Auteur: luna

Ik heb m’n hele leven angstvallig alles proberen te vermijden wat met optreden, voor een grote groep spreken, performen of op een podium staan te maken heeft. Mijn eerste optreden was tijdens een kerstmusical en ik had maar 1 regel tekst. Meer dan 25 jaar later weet ik dat regeltje nog precies: “Nee, dank u, ik heb al een boompje.” Op het cruciale moment was ik ‘m vergeten. Daarna leek het mij verstandig om nooit meer op een bühne te staan. In latere tijden heb ik nog wel eens wat dansjes gewaagd op een podium, maar dat waren dan altijd spontane acties geïnitieerd door een flinke dosis alcohol. En alcohol, dat was precies wat ik nodig had toen ik vrijdag om 14.30 arriveerde in toplessbar La Vie en Proost. “Is de bar al open?”, vroeg ik. Maar dat was nog niet het geval. “Is de bar al open?”, vroeg ik weer een half uur later, maar ik moest eerst even een soundcheck doen. Oh, God! “Lexie, ik ben zo sexy”, zong ik terwijl ik met m’n kont, in m’n paarse 70’s bloemetjesjurk, op de bar zat, “zeg maar hoe je ’t wilt m’n luv, op je rug of soixante neuf?” Ik vroeg me af waar ik in Godsnaam aan begonnen was, maar toen ging de bar ineens open en stond ik met glas witte wijn in m’n ene hand en een flesje witte wijn in m’n andere hand met FOXY-collega’s, FOXY-relaties en FOXY-adverteerders te praten. Ondertussen liepen er naakte meisjes over de bar en nam ik nog maar een grote slok. Ook tijdens de speech van hoofdredacteur P. fluisterde ik tegen collega J. dat ik echt niet, heus niet, nee, echt niet zenuwachtig was. En nog maar een wijntje. En toen was het al zover. En eigenlijk ging het best goed. Maar ik was blij dat ik er vanaf was. Kon ik eindelijk weer een wijntje nemen om bij te komen van de schrik. Alles was achter de rug! Maar toen ik die avond in licht beschonken staat thuiskwam trof ik een YouTube-link aan in m’n mailbox. “Oh, Jesus, Christus”, zei ik tegen P., “er is iemand geweest die het heeft gefilmd en het staat nu al op YouTube.” Ik zag mijn carrière in de politiek volledig aan me voorbij gaan. Ik liet het P. horen. “Het valt eigenlijk best mee hè”, zei ik. “Ja, eigenlijk best wel”, zei P. oprecht verbaasd, “hoe komt het dat je dan hier in huis altijd zo loopt te gillen?” “Ik weet het niet”, zei ik. "Je wordt de nieuwe Amy Winehouse”, zei partner P., “ik zie behoorlijk wat overeenkomsten.”

En ik schaam me er helemaal niet voor! Dus zie HIER (of eerder luister hier) naar het eenmalige optreden dat FOXY-hoofdredacteur P. en ik gaven.

