copyright @ franz wilhelm 2002

“Boerenkool, boerenkool!”, riep de jongen hard vanuit zijn rolstoel. “We eten vanavond bloemkool met vis hoor”, zei het meisje. “Patat! Kroketten! Broodje kroket met mosterd”, riep de jongen nog harder. “Morgen komt oma, dan gaan jullie vast een broodje kroket eten bij de snackbar”, antwoordde het meisje. “Oma, oma! Ik hou van oma” zei de jongen en hij ging nog een rondje rijden in zijn rolstoel. Langs de deuren van de slaapkamers, langs de badkamer en langs de linnenkamer. Ondertussen stopte hij af en toe om z’n armen de lucht in te gooien en daarna met z’n lichaam heen en weer te zwaaien, nog steeds hard ‘boerenkool, boerenkool met worst’ roepend. De kok kwam aanlopen met de etenskar en stopte even bij de jongen om hem gedag te zeggen. “Boerenkool met worst”, zei de jongen tegen de kok. “Nee, ik heb bloemkool met vis gemaakt vandaag”, zei de kok. “Oma!”, riep de jongen. De kok lachte en liep door. “We gaan eten”, riep het meisje. “Kom je aan tafel? Dan doe ik je even een slab om.” “Lieve, lieve Luna”, zei de jongen. “Mag ik m’n sleutels?” “Na het eten”, zei het meisje. “Wat heb je vandaag gedaan op de dagbesteding?” “Koffie gedronken”, zei de jongen. “En wat nog meer?”, vroeg het meisje. “Boerenkool!”, schreeuwde de jongen en hij kreeg een lachkick. “Echt waar? En wat nog meer?” vroeg het meisje. Zij moest ook lachen. “Kroketten!”, riep de jongen. “Nee, echt!”, zei het meisje en gaf hem een hap bloemkool. De jongen slikte snel door. ”Braadworst! Patat! Patat!”, riep hij tussen het lachen door. Het meisje lachte mee. “Frikadel speciaal Berenklauw met pindasaus Loempia ”, zei het meisje. “Ja!!! Chips! Cola! Patat!”, riep de jongen en hij verslikte zich bijna in een hap bloemkool. “Je bent gek”, lachte het meisje. “Ja!!!”, riep de jongen.

Ik word de laatste dagen als een wrak wakker. Om 12.00. Dit komt waarschijnlijk doordat ik tussen 7.30 en 9.30 al halfwakker ben geweest. En dit is P.’s schuld. Ik trek zijn ontwaakgedrag slecht. Of meer zijn niet-ontwaakgedrag. “Wil je de wekker op 7.30 zetten, want ik moet ’s ochtends nog even wat doen voordat ik naar m’n werk ga”, zegt hij standaard als we gaan slapen. De wekker gaat de volgende ochtend af op afgesproken tijd, maar P. hoort ‘m niet. Ik zet het apparaat uit en schud P. wakker. “Nog 10 minuutjes liggen”, zegt P. dan. We vallen allebei weer in slaap en als de wekker weer begint te piepen, zet ik hem weer af en schud P. weer wakker. Dit ritueeltje herhaalt zich net zolang tot ik niet eens meer de moeite neem om P. wakker te schudden. In mijn halfslaap ram ik de wekker om de 10 minuten uit en pas om 9.00 meld ik aan P. dat hij te laat komt op z’n werk. Een paar jaar terug vond ik het nog lief dat hij zo lang in bed bleef. Ik dacht dat hij nog even lekker bij mij wilde blijven liggen. Nu weet ik dat hij gewoon niet in staat is om op tijd op te staan. Als P. eindelijk rechtop in bed zit en een sigaret heeft opgestoken, zet hij de tv aan; ‘As the World Turns’. Verschrikkelijk. Daarna gaat het licht aan in de slaapkamer en pas als hij de deur achter zich heeft dichtgetrokken kan ik in alle rust nog even een kwartiertje liggen. En dit kwartiertje wordt vanzelf 3 uur vol levendige dromen. Ik werd vandaag wakker van de telefoon. Het was P.: “Ik dacht, ik bel even om te kijken of je al wakker bent.” Ik denk dat ik vandaag maar eens ontbijt met een blikje Red Bull.

