Auteur: luna

Wat het is. Niet dat sinds vrijdag de thermostaat ‘geïnstalleerd’ is en het sinds vrijdag koud is in huis. “Hij is kapot”, zei ik. “Ja, dan moet je even de handleiding erbij pakken, daar staat alles in”, zei het bouwmannetje. Het is ook niet dat de deurtjes van de keuken nog niet geleverd konden worden. Met die 58 dagen levertijd hadden we rekening gehouden. Het zijn ook niet de lelijk gestuukte muren. Ook niet de slecht gegoten anhydrietvloer. Het is ook niet de compleet overbodig alarminstallatie, de compleet overbodige patchkast zodat we ‘overal in huis’ kunnen internetten of de compleet overbodige boiler waar we nooit om gevraagd hebben. Dat zijn allemaal dingen waar ik langs kan kijken, niet over na kan denken en gewoon kan vergeten. Als ik dat zou willen. Het is ook niet dat ik vandaag voor de vierde keer sinds 2 weken door de IKEA liep. Ook niet dat ik de weg naar de Bouwmaat en de Gamma nu blindelings kan vinden. Het is ook niet dat P. en ik bijna dagelijks meer dan € 300,- uitgeven aan snoertjes, boutjes, verfpotten, hout, schoonmaakartikelen, deurklinken en meer van dat soort artikelen die compleet overbodig lijken, maar toch behoorlijk essentieel zijn als het gaat om het bouwen van een huis. Het is dat allemaal niet. Of misschien ook wel. Misschien is het wel de totale chaotische combinatie van alles. Het voortdurend tussen het Poolse gelul zitten. Het daar helemaal paranoia van worden. Het al 4 weken niet hebben kunnen schrijven, werken of nadenken. Het al 4 weken opstaan om 7.00. Elke dag. Het al 4 weken missen van privacy tussen 7.30 en 17.00. En het al 4 weken checken wat de bouwmannetjes doen, hoe ze het doen en of ze daarbij geen kat inmetselen. Maar dat ik vandaag tussen hun bouwspullen een stukje Hello Kitty-potlood vond dat tot op 4 centimeter was afgesneden met een stanleymes, dat was toch echt de limiet.

Mijn gemoedstoestand had ik vanaf vandaag enigszins stabiel willen hebben. Stabiel en dus zonder jankbuien van 10 minuten, vloekkanonnades van een half uur, complete mentale instortingen van een uur, mislukte pogingen tot het doen van iets lichamelijks en zonder slaap-waak-momenten op klaarlichte dag. Niets is minder waar. Ik voel me een wrak. En er is altijd een breekmoment. Een moment dat je het écht niet meer ziet zitten. Mijn moment kwam vandaag met het door ‘uitvoerder’ M. uitgesproken zinnetje: “Schatje, ik kijk wat ik kan doen.” Daarna keerde hij me de rug toe en liep weg. En op dat moment kwam het besef dat hij helemaal niet zou kijken wat hij kon doen. Hij zou me gewoon laten stikken. Hij stond gewoon glashard tegen me te liegen. Als altijd en expres. Even daarvoor had ik hem op het randje van hysterie rustig, doch zeer dwingend, gezegd dat ik verwachtte dat hij vandaag deurklinken zou gaan regelen. Deurklinken, zodat ik ergens een deur dicht kon doen. Voor de katten. Anders zouden ze weglopen. En voor mij, zodat ik ’s ochtends in bad zou kunnen zonder dat er een bouwmannetje binnen kon komen lopen. “Deurklinken zitten niet in de begroting”, had ‘uitvoerder’ M. gezegd. We betalen een bedrag met 5 nullen aan deze complete verbouwing en 5 deurklinken kunnen er niet meer vanaf. Voor 5 deurklinken die zeer waarschijnlijk nog geen 10 euro per stuk kosten moet ik gaan smeken. Dat trek ik niet meer. Daar ben ik na 14 maanden huizenstress te moe voor. Ik kan gewoon niet meer. Ik ben op. Helemaal op. En moe. En ik vind mezelf heel zielig. Niks mis met zelfmedelijden, want dat lijkt godverdomme momenteel nog het enige waar ik zelf invloed op heb.

