LUNA WENTELT ZICH IN LUXE

Ik ben een slechte huisvrouw. Niet volgens mijn eigen standaard natuurlijk, maar volgens die van mijn moeder. En waarschijnlijk ook die van mijn schoonmoeder. En ook volgens P.’s standaard. Ik erger me niet zo snel aan kattenharen op tafel. Of op de vloer. Ik erger me al helemaal niet aan kalkaanslag. En waarom zou ik ’s ochtends mijn bed opmaken als ik er diezelfde avond toch weer in moet? Zolang het aanrecht schoon is en de afwasmachine regelmatig draait, vind ik dat ik m’n best heb gedaan. Dus dat de Boliviaanse J. nu eens per week als een wervelwind langs wasbakken, toiletpotten en vloeren zoeft, en na 4 uurtjes triomfantelijk zegt; “Ies klaar”, had van mij niet gehoeven. Maar ik laat het me graag welgevallen. In het begin voelde ik me een beetje ongemakkelijk dat iemand anders mijn rotzooi aan het opruimen was, maar daar was ik binnen 10 minuten van af. Wat zeg ik? Ik begin er zelfs aan te wennen! Als de Boliviaanse J. is langs geweest heb ik het gevoel dat ik in m’n eigen hotel woon! “Ze gooit alleen wel steeds m’n halve jointjes weg”, merkte P. op. “Ah joh, gewoon allemaal in 1 keer oproken voordat ze komt”, zei ik. Want ik begin me toch een beetje aan haar en haar kwaliteiten te hechten. Zo is mijn gasfornuis nog nooit zo schoon geweest, behalve toen-ie uit de verpakking kwam. Ik durfde haast niet te gaan koken. De kussens liggen keurig gerangschikt op de bank. De 70’s fotokussens bij de 70’s fotokussens en de Marokkaanse tierelantijntjes-kussens bij de Marokkaanse tierelantijntjes-kussens. Al m’n toiletspulletjes staan in een rijtje gerangschikt, mét de juiste doppen erop, en ontdaan van make-up-resten, op mijn plank. En alle flessen badschuim en shampoo staan in een soort schuine compositie langs de badrand. Ja, ze heeft gevoel voor stijl, die Boliviaanse van ons! En nu zou ik al die dingen natuurlijk ook gewoon zelf kunnen doen. Maar het is veel leuker als het voor je gedaan wordt.