LUNA WAS ZUSTER KLIVIA

Vrijdagochtend 8.00 had ik precies 72 uur niet geslapen. De voorgaande nacht werd ik wakker gehouden door een snurkende P. naast me en de kortademigheid van de pa van P. boven in het hemelbed. Gelukkig maar dat ik wakker was, want zo kon ik er steeds als de kippen bij zijn als de pa van P. moest gaan plassen.

Het is raar hoe je je grenzen kan verleggen. Die nacht dacht ik even dat ik helemaal gek zou worden. Dat ik ‘m helemaal uit m’n panty aan het knappen was. Ik kan dit geen uur langer meer volhouden, dacht ik. Maar toen werd het langzaam dag en toen besefte ik; ach, nog een dag wakker moet geen enkel probleem zijn.

En de pa van P. zou die middag naar huis gaan.

“Pa”, zei ik nadat ik hem z’n medicijnen en een kopje thee had gegeven, “je gaat vandaag eindelijk naar huis! Na 6,5 week! Zal ik je eens even helemaal aankleden?”
Was niet nodig. Hij kon prima in z’n boxershort en T-shirt en dan een badjas eroverheen.
“Ik ga je toch echt helemaal aankleden.”
Hij was te moe.
“Pa, ik ga het toch doen. Dat is ook voor ma belangrijk. Dat je niet in je pyjama thuiskomt, maar gewoon in je spijkerbroek en je leren jas. Dan heeft zij ook een beetje het gevoel dat haar knappe man thuiskomt en niet iemand uit het ziekenhuis.”
Geen antwoord.
“Ik ga een teiltje met water pakken.”
Geen antwoord.
“Het is echt beter voor jullie allebei.”
“Is goed zuster Klivia.”
Wassen.
Scheren.
Tanden poetsen.
Voor het eerst in 6,5 week weer normale kleding aan.
Schoenen aan.
Lekker luchtje op.

Die middag droegen P. en ik de zorg voor zijn vader eindelijk over aan de verpleegkundigen en huisarts in zijn woonplaats. De pa van P. kreeg meteen 3 keer per dag thuiszorg in plaats van de 2 uur per week die het ziekenhuis had voorgeschreven. En er werd ook meteen een fysiotherapeut geregeld.

“Gaat het eigenlijk wel met jou Luun?’, vroeg de pa van P. vanuit zijn in de woonkamer geïnstalleerde hoog-laag-bed.
“Ik ben kapot pa”, zei ik, “ik heb iets van 80 uur niet geslapen, maar ik ben zo blij dat je hier nu ligt, je ziet er meteen een stuk gezonder uit in je eigen omgeving.”
Hij voelde zich ook goed. Of ik misschien even boven op het logeerbed wilde liggen?
“Nee, dat hoeft niet, ik ga dit weekend heerlijk bijslapen”, zei ik.
“Maar je mag nu ook wel even bij mij hier onder de dekens kruipen hoor”, grapte hij.