Maandelijks archief januari 2007

Vriendin K. schreef er een tijdje terug over. Dus toen moest ik er ook 1; een laserlampje voor de katten. En gelukkig bleek ex S. nog precies zo’n lampje in huis te hebben dat hij met alle liefde afstond. En vanaf het moment dat ik de katten confronteerde met het felle rode lampje op de grond waren ze dolenthousiast. John Digweed en Bruce Lee vlogen van links naar rechts door de kamer. En als ik heel snel van richting veranderde met het lampje slipten ze met hun nagels over de vloer. Dat was nog eens een geinig speeltje! “Nou moet je stoppen hoor”, vond P. na een paar minuten, “het is zielig.” “Waarom, ze vinden het hartstikke leuk”, zei ik. “Vind je dit leuk?”, vroeg P. terwijl hij naar 2 wanhopig tegen de muur springende katers keek. “Ja, echt wel”, zei ik en ik richtte het lampje weer op een andere muur. Pas toen P. zelf met het lampje en de poezen ging spelen, kon hij de geinigheid ervan een beetje begrijpen. En onze poezen vinden het niet alleen geinig, nee, die zijn sinds een week, net als de poezen van vriendin K. verslaafd. Zo gauw ze het rode lampje zien schudden ze als Parkinson-poezen met hun kop en lijf om maar oog-in-oog te blijven met het rode licht. Zelfs onze oude Skinner, die normaal alleen maar bovenop de verwarming of op ons schoot ligt, rent weer als een jonge hond door de kamer. En als wij geen zin meer hebben om het laserlampje te bedienen, zoeken ze daarna nog minstens een uur naar het verdwenen rode lichtje. Voorafgaande aan een potje robberen met het laserlampje riep ik steeds: “Speeltje? Speeltje?”, waarna ze meteen opstonden vanuit hun hangplek om binnen 1 seconde voor me staan. Die woorden zijn nu niet eens meer nodig, want alleen de aanblik van het laserlampje in mijn hand is momenteel al genoeg om 3 katten met vragende ogen en luid en enthousiast we-gaan-spelen-gemiauw aan mijn voeten te krijgen. Pavlov zou trots geweest zijn op ze. Het is alleen een béétje jammer dat ze dit soort gedrag momenteel ook tentoonspreiden bij het zien van een mobiele telefoon, de afstandbediening van de tv en een digitale camera.

Geinige filmpjes van andere katten met lampje:
http://www.youtube.com/watch?v=lS8hZREiWtA
http://www.youtube.com/watch?v=pJF8pB0R79Y
http://www.youtube.com/watch?v=aeZvINKCUY0

Ik wist niet dat het kon gebeuren. Althans, ik wist wel dat het kon gebeuren, maar ik wist niet dat het mij kon gebeuren. Leeg zijn. Helemaal totaal leeg zijn. Nergens zin in hebben. Niks willen doen. Na kerstmis was ik op. Moe. Kapot. Ik wilde niet lezen. Ik wilde niet schrijven. Ik wilde niet borduren. Ik wilde niet achter de naaimachine. Ik wilde mijn administratie van 2006 al helemaal niet doen. Ik wilde mijn lopende opdrachten ook helemaal niet afmaken. Ik wilde m’n mail niet lezen. Ik wilde m’n mail niet beantwoorden. Ik wilde m’n telefoon niet opnemen en ik had al helemaal geen zin om sms-jes te beantwoorden. Ik wilde nergens naartoe. Ik wilde dat iedereen mij met rust liet. Maar ik zat mezelf ook volledig in de weg. Ik heb er wat dingen uit geperst, de katten gevoerd bijvoorbeeld, maar alles met de allergrootste moeite. Het enige waar ik nog aan kon denken was; wat zal er in de volgende aflevering van ‘Six Feet Under’ gebeuren? Verder wilde ik niks. Ik had geen trek, maar een wijntje gaat er natuurlijk altijd in. Een wijntje en ‘Six Feet Under’; een mens blijkt er prima 2 weken op te kunnen leven. Tot ik op 1 januari besloot die ‘Six Feet Under’ maar zonder wijntje te kijken, want in 2007 zou er niet meer doordeweeks gedronken worden. En toen na 2 januari ook ‘Six Feet Under’ afgelopen was, had ik ineens helemaal niets meer wat mijn leven nog enigszins zin gaf. Er kwamen geen dagen om een stuk over te schrijven, geen dagen om voor op te staan, maar dagen om in bed te blijven. Ik was leeg. En op. “Het is heel normaal dat je even leeg bent”, zei vriend F., “je moet gewoon weer even wat inspiratie opdoen. Je kan niet de hele tijd maar druk bezig zijn, je moet ook af en toe even rustig genieten.” En ook partner P. vind dat ik gewoon even de tijd moet nemen om m’n batterijen op te laden. Dat ik er gewoon aan toe moet geven. Dolce far niente enzo. En ik weet dat ze gelijk hebben. Dat ik mezelf de tijd moet gunnen om niks te doen, gewoon genieten, zodat ik daarna weer opgeladen ben en heel veel kan doen. Maar ik kan het niet! Ik kan het niet! En ik heb er ook helemaal geen zin in trouwens.