Ik besefte net iets vreselijks. Ik zou best wel huisvrouw willen zijn. Nooit meer werken. Beetje boodschapjes doen, beetje koken, beetje afwassen. Af en toe de badkamer schoonmaken, beetje stofzuigen. Dat soort dingen. Geen gezeik van werkgevers aan m’n kop. Volgens mij voelt P. ook wel wat voor een vrouw die het huishouden voor hem regelt. Hij kwam vandaag thuis, kon aanschuiven aan tafel waar ik een kop zelfgemaakte groentesoep voor hem neerzette. “Gaat goed hè? Dat samenwonen?”, zei hij. “Ja hoor”, zei ik. “Ik heb vandaag tot 12.00 in bed gelegen, heb daarna een paar teksten geschreven voor de FOXY, ben daarna boodschapjes gaan doen op de Albert Cuyp en heb daarna lekker voor jou gekookt! En ik doe straks ook wel even de afwas.” P. glunderde. Hij heeft het goed voor elkaar momenteel. Dit gelukzalige gevoel van ons beide kan natuurlijk maar even goed gaan. Nu heb ik het niet zo druk met m’n werk, maar als ik straks weer een deadline heb, dan beginnen waarschijnlijk de standaard samenwoondrama’s. Dan ga ik tegen hem gillen dat hij nooit wat doet in het huishouden, dat ik elke dag voor hem moet koken en dat ik ook nog de afwas voor hem doe. Dat hij niet moet denken dat ik het leuk vind om dat doen. Dat ik ook nog een eigen leven heb. Hij zal dan zeggen: “Ja, maar ik zet toch altijd de vuilniszakken buiten en ik betaal toch de huur? Vorige week ging alles toch zo goed, toen was je nog zo blij?” “Ja, dat was toen”, zal ik zeggen. “Hier heb je een boodschappenlijstje, ga jij nou maar eens boodschappen doen.” Hij zal braaf de boodschappen gaan halen en ik zal ervan balen dat hij de verkeerde chips heeft meegenomen. De volgende keer zal ik het gewoon weer zelf doen. Zonder morren.

Het was een moeilijk jaar, 2001. Zeker niet mijn beste jaar. Voor mij een jaar van veel veranderingen. Gestopt met mijn vaste baan als eindredacteur en onzeker begonnen als freelance tekstschrijver. Ik ben een aantal ‘vrienden’ kwijtgeraakt dit jaar. Door desinteresse, afstand of ruzies. Ik heb ook veel leuke nieuwe mensen leren kennen. Ik heb samen met P. een huis gekocht en ben op het nippertje in 2001 bij P. ingetrokken. En ik ben met deze site begonnen. Het is voor buitenstaanders misschien moeilijk te begrijpen wat voor een invloed een weblog op je dagelijks leven heeft. Ik ‘moet’ elke dag een stukje schrijven en ik check als ik achter mijn pc zit ieder uur de reacties. Sommige reacties zijn lief en sommigen bot en keihard. Soms trek ik me die reacties aan en soms niet. Sommige reageerders denken nog steeds dat alles wat ik schrijf niet waar is. Dat is het wel. Sommige reageerders denken nog steeds dat ik de hele dag knetterspaced of dronken achter mijn pc zit. Ik ben ook wel eens nuchter. Sommige reageerders denken dat ik alleen maar over seks schrijf. Ik schrijf ook wel eens over iets. Maar aan die reacties zie ik wel dat er een harde kern Luna-bezoekers is en daar ben ik best wel een beetje trots op. Zo. En nu ga ik naar een feestje van vrienden om me daarna helemaal klem te zuipen en te slikken op het bootfeest ‘Boudoir Love’. Daarna wens ik graag door P. 2002 ingeneukt te worden. Ik moet natuurlijk wel Luna’s zelfbeeld intact houden. Het feest duurt tot morgenochtend 9.00 en ik vind 1 januari 2002 een mooie datum om de hele dag in bed te blijven. Bezoekers van deze site wil ik bedanken voor al hun bezoekjes in 2001 en ik hoop iedereen volgend jaar weer te zien. Een heel goed 2002!

