COULD YOU DUMB IT DOWN FOR ME?
Gisteren liep ik zo, hups, in de Albert Heijn op de Jodenbreestraat tegen een nieuw schap aan. Het ‘Kies & Kook’-schap. Pontificaal in de looprichting van je karretje neergezet, dus niet te missen. Het ‘Kies & Kook’-concept is simpel. Kies uit elk van de 4 categorieën 1 pot, bak of zak, je voegt het samen en je hebt zo, hups, in 10 minuten een kant-en-klare maaltijd voor het hele gezin. Dus een sausje, vlees of vis, groente en iets van pasta, rijst of aardappelen. En dat voor de zeer schappelijke prijs van 8 euro. Ik stond erbij en ik keek ernaar. Ik vond het treurig. De versimpeling van de maatschappij. Het zal vast een uitkomst zijn voor veel gezinnen. Niet meer na hoeven denken over wat te eten, en gewoon 1 + 2 + 3 + 4 kiezen bij de Albert Heijn. Maar ik vind het een verontrustende ontwikkeling. Je kunt minuscule bakjes met geroosterde pijnboompitjes kopen die je over je salade kan strooien. En dat is dan inderdaad makkelijk, maar voor hetzelfde geld heb je 2 schappen verder 2 keer zoveel pijnboompitten in een zakje. En als je 2 straten verder fietst, heb je zelfs 6 keer zoveel. Wel even zelf roosteren, goh, wat een kutkarweitje. Of diezelfde mini-bakjes met een kant-en-klare, maar wel ‘verse’ dressing. Iets meer moeite doen door zelf de ingrediënten door elkaar te husselen zorgt voor een écht verse dressing. Maar ja, dat hele husselen, toch zeker 2 minuten werk, zucht, wat een kutkarweitje. Ook interessant zijn diezelfde mini-bakjes kruiden die je door je salade kunt gooien. Dan koop je een bakje ‘gemengde kruiden’ waarbij alle smaken en geuren al een paar dagen door elkaar mengen. Bah. Alles moet snel. Alles moet kant-en-klaar. Alles lijkt in een massa-productie van de band te moeten rollen en wat er precies in zit, dat lijkt niet uit te maken. Ik wil weten wat ik eet. Ik wil godverdomme een uur lang aan een bosje verse basilicum staan ruiken voordat ik het ga gebruiken. Ik wil weten waar het vandaan komt, wat erin zit en hoe het gemaakt is. Vorige week in Het Parool gaf Johannes van Dam een naam aan de verandering in de kookgewoonten: dumbing down. En hij heeft gelijk. Koken lijkt in Nederland af en toe gereduceerd tot iets wat elke debiel kan: het random in een pan of magnetron gooien van wat random ingrediënten. Bah. En ik kan me er verder wel druk over maken, maar ik moet nu eerst even de frituurpan aan. Bitterballen. Vrijdagmiddagborrel.
Ben het me je eens!
Ik zelf zondig 1 dag in de week,op woensdag,boodschappendag,dan kookt meneer Iglo voor me,zijn kant en klare hap is gewoon erg lekker,bereid in de koekepan.
Man maakt dan broodjes shoarma en zoon wil een pizza,de rest van de week rammelen mijn potten en pannen met zelfbedachte happen,komt meneer Heijn niet aan te pas!
Helemaal mee eens. Mijn grootste geluk (nou ja bij wijze van spreken) een hele middag in de keuken klooien met eten.
ik keek ernaar…
(delete deze comment maar nadat je hebt verbeterd)
Tuurlijk. Ieder uur dat ik aan de verse basilicum sta te ruiken kost me $150, dus dat gaat niet altijd. Dat schap is er niet voor jou, maar voor mij. Het idee (wat ik hier al een tijdje zie bij de concurrentie van Ahold) is dat ik ff snel kan koken en dan niet een restaurant-maaltijd haal. Waarom je er een probleem mee hebt dat het mij gemakkelijk wordt gemaakt is me niet duidelijk – als je een uur aan de peterselie wilt ruiken, kan dat altijd.
Als je geen tijd/zin hebt om te koken, zijn die kant-en-klaar-dingen toch net zo lekker inderdaad dan ‘zogenaamd’ zelf te koken met voorgeprogrammeerde ingrediënten. (en niet dat het veel mensen boeit, maar het is ook echt slecht voor het milieu, al die kleine, voorverpakte dingen.)