In de week voor kerst kwam P. ermee aanzetten; de dvd-box van seizoen 1 van de HBO-serie ‘Six Feet Under’. “Schijnt een hele goeie serie te zijn”, zei P., “gaat over een uitvaartbedrijf.” En hij had gelijk. Na een paar afleveringen zaten P. en ik er helemaal in. In het leven van de familie Fisher die een uitvaartcentrum runt en daaromheen ook nog allemaal hun persoonlijke problemen hebben. Geweldige dialogen, geweldig acteerwerk; alles was top aan deze serie. Dus P. en ik kochten ook dvd-box 2. En 3. En 4. En de laatste box 5. En wij zaten als junkies voor de tv: “Nog eentje dan?” “Nou, vooruit, nog eentje.” En tussen kerst en 31 december deden wij niets anders dan kijken naar afleveringen van ‘Six Feet Under’ op dvd. En op 2 januari, om 3.07, keken wij elkaar aan en we besloten om de allerallerlaatste aflevering toch nog te gaan kijken, midden in de nacht. Want we konden niet anders. Want; verslaafd. En P. en ik hadden al 8 afleveringen daarvoor tegen elkaar gezegd: “Dit gaat niet goed komen met deze familie. De laatste aflevering wordt 1 groot drama.” Maar wij hadden het fout! Want de laatste aflevering bleek op een volledig happy end uit te draaien. Precies waar ik zo van hou. Iedereen rekende af met zijn of haar demonen. Alle hoofdpersonen waren gelukkig. En ik was gelukkig. Tot. Tot. Tot. Tot de makers van ‘Six Feet Under’ besloten dat ze in de laatste 5 minuten van de allerlaatste aflevering, in een zeer emotionele flashforward, iedereen, dus alle hoofdpersonen, dood lieten gaan. En toen sloegen alle stoppen ineens bij mij door. Ik heb in mijn leven zelden zo hysterisch zitten huilen. Ik dacht dat ik er in bleef. Ik kreeg geen adem meer en als ik me niet snel zou concentreren op mijn ademhaling dan zou ik daar ter plekke op de bank mijn eerste aanval van hyperventilatie hebben. Want, ja, ik weet ook heus wel dat het zinnetje ‘en ze leefden nog lang en gelukkig’ eigenlijk moet zijn; ‘ze leefden nog lang en gelukkig en daarna gaat iedereen dood’. Maar dat hadden ze nou net niet moeten laten zien in die allerlaatste aflevering! En zeker niet nadat ik 2 weken bijna non-stop deze serie had gevolgd. Ik droomde deze serie. Ik leefde deze serie. Ik hield van de hoofdpersonen! En al wil ik het liefst alle dvd-boxen van ‘Six Feet Under’ nu zelf six feet under begraven, omdat ik nooit meer zo hard wil huilen; toch is het de beste serie die ik ooit zag.