Maandelijks archief april 2002

Ik zit te trillen op m’n stoel. Ik heb in m’n hele leven nog geen groot verdriet meegemaakt. Dingen van dichtbij. Vriendin L. belde me om te vertellen dat bij vriendin R. kanker is geconstateerd. Door het hele lichaam. Te laat. Chemokuren hebben geen zin meer. Afwachten tot dat wat gaat gebeuren. We durfden allebei het woord ‘dood’ niet uit te spreken. Maar dat woord is voor mij nog nooit zo dichtbij geweest. Altijd oma’s, opa’s, ooms en tantes, vrienden van vrienden, kennissen, mensen uit de krant, mensen op de televisie. Nog nooit een vriendin. Nog nooit dichtbij. Vriendin L. en ik wisten niets te zeggen. Grote stilte door 2 mobiele telefoontjes. Verbijstering. Ik moet morgen vriendin R. gaan bellen. Ik heb haar 3 maanden niet gesproken. Ik durf niet. Ik kan alleen maar huilen. Ik wil haar vertellen dat ik haar een prachtige vrouw vind, met de grootste en eerlijkste lach die ik ooit gezien heb. Dat ik me schaam dat ik haar niet vaker heb gebeld. Dat ik me schaam dat ik het altijd zo druk heb. Dat ik het niet eerlijk vind. Dat ik het zo gezellig vond dat ze bij mij in het studentenhuis woonde. Dat ik de cd ‘Aida the musical’ die ik van haar kreeg elke week draai. Dat ik het niet eerlijk vind. Dat ik de polaroid die we jaren terug lieten maken door zo’n mannetje met rozen voor altijd op mijn prikbord laat hangen. Dat ze zo mooi is. En dat ik het echt niet eerlijk vind. Maar dit is de wereld. Dit is het. Als God bestaat, dan heeft hij nu een vergissing gemaakt.

Zo. Ik kan geen stap meer verzetten. Ik kan geen ‘foxy’ meer zeggen. Ik kan geen tiet meer zien. Ik kan amper m’n toetsenbord gebruiken, want m’n vingertopjes zijn er afgesleten door een vage allergische reactie op de Foxy-tasjes. Mijn lichaam kan het Foxy-shirtje niet meer verdragen, want er zitten een aantal zeer bijzondere schrale plekken onder m’n oksels. Wat ik nog wel kan is terugdenken aan een zeer geslaagde Kamasutrabeurs. Het Foxy-team sliep in een 4-sterrenhotel met zwembad, sauna, een heerlijk ontbijtbuffet en geweldige kingsize bedden. Ik ben zelden zwaar onder de indruk van een vrouw, maar ik heb 3 dagen vol bewondering naar Foxymeisje J. gekeken. Enthousiasme zonder limiet, verbaal geweld zonder limiet en energie zonder limiet. In de sauna van het hotel ging ze haar net verworven siliconenborsten masseren. Net zo’n massageshow gaf zijn ’s nachts op het hotelbed, maar dan met een vibrator. Visueel genot. Ook visueel genot waren de mini-dansshowtjes die ze tijdens het uitdelen van de Foxy-tasjes gaf. En ook haar theorieën over mannen waren super: “Nee joh, een ladder in je panty vinden mannen juist geil.” Topwijf. Goud. Als ik een man was had ik het wel geweten. Het hele Foxy-team heeft trouwens bikkelhard gewerkt, want aan het einde van de beurs waren alle tasjes uitgedeeld, waren alle Foxy-shirtjes weggegeven aan meisjes die durfden te poseren, waren alle blikjes Red Bull leeg, waren alle sigaretten gerookt, waren alle glimlachen gegeven en alle praatjes gemaakt. Luna heeft 3 topdagen gehad, waar ze later met weemoed aan zal terugdenken.