DE DERDE RONDE! DE DERDE RONDE!
Maandag gaf ik alle katten een laatste bek-shotje met het medicijn tegen de Giardia-parasiet. Ha! Fijn! Ha! Fijn! Ik dacht er eindelijk vanaf te zijn! Een blik onderin het potje deed me alle hoop die ik de week daarvoor had gekregen meteen weer verliezen. Onderin het potje zat nog steeds een dikke brei met daarin het merendeel van de gestampte 20 pillen. Fuck! Fuck! Fuck! De pillen waren blijkbaar niet goed opgelost, wat betekende dat de poezen, en vooral Skinner, dus ook niet genoeg medicijn hadden binnengekregen. Uit pure frustratie deed ik wat water bij het potje en poerde met een haaknaald wat in de vastgekoekte pillen; alles kwam los. Zucht. Ik overwoog om alle katten gewoon op eigen houtje nog maar wat bek-shotjes te geven de komende dagen, maar ik deed het niet. In plaats daarvan ging ik de dag daarna maar weer naar de dierenarts en legde alles uit. “Geef Skinner vandaag nog maar de ene helft van het potje en morgen de andere helft”, zei de assistente na overleg met de dierenarts. “Ja, maar dit potje was eigenlijk voor 4 katten”, zei ik. “Oh, verdeel dit dan vandaag en morgen maar over de 4 katten”, zei ze, na nog een overleg met de dierenarts. Gelaten fietste ik naar huis en het enige dat ik kon denken was: wat voor een wetenschap is dat? Een beetje van dit en een beetje van dat en een beetje zus en een beetje zo? De week daarvoor had ik het hele huis ontsmet, Skinner gewassen, alles gedaan wat ik kon, maar omdat de pillen dus niet goed waren opgelost in het potje kon ik eigenlijk weer opnieuw beginnen. Ondertussen werd Skinner zwakker en zwakker. En toen hij vrijdag voor de zoveelste keer met z’n magere lijf van de grond op het aanrecht probeerde te springen, en het weer niet haalde, ja, toen brak ik. Toen ben ik in bed gaan liggen om even heel hard te huilen. En zoals het poezen-eigen is kwamen binnen no time zowel Skinner als John als Bruce bij me liggen om me te troosten. Na een uur had ik weer genoeg kracht en vertrouwen om toch maar weer de dierenarts te bellen en op de fiets te springen om nieuwe pillen te halen. En al fietsend dacht ik: Wanneer beslis je dat het genoeg is? Als ik het niet meer aankan? Of als Skinner gewoon niet meer kan?
Och Luun… Het leven is soms niet eerlijk. Goed dat je toch nog gaat knallen met een nieuwe set pillen. Keep up the spirit. Jij kan het en je katten ook!
Moed houden meis, wie weet lukt het wel met nòg meer pilletjes. Je voelt het wel, wanneer het ècht niet meer kan. Je kent je katjes. Geef niet te snel op en vertrouw op jezelf. En jank maar raak hoor, dat helpt!!
Kusjes voor jullie allemaal (wie weet helpt dat een beetje:)).
oh boeehhh! wat zielig! laat je maar even goed knuffelen door de katten en P! komt vast goed!
Ach god Luna wat rot, elke keer lijkt het beter te gaan…nu gaat het ECHT beter. Veel sterkte x
*Geeft Luna en de poezen een dikke knuffel* Het komt allemaal wel goed!
Chantall,dit is zo moeilijk…..ga op je gevoel af,wanneer jij denkt dat Skinner het niet meer oke vind mag je die knoop doorhakken,ik jank met je mee :(:(:(
Het lijkt mij dat je van de kat uitgaat.. dus als hij echt niet meer kan, dan doe je er iets aan.
gewoon naar je gevoel luisteren en goed naar je kat kijken, lijkt mij…. en overleggen met de dierenarts natuurlijk! maar het blijft moeilijk dit soort beslisingen, ik ben zelf ook heel wat keren jankend uit de dierenartspraktijk gekomen…zucht…Sterkte ermee!
Sjeu zeg! Ik doe een boel tips op hier, zoals pillen oplossen- maar dan wel 30 keer schudden voor gebruik begrijp ik..Je bent wel een volharder hoor! je hoeft je niet schuldig te voelen! Deze sessie pillen kreeg je toch wel gratis, mag ik hopen! Ik duim: 3 keer is scheepsrecht!
en je mag een wijntje! wat zeg ik: twee!