EN NOU?
Nu de rust enigszins is teruggekeerd, mamma is op dit moment niet meer in direct levensgevaar, al is het hebben van kanker natuurlijk wel iets wat je leven in gevaar brengt, komt de volgende, grote vraag naar boven: En nou?
Die vraag spookt niet alleen door mijn hoofd, maar ook door die van m’n moeder en door die van m’n vader.
En iedereen gaat er op zijn of haar manier mee om.
Mijn vader is vooral van de praktische kant. Hoeveel zou mamma nu wegen, dat wil hij nou wel eens weten. En ze is nu vast wel 18 kilo afgevallen sinds vorig jaar, dus ze moet goed eten en drinken en wat zullen we nou eens voor haar halen? En waarom heeft ze nou maar 1 hapje op, ze moet meer eten, meer, meer, want dan sterkt ze aan en dan kan ze binnenkort weer lopen. En ze moet goed oefenen en er moet een plan zijn, waarom is er geen plan, verdomme, dat hadden ze nou toch allang geregeld moeten hebben, en ze zouden zo’n bedfiets voor haar regelen, maar dat heeft ze maar 1 keer gedaan en dat kan toch niet genoeg zijn? En mamma wilde gisteren nog televisie kijken en een boekje lezen, maar daar heeft ze nu ook geen zin meer in en ze zegt haast niks meer en nou?
Ik probeer momenteel vooral mijn vader op de rit te houden. Mijn vader is van de generatie kan-nog-geen-ei-zelf-bakken, dus hij eet al een maand hier mee. Hij had ook nog nooit zelf geld gepind. Ook nog nooit zelf een sms-je verstuurd. Nog nooit z’n beltegoed opgewaardeerd. Mijn vader is, kortom, enorm verwend door m’n moeder. Hij heeft de laatste weken een woordenboek thuis op tafel liggen omdat hij af en toe woorden hoort die hij niet begrijpt. Ook ik probeer alle gesprekken voor hem wat te verduidelijken, te herhalen, zodat hij zichzelf geen dingen gaat verbeelden. Zodat hij niet gaat malen. Mijn vader zit tegen overspannenheid aan, of misschien zit hij er al lang in, ik weet niet hoe je dat soort dingen meet.
Mijn moeder ligt in haar ziekenhuisbedje te zwijgen.
“Je moet niet zoveel prakkiseren hoor, vrouwtje”, zegt m’n vader.
“Ja, maar je kan je gedachten niet uitzetten”, zegt m’n moeder.
Ik heb een doodzieke moeder.
En een vader die de weg kwijt is.
En nou?
Gisteren stuurde mijn vader mij z’n eerste sms: ‘hallo ik hou van jou’
Wat een man om van te houden .. Ik zou het niet droog houden na zo’n smsje..
*snif*
Ohhh wat lief!!! Tranen in m’n ogen! Heel veel sterkte voor je mamma, pappa,J en voor jou. Het gaat allemaal goed komen, ook al gaat het wat langer duren xxxx
Ik hou ook van jou. En, ongezien, van je ouders.
‘k Denk aan jullie.
Wat een lief sms-je. Dat verzacht jouw ‘Wat nou?’ vraag hopelijk een beetje ? Sterkte !
Ow man, tranen, hier. Luck to you en je ouders. Allemaal mensen om te knuffelen..
oh wat super lief!!!
*traneninogenhier*
Hopelijk kan jij ook ergens met je verdriet terecht,….want dit is een mega-zware periode,…die ik op jonge leeftijd een beetje gelijkaardig meemaakte,….dus heel veel sterkte,..en probeer af en toe aan jezelf ook te denken!!!
Maar wat je vader wél kan, is prioriteit geven aan belangrijke dingen… dat sms-je is goud waard!
Voor t eerst (!!!) moest ik huilen bij het lezen van een blog. x
Wat lief! En terecht natuurlijk! Dan gaat ´t ´m ook lukken met een beetje afkijken van jou om een maaltje te maken. Je moeder zal van ´r stoel vallen! (niet letterlijk natuurlijk…)
En nou is het wachten op het behandelplan of er naar vragen terwijl je ondertussen alle ballen in de lucht probeert te houden. En soms moedeloos denkt dat dat niet best gaat maar ondertussen doen jullie het dan toch best goed. Omdat jullie veel van elkaar houden, elkaar heel erg aanvullen, voor elkaar proberen te zorgen en elkaar bewust en onbewust sterk zullen houden.
Probeer af en toe goed voor jezelf te zorgen meid. xxx
wat liefffff!! Heb nog nooooit een sms van m’n pa gehad. Lijkt me heeel bijzonder
Fokking ontroerend. Als je hulp nodig hebt, heb je een heel internet, maar ook mij.