LUNA WORDT GEHEALD

Iedereen met rugklachten mocht naar voren komen. Of ‘komen staan’ zoals het in healing-termen heet. De vrouwen met rugklachten stonden langzaam op van hun formica-stoeltje om een kring rond medium Pawinda te vormen. Daarna legde Pawinda haar hand op hun rug en hield een kort gesprekje met ze. Daarna was iedereen met hoofdpijn aan de beurt. Toen iedereen met nekpijn. Daarna iedereen met gewrichtspijn. Sommige van de 50+ vrouwen waren bij ieder healing-rondje weer aanwezig. Overal pijn. Sommige vrouwen stonden ineens in een rare kronkel. Die stonden dan ‘vast’, zeiden ze. Op dat moment was de geestelijke wereld met hen bezig, meende Pawinda. Ik herinner me een vrouw die ineens heel hard met haar armen ging zwaaien. “Gooi het er allemaal maar uit”, zei Pawinda terwijl ze haar hand op het voorhoofd van een C&A-vrouw hield. Toen waren de maag- en darmklachten aan de beurt. Eindelijk! Want daar kwam ik voor. Ik liep naar voren en nam plaats in de kring. “Waar heb je last van?”, vroeg Pawinda toen ze voor me stond. Ze keek me aan met haar vreselijk blauwe ogen. “Nou”, begon ik, “al 15 jaar van m’n darmen.” “Ach, schat, wat vreselijk voor je”, zei ze. “Ja, het is echt heel erg”, zei ik en ik stortte mijn hart bij haar uit. Pawinda legde haar hand op mijn buik. Ik deed m’n ogen maar weer dicht, want haar aan blijven kijken met die blauwe ogen, dat vond ik ook weer zo wat. Iets te confronterend. Na een minuut wrijven en duwen stopte ze. “Nou schat, ik laat je nu even staan, de geestelijke wereld neemt het even over”, zei Pawinda. Ik concentreerde me op m’n lijf. Ik voelde een beetje gekneed in mijn buik terwijl Pawinda alweer door was gelopen. Ik voelde me een beetje vaag. Raar. En ik hield me ondertussen bezig met de vraag of ik moest blijven staan. Of terug moest naar mijn formica-tafeltje. Ik besloot nog even te blijven staan. Misschien was de geestelijke wereld nu echt wel bezig met een soort van spirituele darm-operatie. Maar na een minuut of 2 vond ik het mooi geweest en ging ik weer naast schoonzus B. zitten. “En?”, vroeg ze. “Ik blijf sceptisch”, zei ik. Maar het gaat sinds een paar dagen wel iets beter met partner P.’s rug.