Na de eerste euforie van het eindelijk kunnen slapen in ons nieuwe huis volgde een klein geestelijk drama. Ik zie het bij vlagen totaal niet zitten. Er is geen enkele ruimte af in het huis. Er moet nog een vloer gestort worden in de badkamer, waardoor we niet kunnen douchen, maar wel in bad kunnen. Er zitten nog gaten in verschillende muren, waarin Lolita zich heeft verstopt van de stress en waardoor ik in de stress schiet, omdat ik compleet panisch word van de gedachte dat de bouwmannetjes haar inmetselen. En het eerste wat ik zie als ik mijn ogen open doe ’s ochtends is een zak cement en nog meer bouwtroep. Het hele huis staat vol met bouwtroep en zit onder het stof. Verder zitten er meerdere gaten in onze betonnen vloer, zijn de meeste muren lelijk gestuukt, lekt het toilet, lekt de bijkeuken, is het toilet lelijk betegeld, klemmen alle deuren, mist een aantal deuren een deurklink, moet er nog een aantal wandjes gezet worden, en, en, en. Kortom; het huis is nog lang niet klaar en de bouwmannetjes denken dat het wel goed is zo. Die doen lekker rustig aan. Die komen wel een keertje als ze zin hebben. Of niet. Maar het allerergste is toch wel dat er nog steeds geen kabelaansluiting zit in het nieuwe huis, waardoor ik noodgedwongen nog steeds op en neer moet met de metro om te werken of m’n mail te checken. Of een stukje te posten. Maar als het meezit, als het nou voor 1 keertje meezit, dan komt 8 januari een UPC-mannetje de boel regelen. Dan verhuist m’n computer en dan ben ik pas echt thuis. En ik denk dat ik dan voor de verandering de literfles wodka die nog over is van ons nieuwjaarsfeest in 1 keer achterover giet. Om Luna’s persoonlijke housewarming te vieren.

Zo. We zijn verhuisd. Zo’n beetje dan. Mijn computer staat nog in ons oude huis en ook Skinner, Lolita en John Digweed lopen daar nog tussen dozen met boeken en troep. Het is niet gelukt om het huis ‘af’ te krijgen voor de kerst, maar we slapen er al wel. Net als vriend D., die de dag voor kerst vanuit Amerika richting Amsterdam kwam om bij ons te zijn. En eerste kerstdag sliepen mijn ouders, P.’s ouders, P’s zus en zwager en hun 2 kinderen ook in het nieuwe huis. Wat een drukte, wat een hoeveelheid gourmetvlees, wat een drankinname, wat een gedoe. Van pure oververmoeidheid, opgekropte huis-frustratie, 3 flessen witte wijn en een aantal tequila’s hard en hysterisch lopen huilen waar iedereen bij was. Van pure bezorgdheid, 15 flesjes bier en een aantal glaasjes Jägermeister ging m’n vader dronken tegen mij schreeuwen dat ik niet zoveel moest drinken. Dus ik nog meer huilen. Klein familiedrama om niets. Volgende dag was m’n vader vergeten dat we ruzie hadden gehad. Gelukkig. Gisteren was het tijd om met vrienden het vlees dat over was van de eerste kerstdag op de bakplaat te gooien, samen met wederom een flinke hoeveelheid drank. En drugs. Fantastische avond gehad. Het huis is fantastisch en ik ben ontzettend trots op P. en mezelf dat we dat voor elkaar hebben gekregen. Mijn nieuwe keuken is briljant en vooral mijn nieuwe oven is subliem. Ook mijn nieuwe bed, dat met liefde en zweet door vriend F. en vriendin I. in elkaar is gedraaid is verrukkelijk. Voor het eerst sinds 4 jaar in een bed geslapen in plaats van op een matrasje op de vloer. Ik heb besloten dat 2002 een kutjaar was, misschien wel het kutste jaar dat ik ooit had. Maar 2003 wordt top. And things can only get better.

‘All the women, who are independent, throw your hands up at me! All the honeys who makin’ money, throw your hands up at me.’ Er is maar 1 ding waar ik het hele jaar naartoe heb geleefd. Maar 1 ding. Ik heb het tegen iedereen die het maar wel of niet wilde horen gezegd: “Ik vier kerst in mijn nieuwe huis.” Nu ziet het er waarschijnlijk naar uit dat P. en ik daar wel gezellig kunnen gaan zitten met familie en vrienden, maar dat een paar essentiële zaken, zoals bijvoorbeeld een centrale verwarming en een gasaansluiting niet aanwezig zullen zijn. Momenteel heb ik daar complete schijt aan. Ik moet en ik zal daar kerst vieren en die centrale verwarming en gasaansluiting die kunnen best gemist worden. We gaan toch gourmetten. Een keuken met een afwasmachine; daar heb je pas wat aan met de gezellige kerstdagen. Dus vandaag stond ik met een schroefboormachine in de hand mijn eigen keuken in elkaar te draaien, boren en timmeren. Niet omdat ik dat nu zo graag doe, maar meer omdat als ik het niet doe, niemand het voor ons gaat doen. In ieder geval niet op tijd. Ook al hebben we meer dan genoeg aan iedereen betaald. Veel meer dan genoeg. Zeer vermoeiend, omdat we er al 10 maanden op wachten. Eikels. Klootzakken. Afzetters. Klootzakken. Afzetters. Lamlullen. Allemaal eikels! Maar stiekem vond ik het fantastisch. Gewoon een beetje puur bezig zijn met mezelf en m’n nieuwe IKEA-keuken. Trots. En al heb ik nu de blaren op al m’n vingers staan, ik heb wel mooi m’n eigen keukenkasten in elkaar gezet. Morgen de rest. ‘All the ladies who truly feel me, throw your hands up at me.’ Een beetje nu-vrouw bouwt haar eigen keuken. ‘Girl, I didn’t know you could get down like that.’