“Zou jij op het komende FOXY-feestje met mij willen zingen?”, vroeg hoofdredacteur Peter Muller mij een paar jaar geleden. “Oh ja, jawel hoor”, had ik vol bravoure gezegd, maar stiekem was ik altijd blij dat er nooit meer een FOXY-feestje van was gekomen. Tot een paar maanden terug, want collega J. vond het toch echt de hoogste tijd voor een feestje en hoofdredacteur P. vond het prima dat zij het ging organiseren. “En jij gaat met Peter zingen hè?”, zei ze. “Eh, nou" begon ik, "ik heb 3 jaar geleden een keertje ‘ja’, gezegd, maar eigenlijk, eh, nou, eh, moet dat? Ik durf niet! En ik kan niet zingen eigenlijk. Oh, moet dat? Kunnen we niet met alle meisjes van de redactie zingen? Anders sta ik zo alleen?” Maar ja, toen vroeg hoofdredacteur P. het me nog een keertje en toen vond ik eigenlijk dat ik niet zo’n schijterd moest zijn. Het ergste wat kon gebeuren was dat ik volledig af zou gaan voor de voltallige seksindustrie, maar er waren toch zeker wel ergere dingen te bedenken dan dat. Honger bijvoorbeeld. Of armoede. Of iets met orkanen. Wakker worden en het zonder afwasmachine moeten doen lijkt me ook geen pretje. Of een dode kat vinden. En niet af en toe uit je comfort zone stappen en nooit dingen doen die je niet durft lijkt me ook geen gezonde levensinstelling. Dus ik zei: “Tuurlijk Peter, tuurlijk ga ik met je zingen.” En nu zijn er van die liedjes waarvan je maar 1 regeltje hoeft te horen om ze daarna de hele dag op repeat in je hoofd te hebben zitten. Ik noem een ‘De Meeste Dromen Zijn Bedrog’ van Marco Borsato, een ‘Kedeng Kedeng’ van Guus Meeuwis en een ‘I Will Always Love You’ van Whitney Houston. En sinds de afgelopen week kan daar dus ook het liedje ‘Lexie’ bij, het liedje dat hoofdredacteur P. in 1968 zong met Joke Raviera; ‘Lexie, ik ben zo sexy / Het kantoor laat je maar stikken / En kom lekker liggen likken.’ Peter Muller richtte in de jaren ’60 het seksblaadje Candy op en Joke Raviera was de dame die in die Candy de brievenrubriek schreef. In die tijd was het liedje ‘Lexie’ een grote schande en er zijn zelfs mensen voor in de gevangenis beland. Nu, 38 jaar later wilde Peter Muller dat liedje nog 1 keertje zingen. Een soort 2008 edition. Dus gisteren, op 30 mei 2008, stond ik met de hoofdredacteur van de FOXY op het podium van een blote-tieten-bar in Amsterdam. En ik zong uit volle borsten: “Lexie, ik ben zo sexy…”

“Heb jij gisteren iets in de diepvries gelegd?”, vraag ik aan P., maar het is een retorische vraag. Ik zie het antwoord namelijk al. “Ja, een pizza”, roept P. vanaf de bank, “waarom?” “Omdat godverdegodver de hele diepvries is ontdooid”, roep ik, “je hebt ‘m uitgezet!!!” “Nou, dan zet je ‘m toch weer aan?”, zegt P. relaxt. “Jesus Christus, godverdomme, jij weet ook echt niks van apparaten, die diepvries is meer dan 24 uur aan het ontdooien geweest,wat denk jij nou? Ik moet alles weggooien! Alles”, gil ik. “Sorry hoor”, hoor ik vanaf de bank. “Sorry, sorry? Er zaten allemaal lekkere dingen in. Sorry? Jij gaat het allemaal opruimen en alle bakjes leegmaken en in de vaatwasser zetten. Ik doe het niet! Zonde! Dit is echt zo ontzettend zonde. Ik ben weken bezig geweest om allerlei lekkere dingen in te vriezen. Voor jou! Zodat jij als ik er niet ben ook nog gewoon lekker kan eten en niet zo’n gore magnetronmaaltijd van de Albert Heijn hoeft op te warmen.” Ik staar naar een doosje met ontdooide lamskoteletjes. “En al dat biologische vlees!”, roep ik, “al die beesten zijn nu voor niks gestorven, godverdomme. Zielig. Klootzak.” “Ja, nu weet ik het wel”, roept P., “ik heb een fout gemaakt. Ik heb het eten in de vriezer verkloot. Alle gerechten die jij met liefde hebt gemaakt en hebt ingevroren in Tupperware-bakjes moeten worden weggegooid. Bij het sluiten van de diepvriesdeur heb ik niet genoeg gedacht aan de ongelooflijke liefde en aandacht die jij hebt tentoongespreid. Laat ik op de grond gaan liggen en stap over me heen! Of zal ik gaan rollen in die gesmolten perenijsjes? Moet ik iedere vrouw buiten gaan vertellen wat ik gedaan heb? Zal ik niet alleen aan jou spijt betuigen, maar aan alle vrouwen van Nederland? Aan alle vrouwen die dit soort fouten nooit maken?” “Eh”, zeg ik, “nee, jij moet het gewoon allemaal opruimen! Ik doe het niet!” “Of moet ik soms een weblog beginnen?”, roept hij. “Een soort algemeen Mea Culpa van mij naar alle vrouwen? Een weblog waarop ik iedere keer als ik weer eens iets fout doe kan schrijven hoe dom ik wel niet ben? En hoe dom mannen zijn? Zoiets?” “Eh, nou”, begin ik en ik moet bijna lachen. Bijna. “Nee”, roep ik, “ik wil gewoon dat jij die hele diepvries schoonmaakt, verdomme.” Maar vanmorgen stond ik zelf de inhoud van alle Tupperware-bakjes in de vuilnisbak te gooien. En vanavond mag P. mooi voor z’n eigen prakkie zorgen.