Het is voor de drukke zakenmens een uitkomst. Die in saus gedrenkte magnetronmeuk komt je ook snel je strot uit. Dus dan is het toch makkelijk om alles bijna kant en klaar bij elkaar te hebben, en niet na te hoeven denken over hoe je een dressing in elkaar moet flanzen of dat je eerst je pijnboompitjes moet roosteren. Niet iedereen heeft de tijd om lekker uitgebreid te koken. En ja, dat is tegenwoordig steeds meer het geval, maar om het nu te veroordelen?…
Helemaal met je eens hoor, Luna. Nog maar afgezien van de geldklopperij en het milieu-aspect.
Trouwens, wat een ernstig geval van Wichtigtuerei, zeggen dat je $150 per uur kost. Ik zeg: Bah.
Inderdaad Anna:),ik zeg bah bah!!!
Het voordeel is wel dat je het niet hoeft te kopen… Even snel er voorbij zoeven met je kar en op naar de groente die je nog zelf moet snijden.
@Anna: ja, dat mag in Nederland (en in andere Europese landen) nooit, zoiets zomaar hardop zeggen. Hier in Amerika bestaat dat taboe gelukkig niet, en daarom zei ik het. Ik vind dat dat ook gewoon nuttig kan zijn, in zo’n diskussie. Wichtigtuerei is iets anders, dat is wanneer je meldt dat je zo belangrijk bent. Mijn uurtarief maakt me niet belangrijker dan jou, maar is een simpel voorbeel van “how the other half lives”. Ik moet je zeggen dat ik Yuppe opmerkingen van mensen die zich kunnen veroorloven een uur kruiden te gaan beruiken meer in het “kijk mij eens luuks wezen”-vakje vind passen.
Ik snap best dat Kies & Kook overdone lijkt als je wanneer je zin hebt bij Appie Heijn om de hoek lekker boodschapjes kan gaan doen, maar zo leeft niet iedereen. Johannes van Dam vind ik ook niet zo’n daverend voorbeeld, die kan na het shoppen bij zijn uitgever een uurdeklaratie indienen, hij wordt ervoor betaald. Maar hier is mijn boodschappenschema: ik kruip tussen half zeven en zeven uur in Arlington in de auto op weg naar huis. Zo’n anderhalf uur (110 km) later rijd ik dan bij mij in de buurt langs Albert Heijn (die hier Giant heet). Als ik nog wat wil eten, na een toch wel vermoeiende werkdag van bijna 12 uur, dan kan ik óf iets uit de vriezer trekken, óf bij de Chinees stoppen. Sinds een van de supermarkten hier nu zo’n Kies & Kook-schap heeft, kan ik stoppen, snel wat voer trekken, direkt linksaf naar de kassa, en hup weer verder. Bloom (Delhaize) heeft het nu nog gemakkelijker gemaakt – je kunt bij de ingang een scanner uit het rek trekken, je klantnummer inscannen, en dan iedere boodschap inscannen terwijl je die in je karretje doet. Bij de checkout hoef je dan alleen maar de scanner uit te lezen in de zelfbedieningskassa, je credit card te wapperen, en je zit weer in je auto. Ik ben dan zeg maar tussen half acht en negen uur ’s avonds thuis, ff eten, ff slapen, en als ik de volgende dag in New York een bespreking heb sta ik om zes uur ’s ochtends op Washington National Airport (110 km) om de shuttle van zeven uur te halen. Wichtigtuerei? No, this is how I live.
Klinkt niet als een erg aanlokkelijke levensstijl.
(Al ben ik ook niet iemand die uren aan de peterselie staat te ruiken)
Goh Menno, ik zou mezelf echt stante pede voor een auto gooien met zo’n leven. Jij leeft niet, jij wordt geleefd. Nee hoor, laat mij dan maar lekker minder werken, minder verdienen en een heerlijke maaltijd met echt voedsel op tafel zetten. En gelukkig dat ik ben!
Fijn stukje Luna, leuk om te weten dat ik niet de enige ben die zich hier druk over maakt :)
Uit mijn hart gegrepen. Niks mag meer tijd kosten. 6 weken na je bevalling weer aan het werk, kind op de creche dumpen, snelsnel kant en klare boodschappen doen na je werk, want voor koken is geen tijd, als je kind naar de grote school gaat doe je het in de voor-, tussen- en naschoolse opvang want: de economie moet draaien en jij, slaaf, moet werken. Bleh. Wij proberen ons er zoveel mogelijk aan te onttrekken, wij doen aan slow-living in alle opzichten!
