Auteur: luna

Tijdens de maandelijkse FOXY-redactievergaderingen bij de Chinees weet ik nooit of ik in de maling word genomen of niet. Vanavond kwam vormgever B. met een verhaal over kopneuken: “Echt, ik heb het thuis in een boek staan. Ik kan het voor je opzoeken.” “Kopneuken?”, vroeg ik, “dus helemaal met een hoofd erin?” Ondertussen kwam een Chinees vrouwtje onze bestelling opnemen: “Bieltje?” Lekker, een biertje. “Ja, helemaal”, ging vormgever B. verder, “en dan stoppen ze rietjes in hun neus om adem te halen.” “Hè, nee, dat meen je niet!?”, vroeg ik. Het Chinese vrouwtje regelde met hoofdredacteur P. dat ze een speciaal menu zou samenstellen. Vormgever B. meende het wel van die rietjes en het hele kopneuk-verhaal werd door vriendin M. bevestigd. “Ik was in keer in Thailand en daar vertelde een hoertje dat ze een vaste klant had met een kale kop. Speciaal kaalgeschoren voor het kopneuken.” “Nee, echt?”, vroeg ik. “Echt”, zei ze. Het Chinese vrouwtje kwam vragen of we nog een biertje wilden. Ja, lekker, nog een biertje. “Jullie zouden daar trouwens eens iets over moeten schrijven”, zei vormgever B., “over kopneuken.” “Ja, doei”, zei ik, “M. en ik hebben vanmorgen net een handleiding voor vuistneuken geschreven en dat vond ik eigenlijk al iets teveel van het goede.” “Oh, doen jullie wel eens aan vuistneuken dan?”, vroeg vormgever B. geamuseerd. “Ja, maar alleen anaal”, zei vriendin M. met een grote glimlach, “en alleen met latex handschoenen.” Schalen met kip, tong, eend en ossenhaas kwamen op tafel en de bizarre verhalen vlogen heen en weer. Hoofdredacteur P. wist er ook nog wel eentje. Plompzakken. “Dat bestaat echt hoor”, zei hij, “ik zit het niet te verzinnen.” Het was iets met een riem heel strak om een vrouwenbuik binden en met een daaruit resulterende hele grote opening en een daarin compleet passende pik en ballen. Kon ook wel eens mis gaan. “Is het lekkel?”, kwam het Chinese vrouwtje informeren. “Ja hoor, het is heel lekker”, zeiden we.

Vormgever B. was zo vriendelijk om mij de volgende link (filmpje) nog even door te sturen: klik (klik op ‘extreme headfucking’). Mijn leven zal nooit meer hetzelfde zijn.

Hoe het komt, komt het, maar het lijkt wel alsof partner P. en ik gewoon altijd ongelooflijke pech hebben als het op klusjesmannen aankomt. Vorig jaar lakte klusjesman E. onze vloer. En dat deed-ie goed, al liet de laklaag los, maar dat lag niet aan hem. Een maand later lakte hij onze trap. En ook dat deed-ie goed. Vorig week deed hij een poging om de rest van ons huis af te werken. Een poging die jammerlijk mislukte. Een poging waardoor ik nu bijna al zijn werk opnieuw moet doen én nog eens allemaal extra werk. Zo heeft hij de raamkozijnen binnen geverfd, maar is daarna ergens iets gaan schuren zodat de verf is opgedroogd met het stof erin. Kleinigheidje. Op het plakplastic dat een gedeelte van onze ramen bedekt heeft hij verf gemorst, kan gebeuren, en die met een schuurpapiertje proberen te verwijderen. Het gevolg; het plakplastic is permanent beschadigd. Met zijn witte verfhanden is hij een paar keer nonchalant tegen mijn augurkgroene muurtje gaan hangen. Gevolg; een augurkgroen muurtje met een wit sponseffect. Kan zo in de VT Wonen. Die witte vingers zitten ook op onze telefoon, mijn Senseo-apparaat en onze tafel. Onze authentieke steentjesmuur in slaapkamer en kantoor heeft hij keurig gelakt, maar wel zodanig dat ook de vloer subtiel is meegenomen. Maar de allergrootste blunder was toch wel het compleet omkiepen van de bus Histor Appelwit waarmee hij de kozijnen buiten aan het verven was. Het gevolg; precies voor onze deur een grote, witte vlek. Valt haast niet op. Kan gebeuren. “Sorry.” Ik baal nog het meest van het feit dat we zijn werk pas aan een grondige inspectie hebben onderworpen nádat hij ‘klaar’ was. En nádat hij betaald was. Dom van ons, maar van afstand zag het er allemaal keurig uit. Met een agressie waar Mike Tyson jaloers op zou zijn ben ik nu bezig om zijn fouten te herstellen én de rest van het huis af te maken.