Ik liep al tijden met het idee om shirtjes te gaan poezenpimpen! En met alle ideeën is het uiteindelijk zo; gewoon doen! Dus ik voorzag gisteren 6 (kinder)shirtjes van poezenemblemen, franje en bloemetjes en ik ben zeer tevreden met het resultaat. Wat zeg ik? Ik vind ze fantastisch en ik ben ze al de hele dag aan het aaien en bewonderen! Ook na een rondje door de wasmachine bleef alles er nog even mooi uitzien. () En ja; ze moeten nog gestreken worden, maar ik kon niet wachten om ze online te zetten!
En nu zoek ik dus nog shirtjes! Effen kindershirtjes (of volwassen shirtjes maat S) in alle kleuren van de regenboog. Singletjes, shirtjes met korte mouwen, lange mouwen, vestjes, jasjes, hemdjes; alles is okay, zolang het maar in 1 kleur is! Nou ja, vooral geen opdruk, een shirtje met een biesje ergens hier en daar mag ook. En nu had ik gedacht dat er zich onder mijn lezers vast wel een aantal moeders of vaders bevinden die nog wel wat leuks in de kast hebben liggen. En ik gebruik liever tweedehands kleding dan nieuwe, omdat ik vind dat gedragen kleding een tweede kans verdient en er al genoeg wordt ge-massaproduceerd!
En uiteraard heb ik een goede deal! Stuur mij 6 kledingstukken (uiteraard wel gebruikt, maar nog van prima kwaliteit) (mail naar luna-apestaartje-ploesiepoesie.nl voor mijn adres) en ontvang er 1 daarvan helemaal gecustomized en verploesiepoesied terug. Natuurlijk mag je zelf bepalen welke van die 6 shirtjes je weer terug wil en welke kleuren jou aanspreken!

p.s. Volgende maand ga ik eindelijk m’n PloesiePoesie-site weer eens updaten en alle nieuwe merchandising, inclusief alle shirtjes online zetten.

