is een Marktplaatsje van nog geen € 300,-. Wanneer we het echt niet meer aan kunnen zien, waarschijnlijk pas na een jaar of 5, halen we gewoon een nieuw Marktplaatsje. Ook onze jaren ’50 eetkamerstoelen met groenig fluweel mogen de katten zien als een kattenvijl, want die waren maar € 5,- bij de Tielse tweede ronde-winkel. In mijn huis dus geen fancy design. Geen Italiaans kalfslederen bankje, geen handgeweven kussentjes uit Guatamala en al helemaal geen witte, vilten stoelhoezen. Ik weet na 15 jaar mijn huis delen met poezen wel beter. Dus toen de designstoel met de naam Ridge Rib in mijn huis arriveerde, een stoel die ik als kunstenaar helemaal mocht pimpen, designen, verbeteren, versieren, was mijn eerste indruk; mooie stoel, zit lekker ook, maar ja, met 4 katten gaat dat ‘m dus never nooit worden. En daarmee had ik meteen een totaalconcept dat ik alleen nog even uit moest gaan werken. Ik maakte de eerste 3D-PloesiePoesie, ik voorzag de stoel van de tekst ‘CATS AND NICE FURRRRNITURE DON’T MATCH’ en, voor het échte poezengevoel, gaf ik de stoel wat nep-kattenkrabben. LIKE!