Afgelopen zaterdagnacht, club Panama met achter de draaitafels Darren Emerson. Ik ben een nachtje uit zonder partner P. en het voordeel van zonder-partner-stappen is dat ik me weer eventjes single kan wanen. Beetje andere mannen uit-checken, beetje flirten, beetje dansen. Maar als je dan met zo’n andere man aan de praat raakt, dan volgt altijd het ‘heb-je-een-vriendje-moment’. En dat moment is kut. Want als ik ‘ja’ zeg is de andere man in kwestie binnen een paar minuten weg. Want bij mij valt niks te halen. En als ik ‘nee’ zeg dan ben ik ineens aan het liegen en bedriegen. Wil je een leuk gesprek zonder verwachtingen, dan kun je het beste in de eerste minuut terloops vermelden dat je een relatie hebt. En dat weet niet alleen ik, dat weten gelukkig ook mijn vriendinnetjes. “Ik heb meteen gezegd dat we hier met onze vriendjes zijn”, zegt vriendin S. terwijl ze wijst naar 2 negers met een petje op. Ik sta op de dansvloer en glimlach naar de negers. “Ze komen uit Nigeria en zijn hier voor hun studie”, vertelt S. verder. Kijk, dat biedt nog eens flirt-perspectieven! “So you’re from Nigeria?”, vraag ik aan 1 van de jongens terwijl ik ondertussen mijn blitste dansje doe. Van links. Naar rechts. Ik check de neger uit. Zo! Deze neger weet z’n heupjes goed te gebruiken. En links. En rechts. Hij kijkt er ook nog guitig bij. Volgens mij is het een schatje. En links. En rechts. Hij pakt ondertussen m’n handen vast. Nou, vooruit, tot zover, maar niks verder. En links. En rechts. Ach, ietsje dichterbij kan best, hij weet immers dat ik een vriendje heb. En links en rechts. Lekkere aftershave. What’s you’re name?”, roept de neger in m’n oor. “Luna”, brul ik terug, “and yours?” De neger schreeuwt iets in m’n oor, maar ik versta ‘m niet. “Can’t hear you”, zeg ik en haal m’n schouders op. En links. En rechts. Hij doet nog poging, maar tevergeefs. Ik haal nog een keer m’n schouders op, maar de neger blijkt vastberaden. En links en rechts. Hij pakt z’n portemonnee en haalt daar een visitekaartje uit. En daar staat in blokletters de voornaam van mijn partner P. gedrukt. Ja. Zo hoeft het dus ook niet voor mij.

Twee weken geleden overleed de schoonmoeder van de zus van mijn schoonmoeder op de zeer respectabele leeftijd van 96 jaar. En tante H., de zus van mijn schoonmoeder, belde om te vragen of ik misschien tussen de oude spullen van omaatje W. wilde snuffelen. “Misschien zit er wat voor je bij kind”, zei tante H., “je weet het maar nooit en kijken kost niks. Er staan allemaal dingen uit de jaren 70, echt iets voor jou.” Mijn hart ging meteen sneller kloppen van de woorden ‘jaren 70’, dus ik stond vanmorgen in het Amsterdamse huisje waar omaatje W. 70 jaar had gewoond. En het huisje rook precies naar de flat van mijn eigen overleden lievelings-oma; een combinatie van Oil of Olaz, gezichtspoeder en muffe tafelkleedjes. Naar vroeger. Naar iets vertrouwds. En terwijl ik in alle kasten snuffelde van omaatje W., glaswerk inpakte in oude kranten, oude lakens weggooide in vuilniszakken en keek naar zwart-wit-foto’s voelde ik 96 jaar leven door m’n vingers gaan. Van sjaaltjes tot theekopjes, van handschoentjes tot vazen en van de eerste schoentjes van haar zoon tot haar overgebleven medicijnen-voorraad. En omaatje W. bleek niet zomaar een omaatje te zijn geweest! Nee, dit was een kek omaatje geweest. Hip misschien zelfs, of chique in haar tijd, want ze had een stel suède jasje in de kast hangen waar tweedehands kledingzaakjes in Amsterdam een fikse prijs voor zouden vragen. “Kind! Neem mee! Wat moet ik ermee?”, zei tante H., “anders gaat het naar de Kringloop-winkel.” Dus ik nam van alles mee, maar ondertussen vroeg ik me af hoe omaatje W. dit zou hebben gevonden. Heel haar hebben en houden binnen een paar dagen de deur uit. Weg. Van hier naar daar. Alles in vuilniszakken. Alles in kartonnen dozen. Naar een Kringloopwinkel. Naar de vuilnis. Foto’s en herinneringen naar haar schoondochter. Haar stofzuiger naar de zus van haar schoondochter. En haar suède jasjes, servies uit de jaren 70, tafeltje uit de jaren 60, haar naaidoos, haar breinaalden en haar poederdoos naar de schoondochter van de zus van haar schoondochter. En de krieltjes-centrifuge uit de jaren 50 die ze zelf nog nooit gebruikt had, draaide vandaag voor het eerst.

“Is dit je eerste keer?”, vraagt een vrouw van een jaar of 50 met een blonde krullenbol. “Ja, ik ben net 30 geworden”, zeg ik. “Dan zal ik je even uitleggen wat de bedoeling is”, zegt de krullenbol terwijl ze er een plastic dwarsdoorsnede van een vagina bij pakt. “Nou, dat hoeft niet hoor, ik kan me er wel een voorstelling van maken”, probeer ik. Maar de krullenbol doet alsof ze me niet gehoord heeft en stopt haar vinger in de plastic vagina. “Kijk, ik voel eerst even met m’n vinger hoe je baarmoeder erbij ligt, zodat ik daar rekening mee kan houden.” Ze pakt er een ijzeren eendenbek bij. “Hè, getverdemme”, zeg ik. “Dit is een eendenbek”, zegt ze, “en kijk, hij is net zo breed als m’n vinger.” Ter bewijs houdt ze de hals van de eendenbek naast haar wijsvinger. Ik knik. Daarna gaat de krullenbol verder met haar uitleg. “Als ik je baarmoederhalsmond gevonden heb, dan haal ik er met dit staafje wat slijm vanaf.” Ze laat me een zakje zien met daarin een staafje. Ik kijk eens goed. Ho! Ho! Dit kan niet de bedoeling zijn. Dit is geen wattenstaafje. Dit is niet zo’n ding uit ‘C.S.I. Miami’ waarmee ze een monstertje wangslijm weghalen! Dit is een soort mini-borstel! Een plastic mini-borsteltje! Ik overweeg om er wat van te zeggen, maar voor het gemak ga ik er maar van uit dat de krullenbol weet wat ze gaat doen. Na haar uitleg mag ik in m’n blote kont plaatsnemen op de behandeltafel en ondertussen gaat ze verder met praten. “Dus je vindt het niet prettig om een eendenbek te zien?”, vraagt ze. Ondertussen trekt ze een la open met allerhande glimmende ijzeren dingen. “Nee, moet je kijken, het lijkt toch net of die la vol ligt met SM-attributen?”, vraag ik. “Nou, daar heb ik niet zoveel verstand van”, zegt de krullenbol zakelijk, “maar wel van medische instrumenten.” Vervolgens doet ze haar ding, en, al valt het best mee, echt lekker is het niet. Na afloop vraagt de krullenbol wat ik ervan vond. “Nou, ik kan niet wachten om over 5 jaar terug te komen”, antwoord ik.