Maandelijks archief augustus 2006

Iets in mij zei vorige week: je gaat nooit meer naar de kassa van dat kut-kassameisje. Je gaat maar gewoon afrekenen bij een ander. Meisjes die met zo’n chagrijnige attitude hun baan afraffelen verdienen het niet dat ik gezellig bij ze kom afrekenen. Dat kassameisje zou alleen overblijven! Maar toch kon ik het niet toen ik haar vandaag weer voor het eerst achter de AH-kassa zag zitten. Want iets in mij zei ook; ach, misschien had dat meisje gewoon een heel moeilijke dag toen. Ongesteld en ook nog ruzie met haar vriendje en dan ook nog de hele dag moeten werken achter de kassa. Dus ik legde mijn boodschappen van vandaag gezellig op haar lopende band. Het gehakt, de groenten en de blikkieblikkies voor de poezen. “Hoi”, zei ik tegen het kassameisje. En ze zei ook best wel vriendelijk ‘hoi’ terug. En toen ze mijn boodschappen langs haar scanner haalde deed ze dat best wel met een soort van flair. Een soort van swung. Bliep. Bliep. En bliep. En toen ze zei: “Dat is dan € 15,35”, toen zei ze dat best vriendelijk. En daarom wilde ik ook best een stap in de goede richting zetten. Gewoon omdat ze dat best verdiende. Dus ik gaf haar een briefje van 20 euro en vroeg: “Wil je er misschien 35 cent bij?” En ik zag haar denken. Eh, 35 cent. Eh. En rekenen. En nog meer denken. Sommige kassa-meisjes snappen het ‘terug-tel-principe’ niet zo. Die geven terug wat de digitale cijfers op hun display zeggen dat ze terug moeten geven. En dat zij misschien een in-tik-fout maken, dat is onmogelijk. Want als het er digitaal staat, dan is het zo. “Eh ja, doe maar”, zei ze uiteindelijk. Dus ik gaf haar € 20,35 en wachtte op mijn briefje van 5 euro terug. Maar in plaats daarvan haalde het kassameisje 15 euro uit haar lade. En ik stond in een tweestrijd. Ik kon nu zeggen: “Je geeft 10 euro teveel terug.” Dan zou ik haar kunnen laten zien dat ik een goed mens was. Dat ik sta voor oprechtheid en dat eerlijkheid het langste duurt. Dat ik haar de vorige keer dan wel respectloos en arrogant vond, maar dat ik haar wél met respect zou behandelen. Dus ik had haar die 10 euro terug kunnen geven, maar iets in mij zei ook; echt niet.

“Ja, maar heeft-ie foto’s van je gemaakt?”, vraagt mijn AH-caissière. Niet aan mij, maar aan de caissière achter haar. Ondertussen schuift ze mijn boodschappen van rechts naar links, af en toe achterom kijkend. Dit meisje heeft mij nog niet aangekeken en ook nog geen gedag gezegd. Dit meisje vindt het belangrijker om te horen of het vriendje van haar collega foto’s van haar gemaakt heeft, dan mij een ‘goedemorgen’ te wensen. En hoewel ik nu het liefst mijn kutochtend op haar wil afreageren, besluit ik rustig te blijven. Gewoon alvast mijn pinpas door het apparaat te halen en meteen maar even mijn sleutels met bonuskaart op de toonbank te leggen. Ik begin maar vast met inpakken. “Mevrouw”, zegt de caissière even later, “u moet op ‘ja’ drukken.” Ze heeft het totaalbedrag van mijn boodschappen niet genoemd, en dat ‘mevrouw’, dat zint me ook niet. “Oh, was je al klaar dan?”, vraag ik met geveinsde verbazing. Dat is ze. “Heb je m’n bonuskaart gescand?”, vraag ik. Nee, dat heeft ze niet. “Die lag hier”, zeg ik licht geïrriteerd en wijs op mijn sleutelbos. “Nee, nu kan het niet meer”, zegt ze. Want ze heeft al afgeslagen. “Je hebt er niet eens om gevraagd”, zeg ik nu echt geïrriteerd. “Het kan niet meer”, zegt ze nog maar eens en ze kijkt me aan met grote donkerbruine ogen. Knipper. Knipper. Ik word hier zo moe van. Van dit soort meisjes. Ga TMF kijken. Zoek een loverboy. Ga op en neer lopen op de Nieuwendijk. Ga naar de H&M. Maar ga, als je het woord ‘respect’ alleen maar kent uit de nieuwste clip van Usher, alsjeblieft niet in een supermarkt werken. En zeker niet in de mijne. Ik wil dit meisje het liefst aan haar vlechtjes richting de annuleer-knop duwen, maar in plaats daarvan druk ik op ‘ja’. En wanneer ze aanstalten maakt om de boodschappen van degene na mij te gaan scannen vraag ik of ik misschien m’n bonnetje mag. En m’n zomerzegels. Ze kijkt me chagrijnig aan, doet haar kassalade weer open en geeft me m’n zomerzegels. Daarna loop ik, ondanks haar totale klant-onvriendelijkheid, toch nog licht-euforisch van haar kassa vandaan. Want ik spaar niet eens zomerzegels.