NO MORE BLIKKIE BLIKKIE FOR BRUCE
Wanneer ik ‘s ochtends boven kom om de poezen eten te geven volgens de gebruikelijke ‘blikkie, blikkie, blikkie’-methode, komt Bruce Lee niet aanlopen. Hij ligt op z’n rug op de bank en kijkt me glazig aan. “Lekker blikkie”, zeg ik, maar hij komt nog steeds niet. Wanneer ik ‘m probeer te aaien geeft hij een rare grom en wanneer ik ‘m optil en op de grond zet blijft hij ineengedoken zitten. In 1 seconde voel ik volledig instinctief en daardoor 100% zeker; deze kat is niet lekker, deze kat is ziek, deze kat gaat dood, deze kat moet nu, nu, nu naar de dierenarts. En voordat ik mezelf toesta in volledige paniek te gaan staan janken, bel ik de dierenarts voor een spoedafspraak en daarna een taxi. Daarna frommel ik Bruce Lee in een mandje en daarna bel ik naar P. om volledig hysterisch door het lint te gaan. “Hij heeft iets heel ergs, ik ben zo bang dat hij dood gaat”, huil ik. “Het komt allemaal goed meisje”, zegt P., maar ik hoor in z’n stem dat hij er ook niet gerust op is, waarschijnlijk omdat ik zo sta te janken. En de taxichauffeur werkt ook niet echt mee, want die blijft maar lullen en lullen over z’n eigen poezen thuis en dat hij net een kleintje van 10 weken heeft. Kan mij het schelen dat jij 3 gezonde katten thuis hebt! Ik zit hier met een stervende kater in een mandje. Mijn muze! Mijn baby Bruce! Hou je bek man, doorrijden en gas! Mafketel! De rest van de taxirit en het consult bij de dierenarts is volledig langs mijn waterige ogen voorbij gegaan. Ik heb m’n moeder gebeld en P. gebeld. En P. heeft al zijn bezigheden meteen neergelegd om samen met mij te wachten tot Bruce uit z’n narcose kwam. Ik was bang! Ik was zo ontzettend bang dat hij dood zou gaan. Maar meer dan 5 uur later lag ik samen met Bruce Lee met een kaalgeschoren bef in een PloesiePoesie-dekentje gewikkeld op de bank. Als ik een dag later naar de dierenarts was gegaan, dan was het foute boel geweest. Nu is zijn urinebuisje ontstopt, z’n blaas geleegd en z’n bloed onderzocht. Hij krijgt een antibioticakuur voor z’n blaasontsteking, andere pillen voor de pijn en ik kan hem niet eens troosten met wat comfort food. Want hij moet z’n leven lang op een speciaal dieet. En ik op een cursus ‘omgaan met moeilijke poezensituaties’.
Aww zieke beestjes zijn nooit leuk! Heel veel beterschap voor Bruce en goed gedaan Luna, hij boft maar met je dat je zo adequaat hebt gereageerd!
Je mag trouwens nog van geluk spreken dat het doordeweeks gebeurd is, mijn konijn heeft er bijvoorbeeld nogal een handje van om ziek te worden in het weekend als de dierenarts haast niet te bereiken is…
Gelukkig is hij erdoor gekomen, wel zonde dat ie op dieet moet, hoe speel je dat klaar als je meer dan één kat hebt?
Aiaiai, klinkt als (inmiddels wijlen) onze Smurf: die er uiteindelijk 23 mee is geworden (operatie, bijna dood, dieetvoer: alles er op en er aan). Koester B.L. maar, dan komt het goed!!
Ow, hoe herkenbaar.
Ik was zelf 4 mnd zwanger en Moppie (mijn lievelingspoes) lag al 4 mnd op mijn buik mee te zwangeren :)
En opeens was ze ziek.
Zomaar.
Vervolgens kan ik het hele logje zien als mijn verhaal, totdat Bruce Lee in een PloesiePoesie-dekentje heerlijk bij je op de bank lag.
Moppie eindigde na een spoedoperatie onder twee tegels in mijn tuin…
Met mooie bloempjes op haar poezenbuikje.
Nog steeds als ik naar die twee tegels kijk kan ik er om janken :)
Tja ;)
Je bent een wereld poezenmoeder!
