LUNA EN EEN MONSTERMIDDAG
Een maand of 2 geleden vertelde ik vriendin L. over mijn plannen om workshops voor kinderen te gaan organiseren. “Dat ze dan hun eigen knuffelmonster maken”, zei ik, “voor een verjaardagsfeestje of zoiets. Weer eens wat anders dan met z’n allen naar de bioscoop en daarna naar de McDonalds.” “Ja, moet je doen”, vond ze meteen. “Maar ik moet eerst testen op een paar meisjes, straks snappen ze niks van naald en draad of misschien vinden ze het helemaal niet leuk.” Vriendin L. wist wel 2 van die meisjes die het helemaal te kek zouden vinden om bij mij een knuffelmonster te maken, dus vorige week woensdag arriveerde vriendin L. met 2 enthousiaste meisjes om bij mij een knuffelmonster te maken. En de eerste uren verbaasde ik mij over de hoeveelheid creativiteit en vastberadenheid die er in die kleine lijfjes zat. Niks geen twijfel over kleuren of vormen, nee, binnen een half uur hadden beide meisjes een ontwerp gemaakt en weer 2 uur later zaten de meisjes met 2 opgevulde knuffelmonsters in hun handen. Daarna begon de aandacht een beetje te verslappen. Toen waren mijn PloesiePoesies, mijn echte poezen, de hoeveelheid kleurtjes in mijn atelier en mijn verzameling blije dingen en Hello Kitty-merchandising een stuk interessanter. De laatste fase, het opnaaien van ogen, mond en andere geinigheden hebben vriendin L. en ik dus, met aanwijzingen van de meisjes en een wijntje, voltooid. Maar de meisjes waren trots op het eindresultaat! En ze vertrokken meteen richting ons hemelbed om met hun knuffels en te gaan spelen. “Ik ben echt kapot”, zei ik tegen vriendin L. rond een uur of 18.00. “Ja, ik snap het,”, zei L., “dit moet je echt niet met meer dan 2 kinderen doen, dat gaat echt niet. Veel te intensief.” “Nee, dat gaat echt niet lukken, zo met 2 is het leuk. Of je moet het over meerdere dagen verspreiden, maar dat is weer niet leuk”, zei ik. “Zullen we naar de McDonalds?”, vroeg vriendin L. aan mij en de meisjes. McDonalds. Het magische woord. Voor de meisjes. En voor mij! Werd het toch nog een kinderfeestje! Binnen 5 minuten hadden we allemaal onze jas aan en vertrokken we richting een Happy Meal. En toen de meisjes met hun zelfgemaakte knuffelmonsters onder hun arm over straat huppelden, ja, toen was ik toch best wel een beetje trots op ze.
