Auteur: luna

Vriendin I. gaat weg. Voor heel lang. Voor meer dan 3 jaar, dus dat klinkt als bijna altijd. Vorig jaar december ontmoette ze de man van haar dromen en als ik het goed heb gezien is dat gevoel helemaal wederzijds. Vanaf het moment dat ze samen waren was eigenlijk al duidelijk dat ze weg zouden gaan. Naar Afrika. Vriendin I. is verpleegkundige en haar, inmiddels, man G. is arts, dus het runnen van een ziekenhuis in Kameroen moet voor hen geen probleem zijn. Ze vliegen 8 januari en komen voor minstens 3 jaar niet terug. En ik vind het geweldig voor haar en voor hen samen, maar ik ga haar ongelooflijk missen. Woon ik eindelijk net als vriendin I. in de binnenstad van Amsterdam, gaat zij er met de eerste de beste lekkere arts vandoor! Alsof het leven een doktersromannetje is! Een kopje koffie tussendoor gaat dus niet meer lukken en een brief doet er 3 weken over om op de plaats van bestemming te komen. En als ze mij een mailtje wil sturen moet ze eerst 5 uur rijden met een Jeep. Vorig jaar heb ik geprobeerd om er niet te veel aan te denken. Dat ze er straks echt niet meer is. Want ik haat afscheid nemen. M’n mascara begint al uit te lopen als ik er alleen maar aan denk. En omdat ik het afscheid nemen eigenlijk liever wil vermijden zou vriendin I. van mij best nu al wel op het vliegtuig mogen zitten. Gewoon stiekem een paar vluchten eerder nemen. Maar dan zou ik de pan erwtensoep die nu op het gasfornuis staat te pruttelen voor niets hebben gemaakt. Vanavond zijn vriendin I. en ik voor het laatst met z’n tweetjes samen. Hollandse avond. Misschien zetten we er wel een cd’tje van André Hazes bij op. De champagne ligt in de koelkast. Een doos tissues op tafel.

“Jesus, moet je nou echt alles zo ontzettend obsessief doen?”, had P. gevraagd. “Of ik doe iets obsessief, of ik doe het niet”, snauwde ik. “Weet je dat na 5 jaar nog steeds niet? Laat me met rust, ik moet timmeren.” Of ik ook wel genoot van het proces, was de vraag. “Als ik iets leuk vind om te doen, dan wil ik het de hele tijd doen, dus dit moet af. Ik wil dat het af is voor 5 januari. Ik wil het! Ik wil het!”, brieste ik. We hadden het over mijn nieuwste project. Tussen onze woonkamer boven en onze slaapkamer beneden hebben we 2 jaar geleden een ‘gat’ laten ‘zagen’. Dit om überhaupt wat licht beneden te krijgen en om de boel gewoon wat open te gooien. Beneden is het maar 1.95 hoog en dat voelt al gauw heel benauwend. Dit ‘gat’ was dus een verademing, ware het niet dat de bouwmannetjes het ongelooflijk slecht hebben afgeleverd. Iedere keer dat ik naar het gat keek ergerde ik me aan de schots en scheve afwerking met lelijk materiaal. Tot 2 weken geleden. Na een jaar irriteren was het mooi geweest en besloot ik het heft in eigen hand te nemen. Sinaasappelkistjes moesten ertegenaan. Sinaasappelkistjes met kitsche printjes in allerlei kleuren. In een vlaag van verstandsverbijstering gaf P. goedkeuring en om te voorkomen dat hij terug zou krabbelen ben ik een dag later meteen begonnen met het demonteren van de sinaasappelkistjes, het op maat snijden en het timmeren. Dagelijks fiets ik naar de Albert Cuijp, de Dappermarkt, de Nieuwmarkt of de Westermarkt op zoek naar leuke kistjes. Ik ben bezig als een bezetene. En ik geniet ervan. Het enige probleem is dat ik ook nog eens zoveel mogelijk verschillende kistjes wil gebruiken. En dat ik alles ook nog moet lakken. Meer dan 1 keer. Dus 5 januari gaat niet lukken. Maar ondertussen blijf ik gewoon lekker obsessief timmeren. Tik! Tik! Tic!

