ALS EEN VROUW ‘NEE’ ZEGT, BEDOELT ZE ‘JA’

“Is het goed als ik morgenavond met vriend P. uitga”, vraagt partner P. aan de telefoon. “Wij gingen morgen toch iets doen?”, vraag ik. “Ja, maar wij zouden toch alleen even gaan winkelen voor het huis en daarna naar de bioscoop? Daarna kan ik toch wel uit? Anders ga je toch mee?”, zegt P. Ik heb geen zin om uit te gaan. Ik ben depressief. En als ik het niet ben, dan word ik het binnen nu en een week. De wereld draait niet in mijn richting. Zelfs het kopen van een paar metallic roze Puma-gympies heeft me niet echt blij kunnen maken. Ook het kopen van een gifgroene broek niet. Het in combinatie dragen van die broek en gympies ook niet. Zelfs niet met een knalrood shirt erop. Ik moet nadenken over dingen, dus heb ik geen zin om te gaan dansen in de Paradiso. “Ik wil thuisblijven”, zeg ik tegen P. “Is het goed als ik dan alleen ga?”, vraagt hij. “Dat moet je zelf weten. Ik ga jou niet zeggen wat je wel en niet moet doen”, zeg ik. “Nee, maar omdat we morgen samen iets zouden gaan doen. Wil je dat ik bij jou ben ’s avonds?”, vraagt hij. “Als je liever uitgaat, dan moet je uitgaan”, zeg ik. Als ik hem was zou ik uitgaan. Zonder mij. Ik ben geen aangenaam mens om naast te zitten momenteel. Chagrijnig tot op het bot. Niks gaat goed. Alles is fout. Het moet anders en ik ben de enige die mijn haar weer in de goede richting kan laten waaien. Maar mijn haar hangt voor mijn ogen en het hangt daar goed. “Dan ga ik straks een kaartje kopen”, zegt P. “Dat is goed”, zeg ik, maar ik zie er nu al tegenop om morgenavond alleen thuis te zitten.