copyright @ franz wilhelm 2001

‘Tegen inlevering van het onderste deel van deze op naam gestelde afhaalcoupon ontvangt de eigenaar één eurokit ter waarde van 8,55’, zei het papiertje dat een paar weken geleden in mijn brievenbus lag. ‘Er is een eurokit voor elke inwoner van Nederland die op 31 december 2001 zes jaar of ouder is.’ Laat ik er voor het gemak van uitgaan dat er 15 miljoen mensen in Nederland wonen en dat er 3 miljoen jonger dan die zes jaar zijn. Laat ik er ook voor het gemak van uitgaan dat 2 miljoen mensen de eurokit vergeten op te halen, omdat ze geen tijd of geen zin hebben. Dat geeft toch nog mooi 10 miljoen mensen die in totaal zo’n 85 miljoen gulden van de Nederlandse staat krijgen. Ik lees wel eens in de krant dat mensen in de zorg zo weinig verdienen. Ik hoor ook wel eens op het journaal dat er geld nodig is in het onderwijs. Of dat de agrarische sector het nogal moeilijk heeft. Of dat er aan de andere kant van de wereld nog steeds kindjes dood gaan van de honger. Of dat er nog steeds geen geneesmiddel tegen aids is gevonden. En nu krijg ik als Nederlands staatsburger zomaar geld, zodat ik alvast aan dat geld kan wennen? Zodat ik alvast aan dat geld kan wennen? Ik schrijf het nog een keer; zodat ik alvast aan geld kan wennen! Iedereen zit thuis naar z’n nieuwe euro’s te kijken: “Het lijkt net nepgeld hè?” Ja, het is ook nepgeld. En ik vind niet dat ik die 8,55 heb verdiend. Ik ben vandaag naar de HEMA gegaan, heb m’n eurokit opgehaald en heb de muntjes meteen uit het ding gefrommeld. Bij de Dam stond een mannetje met een collectebus voor het Leger des Heils. Daar heb ik m’n gratis gekregen geld ingedaan. De euro wordt van ons allemaal, maar er zijn wel grenzen.

Ik ben net terug van ‘Ship of Fools’ van het Amsterdams Ballon Gezelschap. Oftewel, het jaarlijkse ballonnenfeest in de Paradiso, georganiseerd door het kunstenaarsdorp Ruigoord. Oftewel, een heel vaag feest, met als thema ‘Middeleeuwen’. Ik was hier nog niet eerder geweest en kwam er pas toen ik binnen was achter waarom het ‘ballonnenfeest’ heet. Aan het plafond hingen namelijk zo’n 250 heliumballonnen met een touwtje waaraan een zakje met een voorgedraaide joint hing. Naarmate het warmer werd in Paradiso, kwamen de ballonnen langzaam naar beneden dwarrelen. Gratis joints dus. (“Dit kan je toch niet aan een Amerikaan uitleggen? Dat er gratis joints uit de lucht komen vallen op feestjes in Amsterdam”, zei vriend L.). Het publiek bestond voornamelijk uit rare figuren. De oude hippies van Ruigoord, vrienden van hippies van Ruigoord en vrienden van vrienden van hippies van Ruigoord. Om 20.00 werd het eten voor zo’n 150 man opgediend en het was lekker. Nadat alles weer was afgeruimd ontstond er spontaan een circus op de dansvloer, compleet met acrobaten, mannetjes met diabolo’s, meisjes met linten en jongleurs. Ondertussen speelde een Middeleeuwse hardrockband op schelpen, trommels en fluitjes. Van 23.00 tot 0.30 kon ik genieten van de musical ‘Ship of Fools’, waar ik niets van kon verstaan. Paradiso stroomde vol en ik werd een beetje paranoia van alle Middeleeuwse kostuums om me heen. Ik was waarschijnlijk te nuchter en te moe om van het feest te genieten en ben vroeg naar huis gegaan. Wel twee ballonnetjes meegenomen.

