ALS IK HET WIL

Soms, heel soms, echt soms, niet altijd, niet te vaak, maar gewoon zo af en toe. Dan besef ik me dat ik een heel, heel gelukkig mens ben. Dat ik mezelf mag prijzen. Dat ik, als ik het voor het zeggen had, dat ik, als ik zeg maar, God was, dat ik mezelf had gegeven wat ik nu allemaal al had. Dat ik iemand naast me heb staan die blind van mij houdt. Onvoorwaardelijk. Dat mijn ouders nog leven en net zo blind van mij houden en mij net zo blind vertrouwen als hij. Dat ik, als ik zou willen, opnieuw zou kunnen beginnen. Dat ik, als ik zeg maar, zin heb in een broodje mozarella met pesto en Parmaham, dat ik die dan voor mezelf kan maken. Met tomaatjes. Of dat ik naar een restaurant kan fietsen om zo’n broodje te bestellen. Dat kan, als ik dat wil. Dat ik mezelf een gelukkig mens vind, omdat ik morgen, als ik zou willen, alles anders zou kunnen doen. Dat ik, nu, als ik zou willen, alle films kan bekijken die ik wil, alle muziek kan luisteren die ik wil. Kan horen over alles in de wereld. Kan lezen over alles in de wereld. Of, als ik dat zou willen, gewoon zou kunnen luisteren naar het niets. Of naar de regen. Dat ik de trein, de fiets, de bus, het vliegtuig kan pakken naar weet ik veel waar. Dat ik daar, weet ik veel waar, als ik dat wil, kan zien wat ik wil. Dat ik, als ik dat wil, iemand kan vertellen over mijn geluk. Of mijn verdriet. Als ik dat wil. En als ik wil zwijgen, dan kan dat ook. Als ik helemaal niets wil, dan kan dat zelfs. Als ik alles voor het zeggen had, dan gaf ik mij juist dat.