Auteur: luna

“Mevrouw!” Naast me zie ik 2 jochies staan die net iets boven m’n schouder uitkomen. “Zou u misschien voor ons voor 5 euro wiet kunnen kopen in die coffeeshop?”, vraagt de een. Gewetensvraag. Moeilijk. Ik zie er dus uit als een blower. “Ehm, ja, maar jullie mogen toch helemaal niet blowen?”, vraag ik. Altijd goed, een retorische vraag. “Ja, dat mag pas als je 18 bent”, zegt de ander. “Hoe oud zijn jullie dan?”, vraag ik. De een is bijna 16, de ander bijna 15. Zeggen ze. Fuck it. Ik ben opgegroeid in een tijd dat er nog geen ‘age-checkers’ op sigarettenautomaten zaten. In een tijd dat ik zonder problemen voor mijn opa een fles jenever kon gaan kopen, ook al was ik 10. Een tijd waarin ik stiekem sigaretjes ging roken met een vriendinnetje. Op een strandje bij de Waal. Het was niet lekker, maar het was wel heel stoer. Vrijheid. En uiteindelijk is het met mij ook allemaal goed gekomen. Dus. “Geef maar hier die 5 euro”, zeg ik en loop de coffeeshop binnen. Als ik het niet doe, dan verkopen ze misschien hun lichaampjes wel aan de eerste de beste sekstoerist die op de Wallen loopt. Anders kopen ze wel een joint op de pillenbrug. En daar betalen ze het dubbele en zoveel zakgeld zullen ze wel niet krijgen. Een halve minuut later sta ik weer buiten. “Ze verkopen hier geen zakjes van 5 euro, alleen vanaf 12,50 euro”, meld ik ze. Of ik dan misschien 2 voorgedraaide jointjes voor ze wil halen. Alstublieft. Heel alstublieft. “Vooruit dan maar”, antwoord ik en even later wens ik ze veel plezier. Ik heb de wereld een slechtere plek gemaakt, maar de wereld van 2 jochies eventjes verruimd. Ik heb maar een klein beetje spijt.

“6”, zegt 10e uit het niets. “Wat?”, vraag ik. “Jullie wonen op een 6, dat staat voor liefde”, zegt ze. “Eh, 1 en 0 en 4 is nog altijd 5 toch?’, vraag ik. “Ja, maar jullie wonen op A en een A is 1 en dan is het dus toch 6”, zegt ze. “Oh”, zeg ik. Een kwartier geleden hadden we in mijn kantoor gestaan. “Ik hoorde ooit van iemand die T-shirts spaarde met cijfers erop”, had ik tegen haar gezegd, “die wilde alle cijfers van 1 tot 100.” “Ik hoef ze niet allemaal, maar ik ben echt al jaren op zoek naar een 38”, zei ze. “Meen je niet”, zei ik en liep naar m’n kledingkast. M’n gifgroene shirtje met een rode 38 lag nog bovenop. Net nieuw en afgelopen zaterdag voor het eerst aangehad naar een Braziliaans dansfeestje. Ik liep terug naar m’n kantoor en liet haar het shirt zien. Grote ogen. Hele grote ogen. Niet te weerstaan. Natuurlijk mag ze het shirt hebben. “Ik wil er wel voor betalen hoor”, zei ze. Natuurlijk niet. Naar iemand die staat te springen van geluk door een T-shirtje met 38 erop kan ik uren kijken. Misschien heb ik er nog wel 1. Later hoor ik dat de oma van 10e vroeger aan numerologie deed. En dat haar oma op nummer 38 woonde. “Mijn droom is om later ook op een nummer 38 te wonen”, vertelde ze. “Ik heb vroeger altijd op 38 gewoond”, zei ik. “M’n ouders wonen er nog.” Ze gelooft niet in toeval. Ik ook niet, maar vandaag toch wel een beetje. “Kijk, weer een 38”, zegt 10e en wijst naar het nummerbord van een auto. Ze maakt me aan het lachen. Als ik ooit nog eens in een casino verzeilt raak dan zet ik al m’n fiches in op 10.