Kijk, dat hele gedoe met die kapper vorige week, dat deed ik alleen om überhaupt een stukje te kunnen schrijven voor deze site. Ik dacht; laat ik maar ‘ja’ zeggen tegen deze homo, want anders maak ik helemaal geen ene fuck mee in m’n leven. Ik wilde eigenlijk niet, want ik haat kappers. Ik heb een hekel aan mensen die aan me friemelen en aan kappers die aan me friemelen in het bijzonder. Maar omdat ik al bijna 2 weken niets bijzonders had meegemaakt en ook geen interessante gedachte had gehad, leek het me voor de houdbaarheid van deze site belangrijk om met deze kapper in zee te gaan. Je moet wat over hebben voor je weblog. De dagen daarvoor had ik al overwogen om mezelf voor een dagje te prostitueren, ik wil alles immers een keertje meemaken en de dag waarop ik 7 kerels van divers pluimage over me heen had laten gaan had zeker wat interessant schrijfmateriaal opgeleverd. Na lang overleg met P. besloot ik het toch maar niet te doen. Wel heb ik bij wijze van experiment verschillende kruiden gesnoven, ik noem een oregano, een basilicum en een tijm, ik was ondertussen toch bezig met een spaghetti bolognese, maar geen van allen had een noemenswaardig effect. De pasta was wel lekker trouwens. Nou ja, en verder slijt ik mijn dagen momenteel met opstaan, werken, boodschappen doen, koken, werken en daarna op de bank instorten. Ik heb ook nog wel wat sociale dingetjes gedaan, vrienden gezien, uit eten, dat soort dingen. Het zijn van die dagen waarvan je hoort te zeggen: “Ja, alles gaat lekker z’n gangetje hè?” Maar dat zijn juist dagen die mij een beetje tegenstaan. Dagen die inwisselbaar zijn voor elke andere dag. Ik wil groots. Ik wil meeslepend. Ik wil drama. Ik wil dat er wat gebeurt. En, ja, dat betekent dus dat je ‘ja’ moet zeggen tegen de eerste de beste homo die vraagt of hij aan je haar mag zitten. Je moet wat. Momenteel kijk ik naar het Eurovisie Songfestival . Misschien schrijf ik er morgen wel een stukje over.

Er hing ergens een lieve hond heel relaxt uit het raam te turen en ik vond dat een foto waard. Dus ik pakte m’n IXUS750 en maakte een paar foto’s. “Hi”, hoorde ik naast me, “How are you?” “I’m taking pictures of the dog”, zei ik tegen de zeker-niet-verkeerd-uitziende man naast me, “isn’t he cute?” “Do you live here?”, vroeg de man en nadat ik hem even snel checkte en concludeerde dat hij homo was kon ik wel antwoorden dat ik hier om de hoek woonde. “Well”, begon hij. Hij was dus een ‘hairdresser from Australia en hij had net ‘applied for a job’ en hij zocht nog ‘hairmodels’. Want hij werd pas aangenomen als hij een paar knipkunstjes live zou vertonen de volgende ochtend. Of ik daar interesse in had. ‘In a free haircut.’ “Ehm”, begon ik. Ik wou vertellen dat ik kappers haatte en dat ik er al 5 jaar niet was geweest. Maar toen begon hij over de kleur van m’n haar en dat hij die zo mooi rood vond en het had precies de lengte die hij zocht. “Ehm”, begon ik en toen keek ik in de glinsterende ogen van de homo en de zon weerkaatste daar zo mooi in en toen lachte hij ook nog naar me en toen dacht ik aan de wereld en de liefde en dat het soms af en toe best goed is om iets voor je medemens te doen en toen zei ik ineens: “Ah, well, why not?” Even later zat ik met de aanstaande kapper en zijn vriend op een terras een kopje koffie te drinken en 06-nummers uit te wisselen. Ik vertelde over de laatste keer dat ik naar de kapper ging en dat het een drama was, en de hel erbij, en dat ik toen oog in oog stond met een relnicht met een schaar in z’n handen was en dat ik daarna nog maanden ongelukkig was. En dat ik dat nooit, maar dan ook echt nooit meer mee wilde maken. “No, but if you’re not happy, I’m not happy”, zei de aanstaande kapper. En toen vertelde hij wat hij met m’n haar ging doen. Iets met een ‘bob’ en een ‘swoosh’ en een ‘swung’ en een ‘no, no, not to short’ en hij was er van overtuigd dat het ‘great’ bij me zou gaan staan. Dus over een uur ben ik volledig overgeleverd aan de grillen van de aanstaande kapper. En ‘if he fucks it up’, dan gil ik heel Amsterdam bij elkaar.