Maandelijks archief mei 2006

Zullen we zondag even samen naar Sundae in De Escape”, vroeg vriend T., “dan geef ik nog wat tips?” Zondag? Valt er zondag wat te feesten dan? Heus wel dus. Elke zondag blijkt De Escape aan het Rembrandtplein in Amsterdam enigszins afgeladen. En niet alleen met mensen die de zaterdag daarvoor zijn gaan stappen en hun chemische avontuur nog een nachtje door willen trekken. Nee. De Escape stond rond een uur of 1.00 bomvol met mooie mensen, waaronder een grote hoeveelheid Japanners. En niet zomaar Japanners. Nee. Hier stonden legio lekkere, strakke Japanse meisjes. Goed in het vel, goed in de make-up, lekker duootje tieten in een net zo’n lekkere outfit. Als ik al deze Japanse meisjes op de foto zou kunnen krijgen, dan had de mannelijke dancelinx-bezoeker weer genoeg plaatjes voor zijn ruk-carrousel* de komende tijd. Ik ging ervoor, zei ik tegen T., nadat hij mij weer wat knopjes van de Canon had uitgelegd. “Hi! Can I take a picture of you?”, vroeg ik aan een setje Japanse meisjes in minuscule haltertopjes. Geen respons. Om mijn vraag iets te verduidelijken hield ik de camera omhoog naast mijn gezicht. Glimlach erbij. De meisjes keken me net 1 seconde aan. Om zich daarna weer verder te concentreren op hun zeker niet energieke dansje van links naar rechts. Okay, dan niet, stomme kutwijven. Op naar de volgende Aziatisch ogende meisjes. “Hi! Can I take a picture of you?”, vroeg ik weer. En weer gunden deze meisjes mij geen blik waardig. Na nog 4 van dit soort niet-coöperatieve, chagrijnige en arrogante Japanse meisjes gaf ik het op. Ik vind dat, als je uit het land van de Nikon, Konica, Minolta, Sony, Panasonic en Canon komt, je voor de rest van je leven vol enthousiasme moet poseren voor deze cameramerken. Maar het Japanse chauvinisme was ver te zoeken deze zondag. En Hollandse gezelligheid konden ze voor 1 minuutje ook niet opbrengen. Dan niet. In plaats van mij verder tussen deze arrogante toeristen te mengen, begaf ik mij de uren daarna tussen de rest van de bezoekers van Sundae. En die waren gelukkig wél allemaal bereid om op de foto te gaan. Klik, klik en klik, deed de camera. Ik gaf een glimlach en ik kreeg een glimlach. En als ik heel eerlijk ben, val ik trouwens toch meer op blond.

* ruk-carrousel: de collectie mental pictures die een man tijdens zijn leven verzamelt en gebruikt tijdens het masturberen.