Nee hoor, ik word niet geleefd, ik heb voor dit bestaan en deze carrière bewust gekozen, ik ben echt niet per ongeluk naar Amerika verhuisd. En met mij tienduizenden anderen, in het laboratorium waar ik hier begon werkten zo’n 400 wetenschappers uit 80 verschillende landen. Aanlokkelijk? Voor sommigen wel, voor anderen niet. Overigens, en dat is wel belangrijk om te melden, het ging me niet om het geld, dat hoort er hier in Amerika nou eenmaal bij. Als het me om geld was gegaan, was ik in New York gebleven en broker geworden, ik heb bewust gekozen om NYC te verlaten voordat het me opvrat, en woon nu heerlijk op het platteland, in mijn eigen stukje bos. Ik heb niet zo lang geleden de balans eens opgemaakt, en dan kom ik er op uit dat ik over mijn carrière tot nog toe zo’n $100 miljoen aan omzet heb gegenereerd voor de firma’s waarvoor ik heb gewerkt, en in Indonesië, Thailand, Engeland, Monaco, India en de Verenigde Staten alles bij elkaar zo’n 13000 banen heb gecreëerd. Ik ga ook met enige regelmaat bij vroegere stafleden langs, om te zien hoe ze het maken. Ik ben heel tevreden dat ik dat allemaal heb mogen en kunnen doen, en jullie moeten echt een beetje verder kijken dan “hij zit in Amerika, dus het zal wel om geld gaan”. There is nothing wrong with my life, any more than that there is anything wrong with yours.
De afhaalchinees is hier toch mee begonnen.
En daar heb ik noch nooit iemand over horen klagen.
het is ook heerlijk om aan een bosje verse koriander te ruiken….mmm…
Helemaal mee eens Luna!!!!
ik ben ook pro echt koken, maar moet wel bekennen dat ik een paar van die kies&kook bakkies geprobeerd heb… een drukke dag gehad met Peuter en toch iets meer dan bitterballen op tafel willen zetten hè ; ) en de meeste vielen idd vies tegen, maar niet allemaal !
maar eh… je mist ook niex hoor als je ze links laat liggen, of zoals bij ons in de appie, rechts…
Humor die laatste drie regels;-)
Als we toch aan het ruiken zijn, wil ik wel heel even die bitterballen.
Is die 13.000 banen in- of exclusief de banen van die maaltijdenbakjesvullers? ;)
de dressings, dat is mijn jongste zoontje zijn departement … acht jaar, maar hij gaat dan als een volleerd chef aan de haal met verse peterselie, basilicum, oregano en thijm een deeltje mayo, verse yoghurt … en maar snijen kappen en roeren dat t een lieve deugd is … als je t mij vraagt wordt ie nooit een manager in NY … :-) maar leven dat ie doet !
(no pun intended)
Wichtigtuerei? Komt die term weer vandaan!? Volgens mij doe je daar net zo moeilijk mee dan die gigolo van 150 dollar per uur. Pot ketel zwart. Kan niet wachten trouwens tot mijn AP dat rek gaat plaatsen.
@ Menno: ik snap je punt wel, dat dingen er in Amerika nou eenmaal anders aan toe gaan dan in NL, en dat je daar als geintegreerde ‘immigrant’ in meegaat. Toch vind ik ‘zo doen we dat nu eenmaal in het grote kapitalistische Amerika’ niet per se een goed argument. Telefonische verkopers zijn ongetwijfeld ook heel blij met hun baantjes, maar dat betekent nog niet dat ik dan maar mee moet werken om hen aan hun salaris te helpen.
Dan slaap ik net zo lief op de sofa ;).