Gisteren heb ik de beste Eerste Kerstdag ooit gehad. Ik ben zelf alleen maar druk geweest met hapjes en drankjes, maar het feit dat mijn ouders en de ouders van P. zo ontzettend hebben genoten maakte het tot een dag die ik nooit zal vergeten. Over 30 jaar, als onze ouders er niet meer zijn, weet ik dat op een bank zal zitten en tegen P. zal zeggen: “Weet je nog toen?” Dat we veel te veel vlees hadden gekocht en hoe zwaar de boodschappentassen waren die we moesten dragen. Dat ik al dagen bezig was met het kopen van cadeautjes en dat ik wel 6 uur bezig was om al die cadeautjes met lintjes en strikjes in te pakken. We zullen met een glimlach terugdenken aan de kindjes van zijn zus, hoe lief ze toen waren. We zullen vooral moeten lachen om onze ouders. Dat de moeders 3 flessen witte wijn dronken, zijn vader 2 flessen rode wijn en mijn vader 10 flesjes bier. Ik zal zeggen: “Weet je nog dat ze tijdens de koffie met z’n vieren een fles Amaretto hebben leeggedronken en dat ik daarna een glas water voor ze neerzette, omdat ze een beetje te dronken waren? En dat ze toen allemaal tegelijk een slok water namen en zeiden: ‘Gatverdamme, alsof je een klap in je gezicht krijgt, heb je niet iets anders?’ En dat ze toen ook nog een fles perenlikeur opdronken.” P. zal zeggen: “M’n vader heeft toen ook nog een joint met me gerookt, daar hebben we nog foto’s van! Weet je nog dat ze ’s nachts stomdronken met een taxi naar dat hotel zijn gegaan en daar aan de hotelbar nog even zijn doorgegaan? En dat ze de volgende ochtend broodnuchter weer bij ons voor de deur stonden om 10 uur?” En ik zal zeggen: “Ja, dat was lachen toen. Onder de tafel gedronken door mijn ouders en schoonouders.”

Ze had net gewerkt en toen ze thuiskwam vroeg ze meteen aan haar moeder of er nog post was gekomen voor haar. Ze kreeg altijd veel kerstkaarten, vooral van collega’s, maar ze hoopte dat er dit jaar een kaart van haar vriendin van de middelbare school bij zat. Ze kreeg een brief van haar penvriendin en een kaart van haar oma, maar geen kaart van haar oude vriendin. Ze had het eigenlijk ook niet verwacht. Ze kreeg namelijk nooit meer een kaartje van haar. Ze vond het jammer. Zelf stuurde ze elk jaar nog wel een kaartje. Een hele mooie dit jaar, met een puppy met een grote rode strik. Ze stuurde ook altijd nog een kaart als haar vriendin jarig was. Ze moest even denken aan hoe het vroeger was. Hoe goed ze elkaar toen kenden toen ze 13 waren. Hoe ze samen hun eerste sigaret rookten bij de Waal. Ze vonden het allebei niet zo lekker toen. Ze moesten hoesten. Haar vriendin rookte nu wel, dat had ze 2 jaar geleden gezien toen ze een dagje naar Amsterdam was gegaan. Dat was de laatste keer dat ze hadden afgesproken. Ze kenden elkaar nu 13 jaar, maar sinds haar vriendin naar Amsterdam was verhuisd zagen ze elkaar misschien 2 keer per jaar. Soms komt haar vriendin onverwacht langs op haar werk. Dan kunnen ze meestal maar even praten, maar ze vinden het allebei leuk om elkaar weer te zien. Ze bellen ook wel eens, maar ze hebben elkaar weinig te vertellen. Ze missen elkaar niet, maar ze vinden het allebei wel belangrijk om contact te houden. Ze zou geen kerstkaart van haar vriendin krijgen, maar ze wist zeker dat zij volgend jaar wel weer een keertje onverwacht voor haar deur zou staan.

Jeff Buckley: “And we sat on our own star and dreamed of the way that we were and the way that we wanted to be…”