Maandelijks archief maart 2007

Terwijl vriend F. bij me aan de koffie zit kotst Bruce een plasje slijm uit over de tafel. Ik vertel dat-ie dat de hele nacht al deed en dat het Bruce’s eigen schuld is; had-ie maar van de anjers af moeten blijven. “Hij heeft net ook al z’n hele ochtendblikkie uitgekotst.” “Die bloemen kunnen nog wel eens giftig zijn”, zegt F. relaxt. “Wat?”, zeg ik. En vriend F., altijd in staat tot het geven van een opbeurende tekst, concludeert; “Als het in z’n darmen komt is-ie er geweest. Hij heeft nog 2 uur.” “Ach, welnee”, zeg ik, maar wanneer F. en ik 4 uur later terugkomen van een bezoekje aan het Stedelijk Museum ben ik er toch niet gerust op. Ik roep alle katten, maar er komen er maar 3 aanlopen. “Blikkie! Blikkie”, roep ik. Maar Bruce komt niet. Terwijl Bruce altijd komt als er eten is. Altijd. Maar gisteren niet dus. “Blikkie! Blikkie! Blikkie!”, blijf ik door het huis roepen terwijl ik met een lepel tegen het blikje tik. “Broeeeeeesieeeee!”, probeer ik, “Broeeeeeesieeeee! Kom maar, lekker blikkie blikkie!” Hij komt nog steeds niet, dus hij is echt wel ziek. En na 10 minuten ‘blikkie blikkie’ roepen raak ik in paniek. Oh God, denk ik, hij heeft een plekje gezocht om te sterven. Katten zoeken altijd een afgelegen plekje om in hun eentje te sterven. Bruce is dood. M’n muze! M’n mannetje! Zowel vriend F., vriendin I., als ik zoeken het hele huis door. Alles wordt van z’n plek gehaald en met een zaklamp checken we achter alle banken en achter alle kasten. Ik rammel aan alle kledingkasten, ik doe alle keukenkastjes open, maar na een half uur zoeken hebben we nog steeds geen Bruce gevonden. Voordat ik het echt op een huilen ga zetten bel ik naar P. om te zeggen wat er aan de hand is. “Zit-ie écht niet in de kledingkast?”, vraagt hij. “Nee, die heb ik helemaal gecheckt en ik heb er keihard aan staan schudden”, zeg ik, maar in een laatste wanhoopspoging sta ik even later alle kleding van de planken te rukken en op de grond te gooien. Wanneer ik op de derde plank ben aangekomen zie ik een zwart oortje bewegen. “Klootzak!”, zeg ik opgelucht, “je ligt hier toch niet een beetje dood te gaan hè?” En aan z’n reactie te zien, was-ie dat nog niet van plan. “Stomme klootzak”, zeg ik nog een keer. Maar ik ben nog nooit zo blij geweest om ‘m te zien.

De lente hing donderdag in de lucht, want zowel mijn kunstenaarsvriendje F. als ik hadden de lente-schoonmaak in ons hoofd. Alles moest anders en beter en wat mij betreft vooral; georganiseerder! En dit alles moest ook meteen en ter plekke worden geregeld. Dus vriend F. en ik naar de IKEA, waar wij heel drukdrukdruk doorheen raasden, zodat ik een uur later weer thuis stond tussen al mijn net aangeschafte IKEA-spullen. Ik opende de verpakking van een LEKMAN-opbergbak. De bak bestond uit 5 onderdelen en volgens het dubbelgevouwen A4-tje met de gebruikshandleiding had ik geen extra gereedschap nodig. Moest te doen zijn. Ik zag het woordje ‘click’ staan bij handeling nummertje 1. En ik deed een poging om het ene gedeelte in het andere te klikken. En daarna nog een poging met iets meer kracht. “Wat nou ‘click’”, riep ik geïrriteerd tegen P. die in het hemelbed lag, maar voor z’n eigen veiligheid geen sjoege gaf. Voor wat het in elkaar zetten van IKEA-producten betreft heb ik namelijk een zeer korte concentratiespanne. “Fuck die hele IKEA met z’n ‘click’”, riep ik en ging op zoek naar een hamer. Na een paar fikse tikken zaten de 2 gedeelten tegen elkaar ge’clickt’. Nog 3 andere onderdelen zouden als vanzelf in elkaar moeten klikken, maar dat deden ze dus niet. Ze klikten helemaal niet en dat lag niet aan mij. Het lag zeker niet aan mij. Verdomme. Toen ik na 4 uur eindelijk 25 de LEKMAN-nen in elkaar had geramd en ik merkte dat die inderdaad ook keurig in mijn al aanwezige EXPEDIT-kast pasten, ja, toen had ik best nog positieve gevoelens voor de IKEA. Maar het ergste moest nog komen; het ladenkastjes-drama HELMER. Meteen toen ik de doos openmaakte wist ik dat dit niet helemaal lekker zou gaan. Veel te veel onderdelen. En toen ik het bijbehorende IKEA-boekje van 12 pagina’s zag wist ik zeker dat ik een moeilijke tijd tegemoet zou gaat. En aangezien ik ook in dit boekje meerdere malen het woordje ‘click’ zag staan, maakte een lichte paniek zich van mij meester. Ik zuchtte en ik steunde en ik baalde en het ging allemaal maar net. Zo’n 2 uur verder en 2 bloedbaren rijker, omdat mijn velletje zich 2 keer tussen de ‘click’ van de metalen onderdelen had bevonden, keek ik vol trots en triomf naar mijn HELMER. Het was een rood glimmend prachtexemplaar en alle moeite en frustratie misschien toch wel waard geweest. Maar toen ik de HELMER op z’n wieltjes richting m’n atelier reed, kwam ik erachter dat het ladekastje niet onder m’n werkblad paste. En het was natuurlijk niet redelijk om IKEA de schuld te geven van mijn eigen stommigheid. Maar ik deed het lekker toch.