Auteur: luna

Hoe doen moeders dat toch? Het huishouden draaiende houden? Bij mijn moeder staat er nooit afwas op het aanrecht. Na ontbijt, lunch, avondeten, of borrel wordt er altijd meteen afgewassen. Bij P. en mij staat er altijd wel iets vies in de gootsteen, ook al hebben we een afwasmachine. Mijn ouders stappen elke avond onder een keurig, strak opgemaakt dekbed. Wij zijn al blij als degene die het laatst uit bed stapte het dekbed heeft rechtgetrokken. Strak opgemaakt is hier nog nooit voorgekomen. En we hebben nog nooit onder een gestreken dekbed geslapen, want strijken, dat komt hier ook amper voor. Het meeste strijkgoed komt van P. af en ik vertik het om zijn overhemden te strijken. Ik kan het wel, maar ik wil het niet, dus P. brengt braaf zijn pakken en overhemden naar de stomerij. Uit de toiletten van mijn moeder kun je als het moet drinken. Die van ons worden pas schoongemaakt als er visite komt. Mijn moeder stofzuigt elke zondag beneden én boven. Wij doen het eens per maand. Maximaal. En we hebben 4 katten. Bij m’n ouders ligt niets op een plek waar het niet hoort. Ik laat alles liggen op de plaats waar ik het het laatst gebruikt heb. Het probleem is, dat het P. en mij iets kan schelen. Dat het stof ons letterlijk en figuurlijk aanvliegt. We willen het schoon, maar we krijgen het niet voor elkaar. “Je moet het gewoon plannen’, zegt m’n moeder. “Elke dag iets doen. En daarna bijhouden.” Ik ben nu al 2 uur bezig met de keuken. Maar ik heb er geen zin meer in. Dat punt van ‘gewoon bijhouden’ ga ik nooit bereiken. Ik vrees dat P. gelijk gaat krijgen en dat het tijd is voor een huishoudster. Ik zat zelf te denken aan m’n moeder.

M’n tandarts is nog steeds in Tiel en m’n moeder ging vanmorgen om 9.00 gezellig met me mee. Als steun en toeverlaat. De tandartsassistente had bij de vorige controle een heel klein gaatje ontdekt. Ik had nooit eerder in m’n leven een gaatje gehad en m’n moeder vond het maar wat leuk dat ik nu eindelijk eens iets had. “Weet je ook eens wat ik altijd voel als ik in die stoel lig”, had ze met een sarcastisch glimlachje gezegd. Toen ik de praktijk werd ingeroepen liep m’n moeder met me mee . “Ik heb niks hoor”, riep ze tegen de tandarts, “ik ga alleen mee voor het leedvermaak.” Het gaatje vullen was zonder pijn binnen een minuut achter de rug. “Is dat alles?”, vroeg ik opgelucht. Dat was alles. “Maar nu je er toch bent haal ik ook even wat tandsteen weg”, zei de tandarts. Tandsteen? Tandsteen? Ik heb helemaal geen tandsteen. Maar voordat ik kon tegenstribbelen piepte het tandsteenboortje al in m’n hoofd. Wat een kutgeluid. En het leek een uur te duren. “Ik vind dat jouw tandvlees wel heel erg ontstoken is”, zei de tandarts toen hij klaar was. “Ja, doei! Voordat jij er met dat scherpe dingetje in begon te wroeten had ik nergens last van”, zei ik. “En nu bloed ik aan alle kanten.” “Nou, het is toch echt veel erger ontstoken dan gemiddeld. En dat kan 2 dingen betekenen”, zei de tandarts. “Oh”, zei ik. “De ene mogelijkheid is dat jouw tandbacteriën gewoon agressiever dan gemiddeld zijn”, begon hij. “En dat betekent dat je voortaan heel goed moet stokeren.” “Ik flos altijd”, zei ik. Dat was niet goed genoeg. “Dat zeg ik al tijden, maar ze wil niet naar me luisteren”, galmde m’n moeder door de praktijk. “Een andere mogelijkheid ”, ging de tandarts verder, “is dat je zwanger bent.” “Ja, doei”, zei ik, “echt niet.” Achter me begon m’n moeder te schateren van het lachen.