Jeetje Menno, dat zon intelligente man als jij (ik bedoel: je verdient die 150 $ per uur niet met het indraaien van lampjes in een fabriek), niet ziet dat mijn zinnetje ik wil godverdomme een uur aan een bosje basilicum staan te ruiken voordat ik het ga gebruiken een heel klein beetje veel gechargeerd is dat jij deze uitspraak van mij serieus neemt en ervan uitgaat dat ik echt dagelijks een uur aan mijn verse kruiden sta te ruiken, zegt meer over jou dan over mij
@Nina – nou, nee, ik bedoel dat een stapje verder, niet het “er in meegaan” omdat dat nou eenmaal zo hoort, maart het werkt hier echt anders. Ja, mensen hebben hier baantjes die je in Nederland “fout” zou vinden. Maar aan de andere kant is de werkloosheid hier steevast minstens de helft lager dan in Europa. Om je een voorbeeld te geven; mijn Franse exgenote (nu ex) en ik woonden in Manhattan, in zo’n gebouw met doormen en zo, en wij waren eigenlijk allebei een beetje niet blij dat we door een zwarte liftbediende op en neer werden gelift, so to speak. Dus op een rustige dag, linkse rakkers dat we waren, praatten we daar eens met hem over – waarom doe je dit nu, is er geen beter werk voor je te vinden, etc. De man keek ons stomverbaasd aan, en zei met volle overtuiging: “Well, this is my job”. Hij was achter in de zestig, en deed die lift al zo’n 30 jaar. Wij waren stomverbaasd, maar leerden later (dat is dan die integratie) dat er hier een echt blue collar-segment is, wat je in Nederland eigenlijk niet meer hebt, en dat die liftbediendes een vakbond hebben, ziektekosten- en levensverzekering, en een gegarandeerd inkomen en ditto baan. Lang verhaal, maar het gaat er dus niet over dat het “hier nu eenmaal zo is”, maar dat Amerika heel anders is georganiseerd, en dat je daar ook respekt voor moet hebben. Zoals een Nederlandse ex van me ooit zei: “Het is hier dus echt the alles-is-anders show”. Ik ben als ex-journalist en “petit chef” echt wel in staat het kaf van het koren te onderscheiden, maar aan de andere kant moet ik ook respekt hebben voor Amerikaanse sociale ontwikkelingen die al honderden jaren bestaan, en op de Angelsaksische maatschappij zijn gebaseerd. En persoonlijk vind ik dat ik mee moet werken aan alles, tot ik er meer over weet. Hier in Virginia worden boodschappen geladen door geestelijk gehandicapten, niet om het geld, maar om ze een plaats in de maatschappij te geven, en met mensen in kontakt te laten komen. “Sammy”, die dat bij mijn supermarkt doet, is zielsgelukkig met zijn baantje, ik vnd het eerst maar vreemd, maar nu ik er aan gewend ben zie ik dat het heel goed is om die mensen niet weg te sluiten – niet allemaal, tenminste.
Sorry voor het lange verhaal, I hope this makes sense.
Neeeeeeeeeee Luun, ik denk echt niet dat je een uur lang, enzovoort. Daar heb jij geen geduld voor *lach*. Maar ik vond je argument – “dumbing down” – en dat van Johannes van Dam onzinnig. De reden dat ik dat argument wilde maken is dat ik als investeerder dus dagelijks meekrijg wat supermarkten met deze technieken beogen, die in dit geval door Delhaize uit België werden uitgevonden, en drie(!) jaar geleden in North Carolina werden uitgeprobeerd. En ik wilde dus alleen maar melden dat het niets met “dumbing down” te maken heeft, maar met een poging afhaalmaaltijden-kopers terug de supermarkt in te krijgen. Sorry if I gave you the wrong impression.
@Koen – nee, maar misschien wel kok??
Ja, maar ik snap prima dat de supermarkten een gat zien en daar, hups, inspringen… Ik snap ook wel dat de supermarkt-mannetjes juist helemaal niet aan het ‘dumbing down’ zijn… die zien een behoefte vanuit de maatschappij en zorgen voor makkelijke (en volgens de sticker op de verpakking ook gezeonde maaltijden)… dat snap ik… maar, reeds, dus, even… het gaat mij erom dat de consument aan het ‘dumbing down’ is… dat kinderen/jongeren soms niet eens weten dat sla in kroppen groeit op de grond en niet in losse stukjes in een zakje… kinderen weten het verschil niet meer tussen een ui en een prei en dat komt toch echt door die kant-en-klare toestanden… heb je de serie School Dinners van Jamie Oliver toevallig gezien ergens daar in het verre U.S.A.? Klik:
http://www.channel4.com/life/microsites/J/jamies_school_dinners/
Dat zegt mij ook wel veel…
Maar ik ben het met je eens; beter dat Kies & Kook-schap dan elke dag naar de afhaalchinees… :-)
Luun, Jamie Oliver mijd ik als de pest, maar ik ben het met je eens voor wat betreft kinderen en jongeren. Dat ligt evenwel aan de ouders, en niet aan Albert Heijn, ik heb van mijn grootmoeder leren koken, en jij geloof ik van je moeder. De familieband die we van vroeger kennen is veel minder sterk dan die vroeger was, mijn grootmoeder woonde bij ons in Den Haag toen ze ouder werd, vandaag zou ze naar een bejaardentehuis gaan. Ik denk dat dat een beetje de missing link is. Het ging mij er dus om dat Kies & Kook eigenlijk het tegendeel is van “dumbing down” – de bedoeling is om de gehaaste consument weer de keuken in te krijgen, in plaats van ff om de hoek eten. Ik vind dat jullie in Nederland vaak het bedrijfsleven de schuld geven van maatschappelijke trends, meer dan redelijk is. Echt heel weinig bedrijven zijn in staat een trend te lanceren, zoals Sony met bijvoorbeeld de Walkman, die dan weer de iPod tot gevolg heeft gehad. In 95% van de gevallen volgt het bedrijfsleven stomweg de maatschappij, en doen regeringen weinig aan het bijsturen.
