Maandelijks archief maart 2009

Dus ik had ineens een iPhone. Mooi product. Ik kreeg het alleen niet voor elkaar om de contactgegevens die op mijn oude SIM-kaartje stonden over te hevelen. Het boekje dat ik bij de iPhone geleverd kreeg was qua handleiding een lachertje. Wat, wat, wat, wat nou met die gebruiksvriendelijkheid van Apple! Ik snapte er geen reet van. En ik wilde m’n allernieuwste gadget nu, nu, nu, nu gaan gebruiken! Ik wilde iedereen gaan bellen en sms-en! Dus ik naar de dichtstbijzijnde Apple-store. Was maar 5 minuutjes lopen en bij binnenkomst was ik de enige klant. En ik had wel 2 nerds tot m’n beschikking! Jippie! Űbernerds nog wel! Want als je bij de Apple-store gaat werken moet je op z’n minst een beetje übernerd zijn. “Hoi!”, zei ik enthousiast, “ik heb vandaag een iPhone gekocht met een abonnement bij T-Mobile en ik ben er heel, heel blij mee, prachtapparaat, mooi scherm en alles, kijk maar eens, kijk, kijk, kijk, maar ik wil graag m’n oude contacten en telefoonnummers overzetten, maar ik krijg het niet voor elkaar.” Ik gaf de nerd m’n iPhone. Hij begon meteen m’n schermpje schoon te vegen dat vol zat met zweetafdrukken van mijn overenthousiaste vingers. “Weet jij hoe dat moet?”, vroeg de ene nerd aan de andere. Wist de andere niet. En de ene wist het dus ook niet. Hij klikte wat op en neer in m’n iPhone. “Nee, wij verkopen alleen iPhone’s met een nieuwe SIM-kaart”, zei hij. “Maar jullie zijn toch nerds? Jullie weten toch alles van alle Apple-producten?”, vroeg ik zwaar teleurgesteld. Was niet zo. Ik moest maar even gaan bellen met de helpdesk van T-mobile. En ik zou zweren dat ik iets van sarcasme en superioriteit hoorde in de stem van de nep-nerd. “Nou, doei”, riep ik pissig en liep linea recta naar de T-mobile-winkel op de Nieuwendijk. Daar zouden ze me vast wel kunnen helpen, maar ik kreeg last van allerlei nare vooroordelen toen ik bij binnenkomst 2 supermooie, superjonge Marokkaanse meisjes met hoofddoekjes achter de balie aantrof. Ik geloofde niet zo in vrouwen en techniek in het algemeen en supermooie, superjonge Marokkaanse meisjes en techniek in het bijzonder. Ik legde toch uit wat m’n probleem was. En mijn probleem bleek voor het Marokkaanse meisje geen enkel probleem. Ze drukte een paar knopjes in op m’n iPhone en binnen enkele seconden waren alle contactgegevens overgeheveld. “Alstublieft mevrouw”, zei ze met een prachtige glimlach. Sindsdien ben ik ontzettend gelukkig.

De vaste telefoon gaat.

“Met Luna.”
“Ja, goedenmiddag u spreekt met Martijn van Merik van Apple, klopt het dat u net een Apple iPhone heeft gekocht?”
“Ja!!”, roep ik enthousiast, “dat doen jullie snel! Ik heb ‘m pas een half uur geleden gekocht.”
“Bent u tevreden over uw aankoop?”
“Ik vind het een prachtapparaat, ik ben echt helemaal blij en gelukkig.”
“Dat is mooi.”
“Ik ben eigenlijk net bezig met het installeren van alles.”
“Ik bel u ook om te vragen of het allemaal lukt met de installatie.”
“Ja, ik heb me net aangemeld bij iTunes en hij doet het en ik kan in ieder geval bellen en gebeld worden, dus dat is fijn. En ik vind het beeldscherm ook helemaal mooi en eigenlijk alles!”
“Dat is goed om te horen.”
“Maar het lukt me eigenlijk niet om de contactgegevens van m’n SIM-kaart over te zetten.”
“Daarvoor heeft u het P2-kaartje nodig.”
“P2-kaartje?”
“Ja, dat is meegeleverd.”
“Oh, die ben ik nog niet tegen gekomen.”
“Het is een zwart kaartje.”
“Oh.”
“Ter grootte van een creditcard.”
“Oh.”

