Auteur: luna

“Spreek ik met mevrouw (zegt achternaam van partner P.)?”, vraagt een meisjesstemmetje me door de telefoon. “Nee, je spreekt met mevrouw (zeg mijn eigen achternaam), maar ik ben wel de partner van meneer (zeg achternaam van partner P.)”, zeg ik terug. “Oh, eh, dus er is wel een man aanwezig in uw huishouden?”, vraagt het meisje. “Ja, partner P. woont hier ook, anders zou ik dat niet zeggen”, zeg ik. “Bel ik gelegen”, vraagt ze. Dan weet je eigenlijk al genoeg. Mensen die vragen of ze gelegen bellen, die bellen dus eigenlijk nooit gelegen. Opzouten al die telefonische verkopers en enquêteurs. Maar het is nog vroeg en ik ben in een milde bui. “Jawel hoor”, antwoord ik. “Ik mag u een gratis boxershort toesturen en onze gratis catalogus die u vervolgens elk kwartaal ontvangt zodat u thuis op uw gemak rustig onze verkoopvoorwaarden door kunt lezen”, gaat het meisje verder. “Een wat?”, vraag ik. “Eh, een gratis boxershort, zegt het meisje, “ja, dat is een nieuwe actie.” “Een gratis boxershort?”, vraag ik. “Ja”, zegt het meisje, “en hij is van goede kwaliteit, te vergelijken met die van Calvin Klein of Björn Borg. U betaalt alleen de verzendkosten van € 3,50.” “Ja, maar er staat natuurlijk geen Calvin Klein of Björn Borg op hè?”, zeg ik. “En dat vind ik juist wel sexy eigenlijk. Die nieuwe Sloggi-shorts zijn trouwens ook wel spannend. Heeft P. er ook een paar van, dus laat die van jullie maar zitten. Ik vind het ook een beetje raar hoor; boxershorts verkopen door de telefoon. Fijne dag nog verder.” Als ze nou gratis kanten stringetjes hadden aangeboden was het een heel ander verhaal geweest. Of behaatjes. Daar kun je er nooit genoeg van hebben.

Vroeger zaten m’n handen altijd onder de vilstift of verf. Ik kon als kind, net als nu, moeilijk stilzitten en de enige manier waarop m’n moeder me rustig kreeg was door me een bak stiften, potloden en een paar vellen papier te geven. M’n hobby was ‘knutselen’ en ik was gek op alles wat met papier te maken had. Aansluitend bij deze hobby ging ik later naar de Grafische MTS om daar onder andere zeefdrukken, offsetdrukken, boekbinden en hoogdrukken te leren. Ik ging altijd met gore verfhanden naar huis. Op school was ik dus constant met m’n handen bezig, maar ook thuis was ik begonnen aan een patchworkdeken met 5000 stukjes. Bezigheidstherapie. Een uitdaging voor mezelf verzinnen en daar met verstand op nul dan dagen, weken en maanden mee bezig zijn. Ik was toen een stuk meer in balans dan de laatste jaren. Mijn manier van ontspannen was van ‘fröbelen’, veranderd in ‘stappen, zuipen en nog meer uitgaan’. Ondertussen sleepte ik nog wel alles wat er leuk uitzag en van papier was m’n huis in, zodat ik bakken vol met ‘platte herinneringen en dingetjes’ heb. Maar ik deed er niks mee. Toen ik vorig jaar op www.1000journals.com kwam was ik razend enthousiast over de 1000 art-journals die de wereld rondreizen. Wilde ik ook. Maar ik deed het niet. Geen tijd. Maar ik bleef er wel aan denken. Tot ik een paar weken geleden op www.tussenpozen.com las dat M. druk aan het tekenen, knippen en plakken was in haar art-journal. Dat was het zetje dat ik nodig had. En momenteel zit ik iedere avond te knippen, plakken, stempelen en doen. Ik ervaar een rust die ik jaren niet gevoeld heb en ik word er blij van. Daarnaast houdt het me van de straat.