Auteur: luna

Zo’n 3 weken geleden heeft de centrale verwarming het begeven, dus we verwarmen het huis met elektrische kacheltjes. Dat we wel elektriciteit in dit huis hebben mag trouwens een wonder heten, maar dat geheel terzijde. De elektrische kacheltjes zijn heel gezellig en knus en daarnaast geven ze ook een zeer romantisch licht, iets wat we ook goed kunnen gebruiken, omdat de afgelopen weken al onze mooie halogeenlampjes zijn gesprongen. Of doorgebrand, daar wil ik vanaf zijn, maar ook dat geheel terzijde. Die elektrische kacheltjes, die krijgen een huis natuurlijk met moeite op bikini-temperatuur. Daarnaast lijkt het mij de bedoeling dat de centrale verwarming het gewoon doet. Daarom kwam er de afgelopen weken bijna dagelijks een mannetje langs om te kijken wat er nu aan de hand was. Het cv-mannetje: “Het ligt niet aan de ketel.” De loodgieter: “Het ligt niet de leidingen.” De elektricien: “De thermostaat is goed aangesloten, dus daar ligt het niet aan.” De aannemer: “Ja, ik heb er geen verstand van.” Om vervolgens allemaal naar elkaar te wijzen, zodat iedereen hier al meerdere keren is geweest en zodat ik precies weet wat het cv-mannetje, de loodgieter, de aannemer en de elektricien in hun koffie hebben. Vanmorgen had ik voor de verandering een ‘warmte-service-monteur’ in huis. “Zwart met suiker”, zei hij. Die gaf na een grondig onderzoek de loodgieter de schuld. “Oh”, zei ik. “Bedankt voor de koffie”, zei hij. De tief met jou, dacht ik. De tief met jou, het cv-mannetje, de loodgieter, de aannemer en de elektricien erbij! En je moeder ook! En sindsdien neurie ik vrolijk mee met een liedje van De Dijk: “Leg me neer bij de wereld / die niet draait zoals hij moet. Leg me neer bij de feiten / en hoe niets je eraan doet. En morgen proberen we het weer.”