Auteur: luna

“Een broodje caprese, maar dan zonder Parmaham”, heb ik in mijn studententijd ooit 2 maanden tegen de broodjesman gezegd. De broodjesman heeft het er nu nog graag over; “Dat vegetarische, dat was niks voor jou hè, daar was je snel weer vanaf hè!” “Dat komt omdat jouw broodjes met vlees nou eenmaal veel lekkerder zijn”, zeg ik dan altijd. Maar daar lag het niet aan. Ook niet aan de boerenkool met worst van m’n moeder die ik niet kon missen. Ook niet aan haar fabuleuze hachee. Ik at gewoon 2 maanden geen vlees. Niet uit principe, maar uit een vaag soort gezondheidsmanie. Om mezelf te kwellen. Als ik mij volstop met drank en xtc-pillen, dan moet ik ervoor zorgen dat ik verder alleen maar gezond doe, dacht ik toen. Fruit en groente! Een mooi streven. Een onhaalbaar streven, want juist na een avond stappen gaat zo’n hamburger van McDonalds er prima in. Het waren 2 bijzondere maanden, maar toen ik ergens las dat snoep onder andere gemaakt wordt van gelatine en dat gelatine weer van beestenbotten wordt gemaakt, was ik er écht helemaal klaar mee. Ik was een nepvegetariër. Als je geen dood beest wil consumeren, dan moet je het ook goed doen, en niet een beetje lafjes in een restaurant gaan vragen naar de vegetarische kaart en ondertussen je kekke struisvogelleren laarsjes showen. Om daarna thuis op de schapenbontjes en lammetjesvelletjes te gaan liggen, omdat die zo hip zijn in interieurland en in alle kleuren verkrijgbaar. Nee, of je doet het goed, of je doet het niet. En als iemand het een beetje half wil doen, dan moet diegene dat zelf weten. Maar val mij er niet mee lastig. Luna is het niet, en Luna wordt het niet; een vegetariër. Fuck de sojabonen, de tahoe en de tofu. Leve de hamlap. En nu ik het kan betalen, mag dat best een scharrelhamlap zijn.

p.s.: dit stukje naar aanleiding van een reactie van Elizabeth, die me vroeg eens na te denken over mijn vleesconsumptie.

“Hé Loena, alles goed?”, vroeg de broodjesman vanmiddag. “Ja, lekker, ben eindelijk verhuisd”, zei ik. In mijn studententijd ging ik zeker 3 keer per week een stokbroodje halen bij deze broodjesman. Sindsdien kom ik er hooguit eens per maand en als je het mij vraagt, dan maakt hij de lekkerste broodjes van Amsterdam. “Sorry, maar ik heb geen broodje caprese voor je”, zei hij na ons lekker-weer-hè-gesprek. Hij weet altijd precies wat ik wil. “Kut”, zei ik, “doe dan maar 1 met spek en gorgonzola.” Hij had nog maar een klein stukje mozzarella en smeerde daar wat pesto op. Tomaatje erbij en een plakje Parmaham. “Hier, dan kan je toch een beetje caprese proeven”, zei hij en gaf me het hapje. “Oooh, lekker”, zei ik. En het was lekker. Deze broodjesman heeft de beste mozzarella en de beste pesto en de beste Parmaham van Amsterdam. Vind ik. De broodjesman zette een bordje Zeeuws spek met gorgonzola in de oven en hielp daarna een andere klant. Die wilde een broodje Argentijnse rosbief, waarop de broodjesman een groot stuk rosbief op de snijmachine gooide. Want alles altijd vers. “Moet je effe proeven Loena?”, vroeg hij. “Ja, natuurlijk! Lekker!”, zei ik. En het was lekker. De andere klanten in de kleine broodjeszaak kregen ook een plakje. En die vonden het ook allemaal lekker. Gek. Dan heb ik me m’n leven geërgerd aan het kleinburgerlijke bestaan van mijn ouders. Het kennen van je buren. Het kennen van het meisje bij de kassa. Weten dat ze bij poelier aan de andere kant van de stad de lekkerste kaasworsten verkopen. Het altijd naar dezelfde kapper gaan. Het weten dat je donderdagochtend 2 kopjes koffie krijgt voor de prijs van 1 bij de croissanterie. En dat is juist wat mij vandaag zo gelukkig maakte. Een broodje Zeeuws spek met gorgonzola.