“Neeeee!”, schreeuwde ik tegen de dovemansoren van ex S., “Rij nou rustig!” “Kijk, en dan heb je hier een leuk meisjesding”, zei hij, “maak het spiegeltje maar open.” Ik klikte het zonneschermpje aan de bijrijderkant naar beneden. “Kijk, dan gaat automatisch het lichtje aan. Gaaf hè?” Heel gaaf. Even daarvoor had hij me de functies van allerlei knopjes en display’s uitgelegd. Ex S. verandert net zo snel van baan als van vriendin en bij elke nieuwe baan hoort een nieuwe wagen. Iedere keer als hij een nieuwe wagen heeft, dan wil hij altijd even een ritje met me maken. Om te stoeren. Met zijn nieuwe vriendin mag ik overigens nooit een ritje maken. “Kijk, en dan komen we hier op een stukkie, dat perfect is voor een tussensprintje”, zei hij. Hij trok op en ik voelde m’n maag. “Merk je hoe stevig-ie op de weg ligt?”, vroeg hij. “Weegt 1300 kilo, dus het mag ook weg. En kijk, dan hebben we hier nog een knopje voor de ESP. Electronic Slip Program. Heel handig.” Heel handig. “En kijk, daar zit een airbag, en daar, en daar.” Ex S. vond het weer tijd voor een tussensprintje. “Kijk, je kan best met 100 een rondje om het Olympisch”, zei hij. “En je kan hier je eigen temperatuur regelen met deze knopjes. En de muziek is natuurlijk ook goed geregeld hè? Daar zijn deze knopjes voor”, ging hij verder. “Kijk je zit zo op 150 zonder dat je er iets van merkt.” Ik merkte het wel, want ik hield constant de tellertjes in de gaten. Zucht. Mannen en auto’s. Mannen en knopjes. Ik snap het niet. Dat ze gaan kwijlen van een auto met GPS-systeem. Of dat ze een auto met meegespoten deurklinken sexy vinden. Speciale velgen. Een dashboard dat voorzien is van een titanen randje. Het boeit me niet. Ik geef niets om auto’s. We hebben niet eens een auto. En ik heb niet eens m’n rijbewijs.

“Zullen we vanavond ook een paprikaatje op het gourmetstel gooien?”, vroeg ik aan oppaskind M. vanmiddag. Dat vond-ie wel lekker, dus ik zocht een mooie, gele paprika uit. Eenmaal bij de kassa bleken er in de paprika 4 kleine, ronde deuken aan de ene kant en een grote ronde deuk aan de andere kant te zitten. “Heb jij dit gedaan?”, vroeg ik aan M. en hield de paprika onder z’n neus. Hij had het niet gedaan, zei hij. “Het zijn anders precies de vingerafdrukken van een 9-jarig jongetje”, zei ik. “Echt niet”, zei hij geïrriteerd. “Volgens mij wel”, zei ik, “en dat vind ik niet tof van je.” Toen ik een uur later de paprika ging snijden waren de 5 plekken bruin uitgeslagen. Het zag er niet fris uit. “Moet je zien man”, zei ik tegen M., “dit gebeurt er met een paprika als je er deuken in maakt.” “Ik heb het niet gedaan”, zei hij. “Ik geloof je niet”, zei ik. “M’n moeder gelooft me wel altijd meteen”, zei hij. “Dat geloof ik ook niet”, zei ik. “Nouhou!”, begon M., “En m’n juf op school is stom én ik zit steeds met oma in m’n hoofd én m’n moeder zit nu bij dat televisieprogramma, dus kan ik er zoiets als dit gedoe met die paprika écht niet bij hebben.” Het was nu belangrijk om serieus te blijven kijken. Niet lachen. Niet gaan lachen. “Oké, dat snap ik”, zei ik, “maar als je ergens problemen mee hebt, dan moet je dat zeggen. Ik vind het niet leuk dat je dan dingen kapot gaat maken.” Een boze blik. “Heb jij eigenlijk wel een cursus gevolgd voor het moeder-zijn?”, vroeg hij bloedserieus. Niet gaan lachen. Ik mocht niet gaan lachen. “Eh, nee”, zei ik. “En ik heb zelf ook geen kinderen.” “Dat dacht ik al”, zei hij nonchalant, “misschien moet je er eerst maar eens eentje gaan volgen voordat je met mij omgaat.” Toen kon ik mijn lach niet meer inhouden.