Maandelijks archief november 2004

Naar het schijnt is club Jimmy Woo helemaal hot en happening in Amsterdam. Een hotspot. Dé place-to-be. Als je een beetje hip uit wil gaan, dan moet je hier zijn, zegt men. Ik was er nog nooit geweest, en ik was best nieuwsgierig. Dus toen partner P. had geregeld dat we gisteren samen met 3 vrienden op de gastenlijst stonden, voelde ik me helemaal hip en hot. En, eerlijk is eerlijk, club Jimmy Woo is qua inrichting uniek. Het doet porno-Aziatisch aan, met overal zwart. Heel veel glimmend, chique zwart. Een prachtig decor dat wordt bewandeld door de meest mooie mensen van Amsterdam. Graatmagere meisjes van nog geen 20 in glimmend zwarte haltertopjes met glittertjes en pareltjes, interessant lullend tegen jongens van rond de 30 in streepjesoverhemden, die al net zo interessant teruglullen. Het waren mooie mensen gisteren, en dat waren het. Narcistische typetjes. Niet mijn typetjes. Ik voelde mij van top tot teen bekeken door de meest lekkere wijven. Maar er kon geen lachje vanaf. In plaats daarvan werd er misprijzend gekeken. Dat ik dát had aangetrokken, naar déze club, dat kon dus blijkbaar écht niet. “Jesus, wat een arrogante wijven”, zeiden vriendin H. en ik tegen elkaar. We besloten een verdieping lager te gaan dansen. En, eerlijk is eerlijk, ook die ruimte was prachtig. Het plafond bestaat uit 11.700 lampjes die in groepen aan en uit gaan! Het plafond was een ervaring op zichzelf. Maar het plafond kon de avond niet redden. Ik werd nog steeds omringd door types met een karma en een aura dat gewoon niet aansloot bij de mijne. “P., ik wil naar huis”, riep ik in zijn oor. “Ik vind het hier een ballentent.” Gelukkig wilde P. ook graag naar huis. En vriendinnen H. en S. en vriend J. vonden het ook geen probleem om mee te gaan. Eenmaal thuis hebben we met z’n vijven tot diep in de ochtend Triviant gespeeld.
www.jimmywoo.com

p.s. Luna wordt oud.

Omdat ik freelance kan ik in principe de hele dag in m’n blootje voor de pc gaan zitten en niemand die het ziet. Maar ik zit liever de hele dag in een pyjama. Mijn partner P. kan me uittekenen in flanellen, gestreepte mannen-pyjama’s. Daar had ik er 4 van. Had, want ik heb ze onlangs allemaal weggegooid. Als een soort van statement. Partner P. vond die pyjama’s namelijk niet zo flatteus. En dat is weer een understatement. Hij vond ze: “stom”, “niet-geil”, “a-seksueel”, “niet-vrouwelijk” en “helemaal niet spannend.” Toen ik ze weggooide sprak ik de woorden: “Lieve P., vanaf nu zal ik nooit meer in flanellen mannen-pyjama’s lopen, beloofd.” Nu vind ik natuurlijk dat P. me eigenlijk moet nemen zoals ik ben. In lullige pyjama of niet. Maar ergens begreep ik hem wel. Mijn pyjama’s waren namelijk niet alleen onflatteus, ze zaten ook nog eens onder de vlekken, want niets zo lekker als fröbelen, een muurtje verven of koken in pyjama. Vind ik. Maar ik moet P. natuurlijk tevreden houden. Dus ik nadat ik alle pyjama’s met de vuilnis had meegegeven was ik de H&M binnengelopen om met een stuk of 10 niemendalletjes weer naar buiten te komen. Hij blij, ik minder. Want zo’n niemendalletje, ik weet het niet. Het is wel lekker om in te slapen of om in de zomer een beetje sexy mee door het huis te paraderen, maar écht lekker is anders. Nu lag er deze week een flinke envelop in de brievenbus. Met, hoe kan het ook anders, een pyjama! Van vriendin I., die een paar jaar in Kameroen woont en mij ook kan uittekenen in pyjama. Zij wist wat ik nodig had! Een echte Afrikaanse streepjespyjama! En ja, die kan ik natuurlijk niet in de kast laten liggen. Die moet gedragen worden! Ik ben weer helemaal mezelf. En ik heb vriendin I. meteen gemaild of ze er nog een paar kan doorsturen.