Auteur: luna

Precies 2 jaar geleden, op 15 april 2001, stond het eerste stukje dat ik onder de naam Luna schreef online. En al lijkt een zelfreflecterend stukje op z’n plaats na 2 jaar loggen, ik vind het eigenlijk niks. Schrijven over 2 jaar lang schrijven. Over 2 jaar lang loggen en wat dat met je doet en hoe moeilijk dat wel niet is. Ik schrijf dat soort stukjes wekelijks. Maar ik plaats ze nooit. Ik wil ze wel plaatsen, want het is soms écht niet makkelijk, het loggen. En ook niet makkelijk zijn de irritante reacties, moraalridders, lezers die niet lezen, de scheiding tussen logbare onderwerpen en niet-logbare onderwerpen en de identiteitscrisis die mij af en toe parten speelt. Maar sommige dingen veranderen nooit. Al schrijf ik al maanden niets meer over seks, er zullen altijd lezers zijn die bij ieder stukje denken; volgens mij ligt Luna nu op dit moment met een enorme dildo tussen haar benen. Het is een stigma dat ik aan mezelf heb te danken en waar ik niet meer vanaf kom. Ik vind het niet erg. Vooroordelen zijn er om het leven makkelijker te maken en het is makkelijk om mensen in hokjes in te delen. Je kan niet zomaar iedereen aardig vinden, want het hokje ‘aardig’ is bestemd voor degenen die dat bewijzen. De hokjes ‘drugsgebruiker’, ‘grachtengordelyup’ en ‘seksverslaafde’ blijven altijd voor Luna. Wat ik ook schrijf. Schrijf ik iets wat niet in dat bevooroordeelde straatje past, dan wordt het niet gelezen. Of vergeten. Vooral vergeten. Want ‘seks’, ‘dildo’ en ‘drugs’ zijn nu eenmaal woorden die veel langer blijven doorklinken in het geheugen van een gemiddelde lezer dan welk woord dan ook. Maar daarover schrijven maakt het alleen maar erger. Dan krijg je reacties als: ‘Ik bepaal toch lekker zelf hoe ik reageer?’ Vandaag is het feest, dus laat ik het gezellig houden. Laat ik mezelf feliciteren en mijn lezers bedanken voor hun trouwe bezoek en hun reacties. Hoera!

“Nee hè? Ik ga niet mee. Ik heb geen zin”, zei ik vrijdag chagrijnig tegen P. “M’n moeder is jarig en m’n zus wil een verrassingsetentje geven. Voor de rest komt er geen familie”, zei P., die er duidelijk net zoveel zin in had als ik. “Ik wil echt niet”, jammerde ik, maar ik wist eigenlijk al dat ik er niet onder uit kon. Dus zaten P. en ik gisteren in het zonnetje bij zijn zus B. met zwager E., nichtjes M. en S. en zijn ouders. En zoals het altijd gaat; als je ergens geen zin in hebt, dan wordt het uiteindelijk hartstikke gezellig. Na het eten zat ik met mijn nichtjes te puzzelen met een geduld dat alleen niet-moeders op kunnen brengen. En na puzzels met BABYborn’s, ‘A Bug’s Life’, Kabouter Plop en Dikkie Dik moest nichtje M. naar bed. Ze wilde dat ik haar naar bed bracht. Dus plassen, wassen, tandenpoetsen en nog een verhaaltje voor het slapengaan. Zij las mij een verhaaltje voor en ik haar. “Zal ik jou eens een geheimpje vertellen?”, vroeg nichtje M. me in haar roze pyjamaatje. Ze pakte een doosje met 2 beertjes erop. ‘Mijn eerste tandjes’, stond er in sierletters op. Ze maakte het doosje open en ik zag 1 minuscuul tandje liggen. “Kijk. Hieronder”, zei nichtje M. en ze tilde het tandje met onderliggende watjes omhoog. Ik zag een klein sleuteltje liggen en moest glimlachen. Daar bewaarde ik mijn dagboeksleuteltjes vroeger ook altijd. “Niet doorvertellen hoor, maar dit is m’n dagboeksleuteltje”, zei nichtje M. bloedserieus. “En waar is je dagboek dan?”, vroeg ik. Ze liet het dagboekje zien. Eentje met een Barbie-foto. “Er staat nog niks in hoor”, zei ze, “ik begin pas als ik 18 ben, want ik weet nu nog niet alle woorden om op te schrijven hoe ik me voel.” Wat een wijsheid voor een meisje van 6. “Ooh”, zei ik, “maar ik ben meer dan 20 jaar ouder dan jij en weet je wat? Ik weet die woorden nog steeds niet altijd.”