Ik haat bouwvakkers! En ik haat ze allemaal! Ze mogen allemaal gestenigd worden en allemaal tegelijkertijd! Nadat P. en ik een jaar lang door onze eigen bouwmannetjes geterroriseerd zijn, zijn andere bouwvakkers een maand later begonnen in het huis naast ons. Al een jaar lang komen er vanaf 7.00 allerhande geluiden door de muren, soms hard, soms zacht. Maar vanmorgen om 7.00 voelden wij ons huis trillen op haar bouwvesten. “Tering”, zei ik tegen P., “nou is het afgelopen.” Ik trok m’n kimono aan en vloog naar boven. “Jesus, doe even normaal man”, zei ik tegen 6 bouwvakkers die bezig stukken betondraad van zo’n 3 bij 2 meter voor onze deur te gooien. “Wij wonen hier. En het is 7.00”, riep ik zo hard als ik slaperig kon. Alle 6 keken ze me glazig aan. “We halen het zo wel weg”, zei er eentje. “Nee, laat nou maar liggen, dan kunnen we misschien nog even slapen”, zei ik en ik ging weer terug bij P. in bed liggen. Om 3 minuten later weer precies dezelfde geluiden te horen. Bloedlink stoof ik weer naar boven. “Ik vraag net of jullie willen stoppen! Wij proberen hieronder te slapen!”, riep ik terwijl een bouwvakker gewoon doorging met het knippen van het betondraad. Een TMF-kop keek me aan. “Dit moet toch gebeuren. Over 3 uur komt het beton en dan moet het klaar zijn”, zei hij snugger. “Wat kan mij dat nou schelen, godverdomme?”, riep ik. “Dit stuk”, en ik wees naar de grond onder hem, “is van mij. Mine! Mine! Mine! Mijn eigendom! Mijn hof! Godverdomme! Mijn grond!” “Wat moet ik dan?”, vroeg de TMF-kop. “Leg die dingen op straat neer en ga daar staan te knippen, als je het hier maar niet meer doet”, zei ik. De TMF-kop keek alsof hij het begreep, stopte even met zijn werk, maar toen ik weer bij P. in bed lag ging hij vrolijk door met betonknippen. Zucht. Hoe groot was de kans ook alweer dat een bouwvakker tijdens zijn werk ernstig ten val komt?
www.1op6.nl

Ik heb een trauma. Een groot jeugdtrauma. Toen al mijn vriendinnetjes, alle meisjes uit mijn klas en alle meisjes uit de buurt een My Little Pony van hun ouders kregen, stond ik met lege handen. Zij kamden met mini-borsteltjes met glittertjes de haren van die plastic pony’s en versierden het beestje met schattige haarbandjes, glimmende sterretjes en kleertjes. En ik. Ik stond erbij en ik keek erna. M’n moeder vond een My Little Pony belachelijk. “Volgende maand kijk je er niet meer naar om”, zei ze. Wat ook zo was, want een maand later wou ik een Care Bear. Kreeg ik ook niet. En weer een tijd later wou ik een Lots-A-Lots-A-Legggggs. Zo’n pluche rups. Ook die ging aan m’n neus voorbij. Een Popple, een pluche beest dat je in zichzelf kon proppen; ook niet. M’n moeder weigerde om mee te doen met trends en rages. Dit heeft tot permanente schade geleid waar m’n moeder zich terdege van bewust van. Ik ben 28 en heb nu genoeg geld om aan elke speelgoedtrend en rage mee te doen die me door de speelgoedindustrie wordt opgedrongen. Ik kom elke week in een Bart Smit of Intertoys en ik ga er nooit weg zonder iets te kopen. Ik ben helemaal in touch met de jeugd van tegenwoordig. Ik heb 7 Furby’s, een pratende, roze, pluche poedel, een hightech plastic kater die draait en praat, 2 Tamagotchi’s, een enorme hoeveelheid Hello Kitty-spullen, minstens 100 glitter-gel-pennen, een ruime collectie ‘Dogz’ en een Aquapet. Momenteel ben ik aan de scoubidou. Iets met plastic touwtjes van 80 centimeter die je op een bepaalde manier aan elkaar knoopt. Het resultaat is een soort plastic punnik-werkje dat eigenlijk alleen dienst kan doen als sleutelhanger. Ik heb er nu 20 en dat lijkt me wel genoeg. Partner P. en ik zijn geen DINK’s (Double Income No Kid’s). Partner P. en ik zijn DIOK’s: Double Income One Kid’s.

p.s. Ik hou het niet meer na het zien van www.mylittlepony.com. Ik ga morgen zo’n plastic paard kopen met alle mogelijke accessoires erbij.