LUNA IS GEK OP TAXICHAUFFEURS

Donderdagmiddag vond ik Skinner weggedoken in een hoekje van m’n atelier. Heftig trillend met z’n magere lijf en met z’n kop maakte hij rare schokken. Paniek! Het was mij overduidelijk dat ik met een stervende kater te maken had. En daar zat ik dus net niet op te wachten! Ik belde de dierenarts dat ik eraan kwam en ik belde een taxi. Ik schoof Skinner voorzichtig in z’n vervoersmandje, trok een jas aan en ging alvast buiten op de taxi wachten. En toen ik daar zo buiten stond realiseerde ik me dat Skinner dus nooit meer thuis zou komen. Dat dit dus z’n laatste uur zou zijn. En van zo’n gedachte wordt een poezenvrouw als ik natuurlijk helemaal niet blij! Huilen! Huilen! Huilen! Zo hard huilen dat ik al bijna aan het hyperventileren was toen de taxi voor kwam rijden. “Sohohorry”, griende ik naar adem happend, “ik ben een beetje verdriehiehietig.” “Dat is niet erg”, zei de taxichauffeur en hij hield de deur voor me open. “Naar de dierenkliniek op de Weteringsschans”, zei ik tussen m’n tranen door. “Dat is tussen de Paradiso en het Weteringcircuit.” De taxichauffeur vroeg hoe hij moest rijden. “Eh, nou, dat maakt me niet uihuit”, snikte ik. En daarna kwam hij met een verhaal over de bouwwerkzaamheden in Amsterdam wat ik maar half kon verstaan en wat me op dat moment ook geen reet interesseerde. Hij keek me aan vanuit z’n achteruitkijkspiegel. En hij bleef maar praten. Shut up! Dude! Ik weet niet in of jij in dezelfde scene aanwezig bent als ik, maar het lijkt mij vrij duidelijk dat er iemand op jouw achterbank zit die het even helemaal niet meer trekt en jouw praatjes over de Noord-Zuid-lijn, de verzakkingen in de Vijzelstraat en over dat jij het als taxichauffeur zo moeilijk hebt dragen niet echt bij aan een goede sfeer! Fuck you! Fuck you! Shut the fuck up! Ook Skinner maakte vanuit z’n mandje een diepe brom, misschien van de pijn, maar ik denk eerder dat hij ook vond dat de chauffeur gewoon z’n bek moest houden en door moest rijden. Richting de verlossing! “Vind je niet?”, vroeg de chauffeur. “Huh?”, vroeg ik, maar toen hij z’n vraag herhaalde verstond ik ‘m weer niet. Whatever. Fuck ‘m. Maar dat ik geen antwoord gaf, was voor de chauffeur geen reden om te stoppen met ouwehoeren. En ondertussen ademde ik ihihin en ademde uit. En weer ihihin en uit. En weer ihihin en uit. Ihihin en uit. Ihihin en uit. En na die taxirit waren zowel Skinner als ik aan een spuitje toe.