Auteur: luna

Vroeger, toen ik nog in Amsterdam woonde, toen haalde ik m’n stofjes en spulletjes altijd bij fournituren- en stoffenwinkel A. Boeken in de Nieuwe Hoogstraat! En A. Boeken is een winkel die bekend is in, maar ook buiten Amsterdam, om haar superkekke etalages! Ieder half jaar verandert de etalage en de allernieuwste etalage is een Alice in Wonderland-etalage! Met een grote Harten-Koningin, een kleine Alice, een leger van kaarten, cupcakes, een blauwe rups, en… ja, je moet even omhoog kijken, maar daar bovenin de etalage, in het groen, zit een extra-ultra-speciale PloesiePoesie! Want de Chesshire kat is dus een roze PloesiePoesie mét freaky glimlach en extra brede en gekrulde staart geworden. En hij heeft ook een roze toupetje! Helemaal handgemaakt door mij! En daar ben ik toch wel even trots van! Mijn werk in de kekste etalage van Amsterdam!

Al drink ik allang niet meer zoveel als vroeger, ik leef nog steeds volgens de stelregel; je moet zoveel mogelijk drank in huis hebben om je helemaal de tyfus te zuipen, zodat je, mocht er zich een terroristische aanslag, burgeroorlog, watersnood, Hongerwinter, Hitchcock-tafereeltje, Return of the Killer Tomatoes of iets met zombies gaan aandienen, in ieder geval genoeg alcoholin huis hebt om alles om je heen zo snel mogelijk te vergeten! En dat dan voor minstens een maandje, totdat het ergste kwaad geschied is, of totdat het me gewoon niks meer kan schelen omdat ik dan ergere problemen heb, zoals bijvoorbeeld een alcoholvoorraad die geslonken is tot een nulpunt. Dus toen er 1,5 maand geleden een advertentie in de Tielsche Courant stond dat er een Wijnkelder-Uitverkoop zou plaatsvinden bij de Albert Heijn en dat er allerlei topwijnen voor slechts € 2,50 de deur uit zouden gaan, begon mijn hart iets sneller te kloppen. Je tijdens een zombie-aanval helemaal naar de klote drinken met wijntjes van de Albert Heijn voelt toch net iets prettiger dan met wijntjes van de Lidl, dus die Wijnkelder-Uitverkoop, daar moest ik bij zijn! Verkering J. was niet te beroerd om z’n auto strak voor de deur van de AH te parkeren zodat we de 40 aangeschafte topwijntjes ook meteen hop, vanuit de kar, hop, in de achterbak konden tillen. En omdat we die avond meteen even doorreden naar Breda om een via Marktplaats.nl aangeschaft wijnkastje op te halen, konden we de flessen ook meteen hop, in het wijnkastje zetten. En het voelde goed. Veilig ook. Stabiel. En ik waande mij in een prettige leefomgeving. Maar toen ik in de krant las dat er vorig weekend wéér een Wijnkelder-uitverkoop zou zijn bij de Albert Heijn begon het toch te knagen. "Maar het is echt zonde als we niet gaan hoor", zei ik tegen J., "ik bedoel, 2,50 voor een fles wijn waar je normaal gesproken 6 tot 10 euro voor betaald, dat scheelt hoor. Ze hebben alleen wat etiket-schade!" "Maar er staan nog 40 flessen van de vorige keer", zei hij. "Nou… eh… dat niet meer precies hoor",zei ik, "maar het is écht belangrijk om weer te gaan. Echt hoor. Straks gebeurt er iets Jack Bauer-achtigs en dan zitten we hier maar met die pakken ijsthee van jou! Ah? Ah? Ga je weer even mee? Met de auto? Dan krijg je zo een kusje, echt!" Dus er bevinden zich momenteel zo’n 120 flessen topwijn in dit huis. En zolang War of the Worlds zich niet in mijn achtertuintje gaat afspelen maakt niemand mij wat dit jaar.