En terwijl ik tussen alle paperassen die ik meegeleverd kreeg bij m’n iPhone loop te zoeken naar een zwart kaartje ter grootte van een creditcard valt past het kwartje.

"Hahahahahahaha!"
"Hahahahahahaha!"

Al zo’n 5 dagen denk ik ’s avonds; nee, morgen, morgen voel ik me een stuk beter dan dit. En al 5 ochtenden word ik dood wakker. Zaterdag en zondag was ik nog eigenlijk best okay; ik voelde me supermoe en superbrak, maar ik hobbelde prima rond. Ik sliep wel wat uurtjes, maar niet lang achter elkaar. Ik heb in die 80 uur vorig week waarschijnlijk zoveel adrenaline aangemaakt dat ik met gemak een marathon had kunnen lopen. Pas maandag begon de spierpijn in m’n armen en schouders en dinsdag kwam daar m’n nek bij. Toen vond ik mezelf al best zielig en toen ik ook nog eens aan de diarree bleek, was ik ineens ultrazielig! Ik moest nog net niet huilen. Wat een ellende. Maar dat het allemaal toch nóg veel zieliger kon bleek op het moment dat ik het toilet in onze badkamer probeerde door te trekken. Gatverdamme. Een verstopte wc overkomt je dus nooit als je gewoon even hebt zitten plassen natuurlijk. Nee, natuurlijk niet! Altijd als je net je hele lijf eruit hebt gescheten! Natuurlijk! Ik staarde naar de pot terwijl het donkerbruine water richting de rand steeg. Gatverdamme. Zucht. Hele diepe zucht. “Hé, P.”, riep ik naar P., “nu is het toilet beneden verstopt, weet jij daar wat van?” Nou, hij zou misschien wel per ongeluk, eventueel, heel misschien wat dikke proppen toiletpapier kunnen hebben doorgespoeld. “Dat meen je niet!”, riep ik totaal over de zeik, “je weet dat die Sanibroyeur dat niet trekt, verdomme.” Toen wist P. ineens helemaal niet meer zo zeker of hij dat met die proppen toiletpapier wel had gedaan. Had ook zomaar iemand heel anders kunnen zijn. “Er is niemand anders hier geweest”, zei ik, “hoe groot is nou de kans dat in 1 week allebei onze toiletten verstopt raken?!” Die kans was 100%. Dus ik daarna aan de slag met een ontplopper. Plop. Plop. Plop. Lukte niet. En vanmorgen fietste ik naar de Praxis voor een chemische ontstopper. Lukte ook niet. Dan toch maar weer diezelfde loodgieter van vorige week bellen. Die had wel even tijd om langs te komen. En hij fixte het probleem, zoals een competente loodgieter betaamt. En ik betaalde wederom € 150,-. Momenteel zit ik met een totaal verkrampt lichaam, pijn in m’n rug en spierpijn in m’n buik. Maar de toiletpot stroomt weer lekker door. Morgen voel ik me een stuk beter dan dit.

Donderdagochtend, 9.00.
P. is naar z’n werk en ik ben alleen met z’n vader.
“Je moet wakker worden pa”, zeg ik, “en je moet je medicijnen en ook wat eten.”
Hij is er niet zo voor te porren.
“Kom op pa, op de rand van het bed.”
Het lukt niet om hem omhoog te trekken wanneer hij me een hand geeft.
Dan maar een soort van bovenop hem zitten. Hand in z’n nek. En dan omhoog.
Hop! Hop!