“Zou jij even naar deze tekst willen kijken?”, had vriend T. van dancelinx.com me 2 weken terug gevraagd. Hij schoof me een paar A4-velletjes onder m’n neus. ‘Wij zijn op zoek naar enthousiaste fotografen die partyshots voor dancelinx.com willen maken’, las ik. “Partyfotograaf”, zei ik tegen T., “dat is wel wat voor mij.” “Meen je dat serieus?”, vroeg hij. “Ja, ik denk het wel”, zei ik. “Als je het echt wil gaan doen, dan mag je mijn Canon 350 wel lenen”, zei T., al was hij er nog niet helemaal van overtuigd dat ik het écht wilde gaan doen. Maar na een nachtje slapen en wat overleg met partner P. stond ik vrijdag 5 mei met een imposante spiegelreflexcamera voor mijn buik in de Panama in Amsterdam. Vriend T. legde de werking van wat knopjes uit, gaf me een stapeltje visitekaartje en daarna werd ik in het diepe gegooid tussen de bezoekers van Full Effect. “Mag ik misschien een foto van jullie maken?”, vroeg aan 2 mooie meisjes van een jaar of 18. Binnen enkele tellen stonden de meisjes in hun mooiste pose met een verleidelijke glimlach. Ik maakte een foto alsof ik dat elke dag deed. Ik liet de meisjes het resultaat zien, gaf ze een visitekaartje, bedankte ze en ging op zoek naar nieuwe mensen om op de foto te zetten. Tussendoor gaf vriend T. me nog wat tips en trucs over de camera en aan het eind van de dansnacht kon ik wat hem betreft trots zijn op het resultaat. “Dus ik mag vaker foto’s maken?”, vroeg ik. Dat mocht. Mooi! Kom maar op dan. Laat maar lekker doorkomen die feestjes! Of ik afgelopen zaterdag naar Opium in de Powerzone wilde? Natuurlijk! En al vond ik het in het begin toch wel ontzettend spannend om voor het eerst in mijn eentje op stap te gaan met een camera, uiteindelijk blijk ik mijn roeping gevonden te hebben. Ik raak de helft van mijn overtollige energie kwijt, zowel lichamelijk als geestelijk, maar ik krijg juist ook weer enorm veel positieve energie terug. Ik vind het helemaal geweldig en volgens mij is dat goed te zien, want van een aantal bezoekers van Opium kreeg ik het compliment dat ze in tijden niet zo’n enthousiaste fotograaf waren tegengekomen. Luna is een natural born partyfotograaf. En loving it.
www.dancelinx.com

Iedereen met rugklachten mocht naar voren komen. Of ‘komen staan’ zoals het in healing-termen heet. De vrouwen met rugklachten stonden langzaam op van hun formica-stoeltje om een kring rond medium Pawinda te vormen. Daarna legde Pawinda haar hand op hun rug en hield een kort gesprekje met ze. Daarna was iedereen met hoofdpijn aan de beurt. Toen iedereen met nekpijn. Daarna iedereen met gewrichtspijn. Sommige van de 50+ vrouwen waren bij ieder healing-rondje weer aanwezig. Overal pijn. Sommige vrouwen stonden ineens in een rare kronkel. Die stonden dan ‘vast’, zeiden ze. Op dat moment was de geestelijke wereld met hen bezig, meende Pawinda. Ik herinner me een vrouw die ineens heel hard met haar armen ging zwaaien. “Gooi het er allemaal maar uit”, zei Pawinda terwijl ze haar hand op het voorhoofd van een C&A-vrouw hield. Toen waren de maag- en darmklachten aan de beurt. Eindelijk! Want daar kwam ik voor. Ik liep naar voren en nam plaats in de kring. “Waar heb je last van?”, vroeg Pawinda toen ze voor me stond. Ze keek me aan met haar vreselijk blauwe ogen. “Nou”, begon ik, “al 15 jaar van m’n darmen.” “Ach, schat, wat vreselijk voor je”, zei ze. “Ja, het is echt heel erg”, zei ik en ik stortte mijn hart bij haar uit. Pawinda legde haar hand op mijn buik. Ik deed m’n ogen maar weer dicht, want haar aan blijven kijken met die blauwe ogen, dat vond ik ook weer zo wat. Iets te confronterend. Na een minuut wrijven en duwen stopte ze. “Nou schat, ik laat je nu even staan, de geestelijke wereld neemt het even over”, zei Pawinda. Ik concentreerde me op m’n lijf. Ik voelde een beetje gekneed in mijn buik terwijl Pawinda alweer door was gelopen. Ik voelde me een beetje vaag. Raar. En ik hield me ondertussen bezig met de vraag of ik moest blijven staan. Of terug moest naar mijn formica-tafeltje. Ik besloot nog even te blijven staan. Misschien was de geestelijke wereld nu echt wel bezig met een soort van spirituele darm-operatie. Maar na een minuut of 2 vond ik het mooi geweest en ging ik weer naast schoonzus B. zitten. “En?”, vroeg ze. “Ik blijf sceptisch”, zei ik. Maar het gaat sinds een paar dagen wel iets beter met partner P.’s rug.