"Moet je nou kijken!", roept J. terwijl hij door een 6 jaar oud krantje bladert. Ik ben begonnen aan het opruimen, doorspitten, archiveren en weggooien van bakken vol met oude shit. Dingen die ooit op m’n prikbord hingen, dingen die ooit belangrijk waren, dingen waarvan ik nu eigenlijk niet eens meer wist dat ik ze had. "Wat dan?", vraag ik. "Dit zijn wij!", zegt hij en hij duwt me het krantje onder m’n neus. "Nee!", roep ik verbaasd. Maar we zijn het echt. In een Erotisch Krantje van 6 jaar terug staat een artikel over de FOXY-stand met de titel ‘Geile Donders, op bezoek bij FOXY!’ Het artikel is opgeleukt met diverse foto’s, genomen tijdens 1 van de Kamasutra-beurzen. Ik staar naar een mini-mezelf in het hoekje van een foto. Ik draag een door mijn moeder gemaakt FOXY-serveersters-pakje, dat me overigens zeer kek stond. M’n haar zat ook goed trouwens toen, al is dat moeilijk te zien door het wit kanten hoofdbandje dat ik droeg. "Jesus, dat is raar", zeg ik tegen hem, "wij hebben gewoon een foto van onze eerste ontmoeting." "Leuk hè?’, zegt hij. En mochten wij ooit nog kinderen krijgen, maar misschien kunnen we er voor het gemak beter van uitgaan dat we eerder kleinkinderen krijgen, dan hebben wij een zeer goed verhaal als ons gevraagd wordt waar wij elkaar ontmoet hebben: "Dat was op een Kamasutra-beurs, dat was een erotische beurs, en oma had een serveersterspakje aan en een minirokje en hele hoge hakken, ja, en dat pakje is nog door je overgrootmoeder gemaakt, en toen moest oma allerlei meisjes overhalen zodat ze op de foto gingen voor FOXY, dat was een seksblad waar oma werkte, ja, ze moesten al hun kleren uit, maar ze mochten hun slipje aanhouden, maar die hadden we liever ook uit, ja, nee, oma werkte niet bij de Libelle. En naast de FOXY stond toen de stand van opa. Ja, en opa had toentertijd een sekswinkel. Ja, en op de beurs verkocht hij een soort neukstoel. Daar gaf hij demonstraties mee, nee, hij zat zelf niet op die neukstoel om ze te demonstreren, nee, ja, oma heeft daar wel eens opgezeten ja, maar dat is een ander verhaal. Nee,nee, dat kan pas als je 18 bent. Ja, nee, maar het ging opa en oma niet om de seks toen hoor. Nee, echt niet, nee, opa is toen niet op dat spannende serveersterpakje gevallen. Nee, echt niet. Opa viel toen op oma’s bril. En omdat oma zo grappig is. Dat is tenminste wat opa altijd verteld heeft aan oma. Echt. Oh, heeft opa jouw een heel ander verhaal verteld?"

Ja, sorry, ik ben een vrouw.
En ik wil gewoon gelijk hebben.

Dr. Phil vraagt zijn gasten altijd: "Do you wanna be right or do you wanna be happy?" Nou, Phil, wat het is, ik wil graag heel gelukkig zijn, maar ik wil ook graag m’n gelijk krijgen als ik het heb!

Zo kwam ik net in de krochten van deze website een stukje tegen met de titel ‘Tussen droom en realiteit staan wetten in de weg en praktische bezwaren’ dat ik schreef op 12 maart 2002. Dat is 8 (!) jaar geleden. En wat staat daar:

“Mijn droom is een man, type Erik de Viking, die dagelijks van 9.00 tot 17.00 werkt in de bouw. Wanneer hij thuiskomt rukt hij mij achter het aanrecht vandaan onder het mom; “Effe lekker neuken.” Hij werkt als bouwvakker, omdat hij zo graag met z’n handen werkt, maar hij heeft wel verschillende werken van Dostojevski gelezen. Mijn droomman koopt rozen voor me en doosjes met chocolaatjes in de vorm van konijntjes. Mijn droomman beschermt mij in de kroeg en kan ongelooflijk veel zuipen zonder dronken te worden. Mijn realiteit is een mannetje dat 10 kilo lichter is dan ik, 5 centimeter korter, meer dan 60 uur werkt per week, geen alcohol drinkt, iedere ochtend naar ‘As the World Turns’ kijkt en mij in mijn roze pyjama niet aantrekkelijk vindt.”

Goh.
Viel ik eigenlijk stiekem altijd al op grote mannen.
Of niet eens zo stiekem eigenlijk.
Goh.