Hij zit op de rand van het bed. Ik zit rechts van hem.
Hij valt om naar links.
“Rechtop blijven zitten pa, je hebt een afwijking naar links.”

Ik pak ‘m stevig vast.
“Blijf maar even naast me zitten zo. Ik moet even bijkomen.”

En zo zitten we samen.
Wel een kwartier.
Naast elkaar.
Mijn arm om zijn schouder.
Zijn hand op mijn bovenbeen.
En we kijken in stilte naar hoe de poezen met elkaar spelen.
Poes John ligt op een stoel en poes Sid mept hem eraf.
John komt naar ons toe gelopen en miauwt.
Sid gaat op de stoel liggen. Met z’n pootjes omhoog.
Even later rent Sid weer richting John.
John weer achter Sid.
En Sid weer achter John.
En daarna rollen ze met z’n tweeën over het kleed.

Dan kijkt de pa van P. me aan en zegt:

“Mooi hè?”

Vrijdagochtend 8.00 had ik precies 72 uur niet geslapen. De voorgaande nacht werd ik wakker gehouden door een snurkende P. naast me en de kortademigheid van de pa van P. boven in het hemelbed. Gelukkig maar dat ik wakker was, want zo kon ik er steeds als de kippen bij zijn als de pa van P. moest gaan plassen.

Het is raar hoe je je grenzen kan verleggen. Die nacht dacht ik even dat ik helemaal gek zou worden. Dat ik ‘m helemaal uit m’n panty aan het knappen was. Ik kan dit geen uur langer meer volhouden, dacht ik. Maar toen werd het langzaam dag en toen besefte ik; ach, nog een dag wakker moet geen enkel probleem zijn.

En de pa van P. zou die middag naar huis gaan.

“Pa”, zei ik nadat ik hem z’n medicijnen en een kopje thee had gegeven, “je gaat vandaag eindelijk naar huis! Na 6,5 week! Zal ik je eens even helemaal aankleden?”
Was niet nodig. Hij kon prima in z’n boxershort en T-shirt en dan een badjas eroverheen.
“Ik ga je toch echt helemaal aankleden.”
Hij was te moe.
“Pa, ik ga het toch doen. Dat is ook voor ma belangrijk. Dat je niet in je pyjama thuiskomt, maar gewoon in je spijkerbroek en je leren jas. Dan heeft zij ook een beetje het gevoel dat haar knappe man thuiskomt en niet iemand uit het ziekenhuis.”
Geen antwoord.
“Ik ga een teiltje met water pakken.”
Geen antwoord.
“Het is echt beter voor jullie allebei.”
“Is goed zuster Klivia.”
Wassen.
Scheren.
Tanden poetsen.
Voor het eerst in 6,5 week weer normale kleding aan.
Schoenen aan.
Lekker luchtje op.

Die middag droegen P. en ik de zorg voor zijn vader eindelijk over aan de verpleegkundigen en huisarts in zijn woonplaats. De pa van P. kreeg meteen 3 keer per dag thuiszorg in plaats van de 2 uur per week die het ziekenhuis had voorgeschreven. En er werd ook meteen een fysiotherapeut geregeld.

“Gaat het eigenlijk wel met jou Luun?’, vroeg de pa van P. vanuit zijn in de woonkamer geïnstalleerde hoog-laag-bed.
“Ik ben kapot pa”, zei ik, “ik heb iets van 80 uur niet geslapen, maar ik ben zo blij dat je hier nu ligt, je ziet er meteen een stuk gezonder uit in je eigen omgeving.”
Hij voelde zich ook goed. Of ik misschien even boven op het logeerbed wilde liggen?
“Nee, dat hoeft niet, ik ga dit weekend heerlijk bijslapen”, zei ik.
“Maar je mag nu ook wel even bij mij hier onder de dekens kruipen hoor”, grapte hij.