Als je dan toch naar een bruiloft moet, dan kun je maar het beste voor de complete, totale bruiloftsensatie gaan. Wat er op neerkomt dat vriend A., P. en ik afgelopen vrijdag meegingen naar de kerk om daar te luisteren naar een ambtenaar van de burgerlijke stand die het zinnetje ‘de meeste dromen zijn geen bedrog’ gebruikte. Daarna uit eten met vrienden om daarna weer af te zakken naar de feestlocatie. Een partyzaaltje. Een partyzaaltje waar een aantal 40+-dames ervoor zorgden dat ik nooit een leeg glas bier in m’n hand had. En af en toe kwamen er ook schalen met bitterballen, minikaassoufflétjes, bamischijfjes en minisaucijzenbroodjes voorbij. Prima bediening. En ook de muziek was top! Het was even wennen, aan volkszanger J. die zijn voorliefde voor Frans Bauer niet onder stoelen of banken stak, maar daarna had iedereen dikke pret. Meezingen met lekkere Hollandse hits. Meedansen met ‘The Ketchup Song’, meedansen met ‘Magarena’ en er was ook een soort countrydansje. Fantastisch. Het slotnummer van een echte bruiloft is altijd ‘Zij gelooft in mij’ van André Hazes. Bruidspaar in het midden, elkaar zielsgelukkig aankijkend. Alle vrienden en familie in verschillende kringen om het bruidpaar heen. Luid lallend en brallend richting bruidspaar lopend en weer terug. Aan zo’n dansje doe ik sowieso nooit mee. Ik stond vrijdag in een hoekje te kijken met tranen in m’n ogen, omdat het bruidspaar toch wel heel erg veel van elkaar leek te houden. En na dit dansje gaat het bruidspaar op huwelijksreis. “Ik ben echt nog niet dronken”, zeg ik tegen vriend A. als we om 1.00 in de auto stappen. “En ik heb echt wel 25 bier op.” Het is even stil en ik bedenk me dat deze 2 zinnetjes er toch behoorlijk lallend uit zijn gekomen. “Nee, ik ook niet”, zegt vriend A., “en ik heb wel 35 biertjes gehad.” Dronken mensen spreken altijd de waarheid, behalve over het feit of ze wel of niet dronken zijn.

Afgelopen zomer, op 30 juni om precies te zijn, speelde Duitsland tegen Brazilië in de finale om de wereldtitel voetbal in Japan. Diezelfde dag vond er een andere voetbalwedstrijd plaats. Ook voor een wereldtitel. Een wedstrijd tussen Bhutan en Montserrat, de 2 laagst geplaatste landen ter wereld, om de plaatsen 202 en 203. Normaal gesproken zou deze wedstrijd natuurlijk nooit hebben plaatsgevonden, want commercieel gezien totaal niet aantrekkelijk. Een paar mannetjes bij reclamebureau KesselsKramer dachten daar anders over en besloten alles in het werk te stellen om de boeddhistische spelers van Bhutan uit te laten komen tegen de Caribische spelers van Montserrat. KesselsKramer maakte een documentaire over alle voorbereidingen en de wedstrijd zelf; ‘The Other Final’. Een documentaire die donderdagavond in Het Ketelhuis in Amsterdam vertoond werd voor medewerkers en bekenden van KesselsKramer. En omdat partner P. daar werkt als copywriter mocht ik mee. Licht opgefokt kwam ik Het Ketelhuis binnen en nog steeds licht opgefokt ging ik een uurtje later zitten in de minibioscoop. Compleet sereen kwam ik weer naar buiten. Een film om verliefd op te worden! Wat een lieve, kleine Bhutanese mannetjes. Wat een rust en wat een wijsheid. En wat een grote, soepele en charmante mannen uit Montserrat. Mooie woorden, mooie beelden, mooie mensen, alles mooi. Je komt naar buiten met het besef dat er zoveel meer is op de deze wereld en dat niet alles draait om geld, macht, commercie en nog meer geld. Het gaat niet om de knikkers, het gaat om het spel. Om respect en om vriendschap. Een heerlijke goed-gevoel-documentaire. Helaas blijft dat serene gevoel maar even hangen. Een gevoel dat ik donderdagavond met een paar biertjes nog wat kon rekken, maar dat nu alweer bijna weg is. Wat blijft is het besef dat ik voor het eerst in m’n leven een voetbalwedstrijd heb gezien, inclusief voor- en nabeschouwing, die wat met me deed. Ik zit zelfs te wachten op de herhaling.
www.theotherfinal.com