"Je vader had het er vanmorgen al over", zegt m’n moeder wanneer ik binnenkom.
"Wat dan?", vraag ik.
"Jouw nasi natuurlijk."
Ik geef m’n moeder de grote bak nasi.
"Je moet er alleen even sateetjes bij maken."
"Ja, die had ik al in huis gehaald."
"En er liggen 2 gebakken eitjes bovenop."
"Lekker, kind."

"Het was echt lang geleden dat ik M. zag."
"Dat zal best."
"Meer dan 3 jaar."
"Is het nog steeds zo’n lekker ding?"
"Echt wel."
"Heeft hij al een vriend?"
"Nee, dat niet."

"Hoeveel eieren moeten jullie zaterdag?"
"Doe maar 2 doosjes, we zijn er bijna doorheen."
"Als J. ons zaterdag naar huis wil brengen, dan kan hij ze meenemen."
"Dat doet-ie wel."

"Ze hebben broccoli in de aanbieding bij de C1000."
"Oh, dat kan ik straks wel even gaan halen."
"Ja, wij eten het morgen."

"Ik kreeg trouwens een azalea van M., kan die in de tuin?"
"Ja, als het wat beter weer is, nu nog niet."

Geluk is op de fiets naar je moeder.
Geluk is samen koffie drinken.

Ik ben sowieso al een sucker voor ceremonieel gedoe. Doe mij een trouwerij, een geboorte of een begrafenis van wie dan ook en ik hou het niet droog.

Nu werd m’n vriendin Marloes afgelopen vrijdag tijdens een Shukke Tokudo-ceremonie tot monnik gemonnikt. En zo’n ceremonie is eigenlijk wel een trouwerij, een begrafenis, of eigenlijk meer een afscheid, en een geboorte in 1 te noemen. Genoeg redenen voor mij om voor, tijdens en na de ceremonie bijna non-stop met tranen in m’n ogen te zitten.

"Maar wat houdt dat nou precies in dan?", had ik een paar maanden geleden nog aan haar gevraagd.
"En dan ben je monnik en wat dan?"
"Wat is er dan anders?"
"Mag je nog wel een biertje?"
"Eigenlijk verandert er niks", had ze geantwoord.

En met zo’n antwoord kon ik natuurlijk niet zo veel.
Of misschien ook wel.
Ik moest hoe dan ook toch wel huilen vrijdag.
Om haar kale koppie.
Om hond Gaston die zo relaxt op z’n kleed bleef liggen.
Om haar man die zo lief naar haar keek.
Om de prachtige geloften die Marloes uitsprak.

1. Ik beloof alle leven te waarderen, te beschermen en te ondersteunen.
2. Ik beloof het eigendom van anderen te respecteren.
3. Ik beloof ethisch te zijn en niet begerig.
4. Ik beloof waarheidslievend te zijn en oprecht.
5. Ik beloof bewust en aandachtig te zijn en niet onwetend.
6. Ik beloof geen kwaad te spreken van anderen.
7. Ik beloof mijzelf niet te verheffen en anderen niet te vernederen.
8. Ik beloof genereus te zijn en niet gierig of inhalig, vooral met betrekking tot de Dharma.
9. Ik beloof gelukkig te zijn en toegewijd, met compassie voor alle wezens.
10. Ik beloof met respect te spreken over de Boeddha, de Dharma en de Sangha.

Eigenlijk zou elk mens dit lijstje ’s ochtends na het opstaan even moeten doornemen.
En proberen ernaar te leven.

En tijdens het uitspreken van alle geloften en tijdens de tientallen buigingen had Marloes zo’n big smile op haar gezicht, zo vol liefde, zo vol van alles of misschien wel vol van niets, ik weet niet hoe dat precies van binnen zit bij die monniken.

Maar als je je vriendinnetje zo gelukkig ziet.
Dan hoef je helemaal niet te begrijpen wat dat monnik-zijn inhoudt.
Want dan kan je niet anders dan héél gelukkig zijn voor haar.
En heel trots.

De foto is gemaakt door Pascal.

Hallo, mijn naam is Luna en ik kom er net achter dat ik een overduidelijke Twitter-verslaving heb. Vanmorgen bij het opstarten van mijn pc en het aanzwengelen van het internet kwam ik tot de schrikbarende ontdekking dat Twitter down lag. Helemaal dood. Niet eens het plaatje van de walvis en dan iets met het bereiken van limits erbij, nee niks.

