Maandelijks archief november 2004

Zo’n 6 jaar geleden deelden buurman M. en ik een etage. In die tijd omarmden wij het slechte leven, wat neerkwam op een gezonde dosis seks, drugs en alcohol. Wat die seks betreft ging buurman M. voor de verschillende nationaliteiten; Israëlieten, Marokkanen, Amerikanen, Mexicanen, enzovoort. Ik ging voor de beroepen; profvoetballers, beurshandelaren, marketing-managers, barkeepers, enzovoort. Ik viel nooit op mannen met een kleurtje. Ik vond ze altijd wel mooi, maar nooit interessant genoeg. Tot ik mezelf totaal naar de klote ’s nachts terugvond in discotheek Time aan de Nieuwezijds Voorburgwal. Interessant lullend over Nederlandse poëzie, literatuur en muziek tegen een man met een enigszins allochtoon uiterlijk. Zo, die Marokkaan is goed bij, dacht ik toen. Lekker ding en ook nog eens verstand van zaken. Die neem ik mee naar huis! De man met allochtoon uiterlijk heette P. en wilde best met mij mee naar huis om daar verder te praten over poëzie, literatuur en muziek. Dus wij op de fiets naar mijn mini-appartement. Toen de spanning bij mij thuis ondraaglijk werd durfde ik het eindelijk te vragen: “Maar eh, waar kom je nou eigenlijk vandaan?” Ik bekeek mijn persoonlijke trofee nog eens goed. Hij zat er lekker bij, zo op mijn bankje in de Bentinckstraat. En ik vond mezelf ontzettend multicultureel bezig. Ik keek al uit naar de volgende dag. Zo gauw ik P. de deur had uitgewipt zou ik richting buurman M. rennen en hem in geuren en kleuren vertellen over mijn duizend-en-1-nacht-avontuur met deze kerel. Dat ik eindelijk ook eens een andere nationaliteit had geneukt. “Eh, hoe bedoel je?”, vroeg mijn trofee. “Nou, ben je Marokkaans, of Turks? Of misschien Egyptisch? Of iets halfs?”, vroeg ik hoopvol. “Ik ben gewoon Nederlander hoor”, antwoordde hij. Een lichte teleurstelling maakte zich van mij meester. Alwéér een Nederlander. Kut zeg. De volgende ochtend gaf hij me z’n visitekaartje. ‘Copywriter’, stond erop. Gelukkig, die had ik nog niet. Dat was dan een schrale troost. Sindsdien is er nog steeds geen andere nationaliteit bijgekomen. Geen ander beroep ook trouwens.

Mijn moeder en ik gaan er waarschijnlijk een traditie van maken. Van het bezoeken van de KreaDoe in de jaarbeurs in Utrecht; hét event voor ‘creatief Nederland’. Op deze dag zien mijn moeder en ik namelijk 2 van onze favoriete bezigheden samenkomen; het aanschaffen van allerlei handige knip-en-plak-spulletjes én het afzeiken van andere vrouwen. “Heb je die al gezien?”, vroeg m’n moeder vorig week regelmatig. Dan keek ik en dan knikte ik. Dat ze dáármee durft te lopen! Met zo’n kont! Ongelooflijk! En dan hadden mijn moeder en ik de grootste lol. Mijn moeder en ik voelen ons namelijk mijlenver verheven boven de rest van de bezoekers van de KreaDoe, hoewel we heus wel weten dat we er precies tussen passen. De hele KreaDoe stikt namelijk van de moeders-met-dochters die gearmd over de beurs lopen. Keuvelend over de kerstkaarten van dit jaar, de kerstkaarten van vorig jaar, volgend jaar én over die van anderen. Maar mijn moeder heeft haar kerstkaarten al af en ik heb besloten geen kerstkaarten te sturen, dus dat gekeuvel konden we eigenlijk gewoon overslaan. Gelukkig vonden we al snel een nieuw gespreksonderwerp. Sjaaltjes! Trendy shawls, volgens een naaimachine-vrouwtje. Dat leek mijn moeder en mij wel wat. Het naaimachine-vrouwtje legde een paar handen vol wol, stof, draad, bandjes en garen tussen een soort vlieseline en stikte daar dan met haar naaimachine overheen. Daarna gooide ze het vlieseline in het water, zodat dat vlieseline oploste, en wat overbleef was dus een ‘trendy shawl’. Mijn moeder en ik zijn gek op sjaaltjes en op ‘trendy shawls’ in het bijzonder, dus wij kochten een paar meter van dat vlieseline-spul en een paar bollen wol. Die avond maakten m’n moeder en ik aan de lopende naaimachine sjaaltjes. Wij konden ons geluk niet op. “Maar als ik straks al die stomme wijven er ook mee zie lopen in de stad, dan draag ik ze niet meer”, zei m’n moeder. Ik ben zo heerlijk overduidelijk een dochter van haar.