(…) says: met een 10 natuurlijk, en (…) een 1…
(…) says: maar hoe zorg ik dat ze op mij stemmen?
(…) says: dit systeem klopt niet hoor!
(…) says: je moet eerst 5 stemmen hebben om in de ‘blog 40’ te staan…
(…) says: we kelderen…
(…) says: het is wel een traffic machine!
(…) says: superslim en commercieel aangepakt van BNN…
(…) says: ik had net een collega aan de lijn… die heeft ons een 10 gegeven en (…) een 1…
(…) says: zou je ook anoniem kunnen surfen en dan stemmen?
(…) says: 1-en die kerel!
(…) says: ik zou dat mokkel op de homepage van ‘blog 40’ wel eens willen 1-en!!
(…) says: ik heb ze een 9 gegeven…
(…) says: ik heb ze een 1 gegeven…
(…) says: als een van ons wint verkopen we dat I-book en geven we een lesbisch showtje…
(…) says: ik ben inmiddels uit de top 10 verdwenen…
(…) says: met z’n vijven in de MSN!
(…) says: wat een samenscholing…
(…) says: alle nieuwkomers afzeiken!
(…) says: nou (…) en ik willen iets organiseren in ruil voor stemmen…
(…) says: kunnen jullie even (…) een 1 geven?
(…) says: maar dan niet op (…), maar op (…)…
(…) says: gezellig hè, zo in de top 40…
(…) says: (…) zuigt!
(…) says: ik heb ze lekker een 1 gegeven!
(…) says: zo, (…) is uit de top 10…
(…) says: en dan helpen we allemaal mee, om die persoon aan de I-book te stemmen…
(…) says: ik gun jullie allemaal die I-book… 
(…) says: als-ie maar niet naar een of ander hoerenjong gaat…
(…) says: nee, zolang-ie niet naar (…) gaat vind ik het best…
(…) says: nee, hij mag niet naar kutwijven en klootzakken…
(…) says: tering, (…) staat op 6!!!
(…) says: nee, (…) is de laagste binnenkomer…
http://www2.omroep.nl/bnn/blog40

Ik weet niet hoe het met de gemiddelde vrouw zit, maar mijn idee van een feestje is in ieder geval niet een stroomstoot van 220-volt tussen m’n schaamlippen voelen. Kan aan mij liggen. Dus toen een mannetje mij aansprak op de KamaSutrA-beurs en begon te vertellen over een geweldige, fantastische vibrator, superkrachtig en op stroom, viel het gesprek een beetje stil. “Eh, op stroom?”, vroeg ik hem. “Ja, echt, je moet hem een keer uitproberen. Iedereen die hem ooit probeert, wil nooit meer iets anders”, zei hij. “Eh, ja, maar, eh, op stroom, is dat niet gevaarlijk?”, vroeg ik hem. “Nee, joh, helemaal niet, hartstikke veilig! Enne, m’n vriendin heeft er ook eentje, die kan er geen genoeg van krijgen”, zei hij. “Ik stuur je er binnenkort wel eentje op!” “Oh, eh, leuk!”, zei ik en ik probeerde enthousiast te glimlachen. Ik was het zelf alweer vergeten tot vorige week de postbode voor de deur stond. Relatiegeschenk! Die kerel heeft me een microfoon opgestuurd, was het eerste wat ik dacht toen ik de Magic Massager uit de verpakking haalde. Het tweede wat ik dacht; ik ga niet eens een poging wagen om deze knots met een omtrek van 20 centimeter een kijkje te geven aan de binnenkant van dit lichaam. Ook Luna’s lichaam heeft grenzen! Maar was ook helemaal niet nodig, volgens het lekkere wijf op de verpakking. Gewoon tegen je klit aanhouden. “Testen in Canada en Amerika hebben uitgewezen dat bijna 98% van de vrouwen reeds binnen 4 minuten tot een zalig hoogtepunt komt”, dat zei de verpakking ook nog. En: “Uitgerust met een krachtige 220-volts motor, dus altijd paraat en nooit last van lege batterijen!” Op hoop van zegen plugde ik de stekker, met daaraan een snoer van 2,5 meter, in het stopcontact. Knopje aan. Mijn angst voor 220-volt op m’n klit verdween onmiddellijk, om plaats te maken voor pure lust en nieuwsgierigheid. Fantastisch apparaat. En maak van die 4 minuten maar 30 seconden.
www.viashop.nl (klik op ‘top-5’ en koop dat ding!)