Ik heb er nogal last van.

Er zijn wat dingen die ik graag met de wereld had willen delen en dat moet ik nu maar allemaal voor mezelf houden. Dat kan ik blijkbaar niet meer.

Frank Sinatra ligt al een uur op schoot! Hij is heel lief en zacht…

Ik ga straks naar Amsterdam… voor een FOXY-vergadering, een date met vriendin S. en een monnik-ceremonie van vriendin M.!

Het regent…

Ik heb een goede haardag… dat in combinatie met die regen is wel een beetje jammer te noemen…

Deeltijd-dochter S. is dit weekend hier en ze heeft grote plannen om een schilderij van haar vader en mij te maken…

Ik begin een postcrossing.com-verslaving te ontwikkelen…

Van mij mag het kabinet wel vallen…

Twitter blijkt trouwens behoorlijk killing voor het bijhouden m’n weblog…

Kijk, als zelf in de Viva al een item staat over ‘spuitend klaarkomen’, dan kan ik er ook wel mee voor de dag komen. Hier. Want volgens het artikel in de Viva van vorige week heeft slechts 10 tot 40 procent van alle vrouwen het wel eens meegemaakt en ik kan met zeer groot enthousiasme roepen dat ik bij die 10 tot 40 procent hoor. Sinds kort. Want ik schreef 10 jaar geleden al een item over squirtende vrouwen in de Reload en toen leek het me helemaal niks. En als ik dat artikel nu teruglees, dan denk ik; ach, wat schattig. En ach, wat wist ik er nou van. En ik moet vooral lief glimlachen om m’n slotzin: ‘Spuitend klaarkomen? Ik moet er, net als het merendeel van de vrouwen die ik ondervroeg, niet aan denken. Ik ziet het al voor me dat ik tijdens orale seks een man moet waarschuwen voor een opkomend orgasme, iets wat mannen nog weleens per ongeluk vergeten. Alleen een haatdragende vrouw zal haar cumshot gebruiken om wraak te nemen op alle mannen die ooit vergaten hun opkomend orgasme tijdig te melden.’ Afgezien van het feit dat het sowieso nogal een slechte slotzin is, ging ik er toen voor het gemak maar van uit dat mannen het niet geil vinden om een vrouw spuitend te zien klaarkomen. Lekker naïef natuurlijk. En omdat ik zelf nog nooit zo’n orgasme had gevoeld moest ik er niet aan denken. Want, vies, bah, nat, smerig. Ach, wist ik veel. Schaamte zorgt er vaak voor dat vrouwen zich tijdens de seks inhouden of het überhaupt nooit zover laten komen dat ze spuiten. En nu heb ik nooit het idee gehad dat ik me inhield, maar sinds ik weet hoe een spuitorgasme voelt en vooral hoe het moet, durf ik wel toe te geven; ik hield me in. Want het heeft alles te maken met ontspanning, techniek en vertrouwen en Godskolere-Jesus-Christus-Heilige-Maagd-Moeder-Maria; zo’n spuitorgasme is dus echt wel 100 keer beter dan een gewone. No shit. Een totale overgave aan het moment. Verslavend. En ik vind pornofilmpjes met spuitende vrouwen ineens ook veel geiler om te zien dan gewone porno, simpelweg om het feit dat als een vrouw spuit je ervan uit kan gaan dat ze ook daadwerkelijk klaarkomt, iets wat de meeste pornoactrices nog wel eens als de beste kunnen faken. En ik durf misschien zelfs te beweren dat God het eigenlijk zo bedoeld heeft. Dat zowel Adam als Eva in den beginne keihard konden spuiten! Dus. Luna kan het. Luna doet het. En Luna loves it. En ik raad iedere vrouw aan er een poging toe te wagen! Binnenkort starten de cursussen hier aan huis.

p.s. Uiteraard ga ik niet echt met cursussen aan huis beginnen. Vrouwen die dit trucje wel willen leren verwijs ik voor het gemak daarom door naar dit online boekje: www.spuitboek.nl (je moet ervoor betalen, ja sorry!)… Of anders; zoek eens op www.youporn.com naar ‘squirting’… totally NSFW, maar je leert er wel wat van!