Auteur: luna

Ik heb nu 2 keer ‘gewerkt’ op de afdeling waar ik ‘ben aangenomen’ als ‘vaste vrijwilliger’. Ik heb het 2 keer vreselijk gevonden. Ik ben 2 keer naar huis gegaan met het gevoel dat ik geen zin had om daar nog een keertje naartoe te gaan. Niet nog een keer. Laat maar zitten. Ik ben niet 1 keer aangekeken. Ik ben zelfs weggekeken. Niet door de bewoners, die vonden het de normaalste zaak van de wereld dat ik bij ze op bezoek kwam, maar door het personeel van de afdeling. Met als glorieus hoogtepunt een personeelslid dat het belangrijker vond om de kerstboom op te tuigen dan om mij even te vertellen hoe iemand heet, wat iemand vroeger deed, hoeveel kinderen iemand heeft, of iemand suikerziekte heeft, hoe oud iemand is, wie wel vaak bezoek krijgt en wie niet, of iemand graag naar muziek luistert, of iemand van wandelen houdt, of iemand überhaupt kan lopen, of ik iemands nagels mag lakken. Iets! Godverdomme iets! Ik wou alleen maar iets van iemand weten! Iets waar ik iets mee kon, zodat ik mevrouw A., toen ik met haar ging wandelen, had kunnen vertellen dat haar kinderen haar elke week komen opzoeken, dat ze 2 kleinzoons heeft en dat ze al 2 jaar op de afdeling woont. Of dat ik het met mevrouw R. over haar zangcarrière van vroeger had kunnen hebben. Maar dit moest ik allemaal van een andere vrijwilliger horen die ik toevallig tegenkwam. Een vrijwilliger die me naast wat informatie over sommige bewoners ook vertelde dat er geen vrijwilligers meer willen werken op de groep waar ik ‘ben aangenomen’. Door de slechte sfeer op die afdeling. De sfeer tussen mevrouw R., met wie ik 2 uur over fictieve poezen heb gepraat, mevrouw T. met wie ik een heerlijke kop chocolademelk met slagroom heb gedronken en mevrouw A. die me een aantal prachtige, warrige levenswijsheden meegaf was overigens erg gezellig. Maar misschien moet ik nog veel leren.

Hij woont aan de overkant en als ik achter m’n computer zit kan ik bij hem naar binnen kijken. Hij heeft een oranje lamp en 2 koekenpannen aan de muur. Ik zie hem wel eens lopen met een telefoon in z’n hand. En ik zie hem vaak achter zijn computer zitten. Ik heb me wel eens afgevraagd of hij mij zou kennen. Mij als Luna. Als dat zo zou zijn, dan zou ik me toch een stuk ongemakkelijker voelen achter m’n computer in m’n roze pyjama zonder make-up. En volgens mij loop ik ook wel eens per ongeluk half naakt langs de ramen. Nu ontving ik vanmiddag een mailtje: ‘Ik las laatst dat je binnenkort gaat verhuizen, hartstikke leuk natuurlijk voor jou, maar ik ben m’n buurvrouw kwijt. Je kent mij verder niet, of misschien eigenlijk wel, maar in ieder geval woon ik bij jou aan de overkant. Ik verbaasde me al een tijdje over het aantal uren dat je achter de computer doorbracht, maar je komt er niet zo gemakkelijk achter wat iemand de hele dag zit te doen en meestal is het ook niet zo interessant. (… ) Tot van de zomer, je ging toen buiten zitten met iemand, met de computer omgedraaid om naar een radioprogramma te luisteren. Het geluid hard aan, rosétje erbij, het zag er erg gezellig uit. De uitzending bleek over webloggen te gaan, een fenomeen waar ik nog nooit van gehoord had, en de webadressen werden een paar keer vermeld, dus ik dacht: ik zal eens kijken wat de buurvrouw uitspookt. (… ) Eerst vond ik het een beetje gênant om iemands privé-leven zo openhartig in te zien. Het is vanuit mijn huis helemaal gek, omdat ik ook nog in je keukentje kan kijken. Het wordt een filmisch beeld zo. Beetje abstract. Luna’s wondere wereld live. (… ).’ Mijn nieuwe buurman E. is net langs geweest om een wijntje te drinken. Maar ik ga toch echt verhuizen over 2 weken. Naar een kantoor zonder ramen.

Het meest fantastische van verhuizen is dat je de helft van alles wat je hebt gewoon weg kunt gooien. Zo heb ik net voor waarschijnlijk de laatste keer in dit huis ons bed verschoond en ik heb het beddengoed gewoon in de vuilnisbak geflikkerd! Fantastisch gevoel en het scheelt mij weer een was. Vorige week toch 3 nieuwe dekbedhoezen gekocht, inclusief 8 losse kussenhoezen, in de kleuren rood, roze en paars. En de afgelopen maanden heb ik 10 setjes handdoeken en theedoeken in regenboogkleurtjes bij elkaar gekocht, dus momenteel worden de oude handdoeken en theedoeken na gebruik ook weggeflikkerd. Ik heb zelfs het afgelopen jaar allemaal nieuwe lingeriesetje gekocht, die tot op de dag van verhuizing niet worden gedragen. Per vandaag kan ik dus ook na dragen m’n oude behaatjes en slipjes gewoon weggooien in de vuilniszak. Ditzelfde verhaal geldt voor sokken. Vorige week een grote keukenschoonmaak gehad, waarbij ik zo’n 6 vuilniszakken vol over-de-datum-producten, kerstpakket-producten, stukgeslagen potten, troep en zooi naar buiten heb gedragen. Inclusief 5 tassen vol lege alcoholflessen. Ik kijk al uit naar de dag, waarschijnlijk over 2 weken, dat ik het complete servies uit onze studententijd tegen de vlakte kan gooien! Niks sentimentele waarde, want van inmiddels al 20 jaar overleden oma’s en opa’s, weg met die troep! En straks ga ik me bezighouden met oude kleding en schoenen. Die van mezelf en die van P. en alles wat me niet meer bevalt flikker ik in een vuilniszak voor Humanitas. Opgeruimd staat netjes! M’n Hello Kitty-spulletjes zitten al veilig ingepakt en m’n computer verhuist als laatste! Je moet geen spijt hebben van de dingen die je hebt weggegooid, maar spijt hebben van de dingen die je niet hebt gekocht!