Ach, arme Bruce! Maar driewerf hoera voor jou, wat een goede en snelle actie! Troost je: mijn katten zijn met hun speciale dieetvoer ook heeeeel oud en gelukkig geworden.
Geef hem maar een dikke knuffel van mij.
Jeetje, wat een heftige narigheid! En nu ga ik ook zo’n verhaal vertellen: ik had dat met Scooszi in het weekend waardoor ik om 12 uur ’s nachts bij de spoedkliniek op de weesperzijde zat. Gelukkig was ik er ook op tijd bij en hoefde Scooszi alleen maar op dieet om blaasgruis op te lossen. Nu moet hij zijn hele leven aan een anti-blaasgruisdieet en Pixel doet mee omdat dat handig is. Zal voor jou nog lastig zijn met al die katten in huis. Succes en sterkte!
Poezen die ziek zijn sucks. Werkt bij mij ook vrij snel op de traanbuizen.
Bah… kan t niet in je log vinden maar vermoed dat t blaasgruis was? Muissie heeft dat ook, er is lekker natvoer voor blaasgruis patienten hoor!!
Niet je muze Bruce!!!
O jeetje wat ellendig zeg!
maar wel goed dat je meteen doorhad dat het flink mis was. Ik zou het denk ik nog een dagje aangekeken hebben (met alle gevolgen van dien zo te lezen)
Goed hoor.
veel sterkte en een knuffel voor Bruce Lee!
jolanda
Goed gereageerd Chantall en die emoties zijn heel normaal.
Ga niet moeilijk doen,blaasgruis dieet is gezond voor al je katten,het is wat duurder maar ze eten er minder van omdat het sneller vult en bovendien geen zorgen dat Bruce toch verkeerd eten binnen krijgt.
Wat hier al vaak gezegd is:Ze worden er oud mee!:):):)
Pfff… close call! Gelukkig heb je -door je tranen heen- heel adequaat en snel gehandeld. Herkenbaar stuk. Succes er maar weer mee dan. gr. San
blaasgruis. dat hebben die katten-kerels. gelukkig maar dat ze altijd eerst glazig op de bank gaan zitten kijken en je nog tijd hebt om in blinde paniek naar de dierendokter te vliegen.
Wat doet me dat denken aan onze kater Boags, die we midden in de nacht nog bij de dierenarts hebben gebracht, helaas heeft deze lieverd het niet overleefd. Heb me nog lang allerhande verwijten gemaakt en weer schietik vol als ik hier aan terugdenk, de paniek en machteloosheid, radeloosheid. Ik ben erg blij voor je dat jouw kater het overleefd heeft. Sterkte en natuurlijk beterschap voor Bruce lee (stoere naam trouwens ;-)
Gelukkig was je er snel bij en komt het helemaal goed met hem.
Ben benieuwd of hij zich keurig aan zijn dieet gaat houden. Het zijn zulke lekkerbekken altijd.
Arme Bruce…!!
Niet te krap, zeg. Tjeemineetje, berenbeetje. En nu samen lachen naar de duvel en zijn/haar gapende muil des doods. Hoor je me ? Lachen, zeg ik je. De dagen korten weliswaar maar het avontuur is nog niet over voor BL. Nee, die duvelpot blijft voorlopig leeg. Lekker puh, zo zeg.
Psttt.. het klokje loopt achter, troelie.
Dikke knuffel voor Bruce!
Man, wat een schrik!
Hopelijk gaat het nu weer een stukje beter met je zwarte katertje.
Liefs, Marieke
Beterschap Bruce!
Ik heb lang geleden geaccepeerd dat ik enmmm. wat emotioneel wordt als het om mijn poezen gaat. De andere mensen wennen daar maar aan.Tis gewoon zo.
En dat dieet: drie van mijn 4 poezen hebben blaasdieet, en ze vinden het al jaren lekker. Ik koop nu mooie schoeljes met bloemen en met gouden randjes. Je moet toch wat? :)
Bij zulke verhalen huil ik tranen met dikke tuiten !
Wil je dat me niet meer aandoen.
Ben blij dat Bruce het overleefd.
Tis nu: Dieëtie (3x)? Bekt wel meteen een stuk minder!
P.S.: Volledig logisch dat je uit je dak ging, ik vind niet dat je een cursus omgaan met moeilijke poezensituaties nodig hebt. Wel een medaille voor je snelle reaktie.