Het is koud in huis. Om precies te zijn is het hier 15,5 graden. Vannacht zal het waarschijnlijk nog kouder zijn. De reden voor dit koudefront; de ketel is weer kapot. Al 2 weken trouwens. Het kan ook aan de hele warmte-installatie liggen. Of aan een paar leidingen. Het systeem werkt in ieder geval niet meer en het is weer net als 29 januari 2003; we worden van het kastje naar de muur gestuurd. De aannemer en alle mannetjes om hem heen hebben we ontslagen, maar dat wil niet zeggen dat we geen garantie hebben op de dingen die wél door hem zijn opgeleverd. Dat vond de aannemer ook, maar hij vond het dus écht de schuld van de onderaannemer. En de onderaannemer vond het weer écht de schuld van het cv-mannetje. De afgelopen 2 weken bellen P. en ik dagelijks naar de aannemer, de onderaannemer en het cv-mannetje. “Ja, dan moet je even op reset drukken”, zei de aannemer tegen me toen ik voor de eerste keer belde. Ik kan er slecht tegen als mensen me niet serieus nemen. “Man, hij is écht kapot”, zei ik. “Je regelt maar dat er iemand langskomt die de hele handel hier komt maken, anders beginnen we een rechtszaak”, dreigde ik. Het woord ‘rechtszaak’, ‘advocaat’ en ‘juridisch’ hebben P. en ik nu iets te vaak uitgesproken. Zo vaak dat we heus wel weten dat er niets anders op zit. We willen het eigenlijk niet echt. We wilden namelijk gewoon van al het bouw-gezeik af zijn. Het heeft te veel negatieve energie gekost. “Als onze verwarming het morgen voor 17.00 niet doet, dan zijn we écht genoodzaakt juridische stappen te ondernemen” zei P. gisteren tegen de onderaannemer en toen hing hij op. Het is nu 17.00 geweest. En het is nog steeds koud. Kut. Gelukkig ben ik zelf het zonnetje in huis.

Ik kan dus niet zingen. Dat zegt P. ook altijd: “Jij kan niet zingen.” Dus toen vriendin E. me een mailtje stuurde dat ze binnenkort 30 werd en dat ze dat toch echt in een karaoke-bar moest vieren hield ik m’n hart vast. Als ik maar niet te veel drink en dan compleet overmoedig toch dat podium op ga, was mijn grootste angst. Vanzelfsprekend stond ik aan het eind van de avond samen met vriendin E. en M. op het overvolle podium ‘Material Girl’ van Madonna te blèren. Ging heel goed. Dachten we. Toch was ik stiekem blij dat de meeste loggers die op het feestje aanwezig waren alweer thuis zaten. Alleen M. zou deze kleine afgang op haar log kunnen zetten, maar die stond naast me en zong waarschijnlijk net zo vals als ik. Maar het was wel heel leuk. Het zingen met een echte microfoon in m’n hand. Even waren we een beetje popsterren en ik wilde meteen nog een keer. Bis! Bis! Bis! Dus ik naar het mannetje dat de plaatjes regelde. “Jij kan beter gaan drinken in plaats van gaan zingen”, zei hij. Maar ik had al genoeg gedronken en nog niet genoeg gezongen. Als je dan toch in een karaoke-bar bent, dan kun je maar net zo goed voor de algehele karaoke-experience gaan. “Echt niet”, zei ik tegen het platenmannetje. “Ik wil nog een keer. Uit welke nummers kan ik kiezen?” De lijsten bleken niet op alfabetische volgorde en ik kreeg het niet voor elkaar om ‘Girls just wanna have fun’ van Cindy Lauper te vinden. Gelukkig had vriendin E. dat in een minuut voor elkaar. Een kwartiertje later stonden we weer op het podium te zingen: “I wanna be the one to walk in the sun! / Oh, girls / They wanna have fu-un / Oooh, girls just wanna have fun.” En we meenden wat we zongen.