Blond haar, blauwe ogen, brilletje. Denken, denken, denken. Nee, nooit eerder gezien. “Hoi, ik ben Luna”, zei ik tegen het meisje. “Ik woon hier en wie ben jij?” “Ik ben F.”, zei het meisje en schudde mijn hand. Denken, denken, denken. Nee, nog nooit eerder over een F. gehoord. “Eh, en bij wie hoor je?”, vroeg ik daarna. “Ik ben de zus van T.”, zei F. en ze en wees naar een jongen die in de keuken een biertje stond te drinken. Denken, denken, denken. Nee, ook haar broer T. had ik nog nooit eerder gezien. “Eh, maar wie heeft jullie hier uitgenodigd dan?”, vroeg ik met een vriendelijke gastvrouwglimlach. “Oh, M. is een vriend van T. en die belde ons net”, zei het meisje. Denken, denken, denken. Nee. Laat ook maar. “P., heb jij het allemaal nog onder controle?”, vroeg ik even later aan P., maar eigenlijk wist ik het antwoord al. Hij wist ook niet zo goed wat hij met de hele situatie aan moest. Ineens stonden er gisternacht 30 mensen in huis. Vrienden van vrienden van bekenden van vrienden. Allemaal in opperbeste stemming, dat dan weer wel. We hadden ons voorgenomen om relaxt het jaar 2004 in te gaan. Om relaxt thuis te zitten. Een paar mensen zouden even langskomen voor een borrel, ik zou tussendoor naar het feestje van vriendin I. gaan en dat was dat. Helaas. Ik was a-relaxt en pas toen het grootste gedeelte om 5.30 richting huis vertrok kon ik een beetje ontspannen. Een beetje dan, want ik moest eerst nog samen met vriendin L. alle glazen, gore asbakken, peuken en diverse smerigheid van de vloer verwijderen. Zucht en steun. Maar het was wel gezellig. Vorig jaar schreef ik nog hoopvol op deze site: ‘Ik heb besloten dat 2002 een kutjaar was, misschien wel het kutste jaar dat ik ooit had. Maar 2003 wordt top.’ Achteraf kan ik met recht zeggen dat 2003 nog veel kutter was dan 2002. Haha! Maar 2004 wordt écht mijn jaar. Ik ga ervoor.

Om het Eerste-Kerstdag-probleem ‘eten we bij jouw ouders of bij de mijne?’ te vermijden hebben P. en ik 2 jaar geleden besloten om iedereen gewoon bij ons uit te nodigen. Scheelt een hoop drama en daarnaast vindt iedereen het supergezellig, inclusief ikzelf. Ik lijk geboren om te zorgen, om het iedereen naar de zin te maken en om te regelen dat iedereen het ‘gezellig’ heeft. En het woord ‘gezellig’ is Eerste Kerstdag meerdere malen gevallen. Ook het zinnetje; ‘Wat hebben we het toch goed, hè?’, kwam regelmatig voorbij. Want we hadden het goed. Heel goed. Met een luxe kersttaart, met een asociale hoeveelheid vlees om op de bakplaat te gooien, met een net zo asociale hoeveelheid drank en met wel 100 cadeautjes onder de kerstboom. Maar we hadden het vooral goed met elkaar. De hele familie was gelukkig en tevreden en tegen middernacht was iedereen, behalve P., stomdronken. Deze staat van zijn ging gepaard met het tappen van schuine moppen of het lachen om die schuine moppen. Het niveau: “Dus toen pakte die dokter haar bij d’r goudhamster.” Humor om te lachen, haha. Om 2.00 ’s nachts was het mooi geweest en ging iedereen gewapend met een stel oordopjes richting de opblaasbedden. Vorig jaar had de vader van P. zo hard gesnurkt dat de rest van de familie wakker had gelegen en dat moest koste wat kost vermeden worden. De volgende middag, na een uitgebreid kerstontbijt, met warme broodjes, verse jus d’orange en zachtgekookte eitjes, verdween iedereen langzaam richting huis. M’n ouders gingen als laatste weg en bleven zwaaien tot ze de hoek van de straat om waren. Ik zwaaide terug en voelde het heimwee opkomen toen ze uit het zicht waren. Ik nam me voor om dit familiegebeuren niet meer te beperken tot eens per jaar, maar om voortaan iedereen ook uit te nodigen op Eerste Paasdag. Nu het nog kan.