Maandelijks archief augustus 2003

Net met P. en laktijger Bruce Lee naar de dierenarts geweest, omdat hij toch wel erg veel nieste en behoorlijk zwaar ademhaalde. Antibioticakuurtje moet helpen, volgens de dierenarts. Terug met de taxi, de ART-TAXI welteverstaan, waarmee gereden wordt door Marc, een voetbalvriend uit het verleden van partner P.! Leuke rit, leuke kerel, leuke taxi: www.art-taxi.nl

“Kan ik jou misschien ergens van herkennen?”, zei ze. Naast me stond een meisje met rood haar. Krulletjes. Leuk. Spontaan. Zou ze misschien denken dat ze een blind date met me had? Maar P. zat tegenover me, dus dat zou ze vast niet denken. “Van een website”, zei ze. “Ja! Hoi, ik ben Chantall”, zei ik. “Ik ben Michelle” zei het meisje met het rode haar, “maar ik dacht dat je Luna heette. “Ja, ik ben ook Luna”, zei ik, “op internet.” “Wel heel grappig dat ik jou hier tegenkom, bij dit restaurant, want hier ben ik dankzij jou”, zei ze. “Oh”, zei ik. P. en ik waren net gaan zitten bij Manzano, mijn favoriete tapasrestaurant in Amsterdam, even lekker een rauwe tonijn met citroen eten. “Ja, jij had geschreven dat je hier zo graag at, dus ik ga er nu met m’n vriendje eten”, vertelde Michelle. Ze vroeg of alles goed ging met Bruce Lee. Ze had mijn site dus ook onlangs nog bezocht. “Ja, hij is alleen een beetje kaal, maar alles gaat goed”, zei ik. “Eet smakelijk nog”, zei Michelle even later en toen verdween ze richting restaurant. “Wat een leuk meisje”, zei ik tegen P., “en wat toevallig.” Ik ben wel vaker herkend, maar het blijft raar. Zomaar ergens iemand tegenkomen die heel veel van me weet. Mij leest. Ook op Dancevalley, bij de toiletten, had een jongen naar me geroepen: “Leuke site.” En dat was dat. Waarschijnlijk hebben Michelle en de jongen op Dancevalley nog nooit een reactie geplaatst. Eigenlijk geeft het merendeel van mijn lezers nooit een reactie. En ik sta meestal niet stil bij wie deze site lezen. Herkend worden maakt het ineens toch een stuk tastbaarder. Dat er échte mensen deze site lezen en niet gewoon een bezoekersaantal. Luna is een klein beetje beroemd en stiekem is dat best wel leuk.

Gerustgesteld door de gedachte dat het allemaal toch écht niet erger dan dit kon worden liep ik met een tas vol lekkere boodschappen richting huis. Partner P. en ik hadden besloten ons in te laten lakken door klusjesman E. die in de keuken al was begonnen met het aanbrengen van laklaag 3. De klusjesman zou richting voordeur lakken met zijn lakroller en wij zouden 5 uur in het kantoor en de slaapkamer blijven tot de lak weer droog zou zijn. Terwijl ik de voordeur opendeed hoorde ik P. van beneden roepen dat ik snel naar beneden moest komen. Beneden trof ik P. aan met Bruce gewikkeld in een handdoek. Bruce was ontsnapt en was over de nog natte lak gaan rollen. Bruce met grote ogen in paniek, P. stond grote angsten uit, want hij dacht dat Bruce dood zou gaan. Ik moest eigenlijk een beetje lachen om het tafereeltje. Het kon dus nog wel erger. Bruce buikje zat helemaal onder de lak. Al een beetje hard geworden. Bruce onder de warme kraan gezet en flink ingesopt met Dove. Uitspoelen. Bruce vond het eigenlijk wel lekker onder de warme kraan, of hij was te geschrokken om tegenwerking te bieden. Tien minuten later keek hij me, gewikkeld in een grote rode handdoek bibberend aan. Hij moest hoesten en niezen. “Komt dat door die lak of door het water?”, vroeg P. aan me. Geen idee, dierenarts bellen. Die adviseerde om Bruce te knippen. “En als het niet lukt, of als hij nou wel ziek wordt, dan kun je hier naartoe komen, dan scheren we hem”, zei de dierenarts. Met een nagelschaartje heb ik zoveel mogelijk van de lak van z’n pootjes, buik en staart geknipt. Echt zielig! Bruce ziet er niet uit en we hopen maar dat hij geen lak binnen heeft gekregen. Voordeel; hij ruikt nu wel lekker naar Dove.

Het leven van een grachtengordelyup valt niet mee. Zo leefden P. en ik al ongeveer 8 maanden op een betonnen vloer. Een betonnen vloer zonder iets erop, dus op blote voeten lopen of zelfs op sokken lopen was niet handig. Overal lag stof en overal zaten witte pootjes van de katten. Vervelend, maar een eigen huis is duur en een vloer van 150 vierkante meter is niet goedkoop. Daar moesten wij gewoon mee wachten en als mijn moeder mij afgelopen woensdag haar pinpas niet in m’n handen had gedrukt, dan hadden we nog steeds niet genoeg geld gehad voor een nieuwe vloer. Ook zagen we eigenlijk al maanden als een berg op tegen de klus. Vooral tegen het weer helemaal leeghalen van de woonkamer en dan vooral tegen het verplaatsen van onze gigantische oude-sinaasappelkisten-boekenkast. Maar maandagmiddag is het gelukt met hulp van vriend J. en maandagnacht hebben P. en ik romantisch van 20.00 tot 5.00 op de kale vloer gelegen om deze te schuren, schoon te maken en te ontvetten. We hebben geschuurd tot we geen vingertopjes meer hadden. Dinsdag stond klusjesman E. om 10.00 voor de deur om de eerste laklaag over het beton aan te brengen. Het zag er goed uit en P. en ik waren zeer in onze nopjes. Ook waren we nog in onze nopjes toen we terugkwamen om 17.00. Het was de vloer die we altijd gewild hebben; een industriële vloer waar leven in zit. Eindelijk! De eerste laag was opgedroogd en klusjesman E. zou de hele handel licht opschuren zodat daarna de tweede laag eroverheen kon. Alles ging goed, behalve in het midden van de woonkamer. Daar liet de eerste laag los. Niet goed gehecht. Een grote vlek van 2 vierkante meter openbaarde zich in het midden van de kamer. Totale verbijstering bij P. en mij. Het hier-moet-ik-even-bij-gaan-zitten-effect. Nog niets in dit huis is in 1 keer goed gegaan. Godverdomme. Het is dat ik te moe ben om een potje te gaan zitten janken.