Ik vind die kant-en-klaar dingen heel erg handig, ik heb namelijk niet echt veel talent wat koken betreft, ik krijg het niet voor mekaar alle ingrediënten gelijk klaar te krijgen. Het ene is nog halfrauw, het andere helemaal stukgekookt… Mijn moeder en mijn oma koken uitstekend, maar het interesseerde mij niet echt en nu nog altijd niet. Ik denk dat de kans dat de keuken vol rook staat dan ook groter is, dan dat de pijnboompitten geroosterd raken. Dus als ik voor het eten moet zorgen, is dat altijd iets wat gewoon de mike in moet en dat ik daarna op een bord kan mikken… Dat is duur en niet milieuvriendelijk, maar mijn huisgenoten stellen het toch op prijs! ;-)
Mijn man daarentegen, kookt goddelijk, maar heeft daar spijtig genoeg niet altijd de tijd voor…
Gelukkig wil mijn gade alles zelf maken. Ik geniet wel en ruim daarna de rotzooi op.
Luun, over Jamie Oliver en Engeland gesproken: England is het enige land dat ik ken waar special extra-kleine verpakkingen bestaan (melk, groente in blik, kaas etc.) voor ouden van dagen. Waar iedere winter duizenden ouden van dagen doodvriezen, omdat ze de keuze hebben tussen verwarming of eten. Ik had in de pub in Earls Court waar ik werkte een oud echtpaar, wat iedere vrijdag één enkel flesje Guinness kwam drinken – that was it, that was all they could afford. We hadden in Londen altijd een grapje dat Engeland het allereerste Westerse land was dat Derde-Wereld-status zou verkrijgen. Komende uit Nederland, was Engeland het allereerste land waar ik met echte armoede werd geconfronteerd. So I knew that already. Maar ouden van dagen liggen natuurlijk niet zo lekker in de publiciteit als schoolkinderen.
En zo van de ploesiepoesies naar je weblog! Schrijven doe je leuk!
Even snel wat gelezen, moest hardop lachen bij vrouwelijke Borat en handicapped sister!!
Ik wacht op Ploesie en lees ondertussen verder….
Jeeh Luna, wat moet jij je vereerd voelen!! Een man die zoveel kost per uur en die zoveel kostbare tijd aan JOUW website besteed!!!
Hier is de missing ’t’.
Guttegut, Menno is veramericanized dat hij soms vergeet hoe zich in het Nederlands moet uitdrukken. How typical is dat?
@Kaat – ja, d’r zit altijd zo’n smartass tussen. Ik ben in 1979 naar Engeland geëmigreerd, en in 1984 naar Amerika. Vind overigens je bevrijdingsdag-bijdrage op je site erg roerend. Ik heb lang in Joods Noord-Londen gewoon, had ook een orthodoxe partner, en vond mezelf soms ’s zondags bij haar ouders in Alexandra Palace op de koffie, met oudere mannen met KZ-tatouages, allemaal in korte mouwen, haar vader was de dans ontsprongen, in ’39 nog kans gezien om Oostenrijk uit te komen, in de Merchant Marine gediend. Ik heb hem mogen begraven, een aantal jaren geleden, nogal een eer voor een goy. Zijn keppeltje ligt nog altijd in mijn nachtkastje. Ook mijn vroegere partner in Amsterdam was Joods, beide ouders Mauthausen overleefd. Thanks for writing that up the way you did.
Koken is voor mensen die verder niks te doen hebben. ;-)
Ik kan me goed voorstellen dat, wij ondernemers, de tijd kunnen nemen om na te denken over het voedsel dat we tot ons nemen, dat zorgvuldig te bereiden en te consumeren omdat we onze eigen tijd indelen en eigenlijk altijd vrij hebben.
Heb dus medelijden met de arme mensen die niet gezegend zijn met een boekhouder en KvK inschrijving! Ze werken zich in het zweet ter eer en glorie van de ondernemer erboven en dienen zich te voeden met K&K maaltijden.
Hoera voor het vrije ondernemerschap en de kookkunsten…
Bon, en nu ga ik richting kantoor, heb lang genoeg in de zon gezeten. :)
zou Menno al deze comments in zijn pauze typen? Want als ie het onder werktijd doet is $ 150 p/u teveel…en waar maakt een mens zich al niet druk om..in de tussentijd had iedereen een maaltijd kunnen bereiden met verse ingredienten, zelf gesneden en in diverse winkels gekocht!