web analytics

5

LUNA VOELT ZICH WELEENS SCHULDIG

Het is moeilijk om zelf nog plezier te hebben als 1 van je ouders zo ernstig ziek is als mijn moeder. Of eigenlijk geldt dit voor elke dierbare die ziek is; het is moeilijk om nog plezier te durven hebben. Je voelt je, ergens, toch schuldig. Ja, en dan ligt zij daar maar en dan sta ik hier even te knallen en te discodansen op Welcome to the Future. Die gedachte was af en toe aanwezig, maar ik stond er wél dus, een paar weken terug. Af en toe even helemaal iets anders, af en toe de deur uit, af en toe even merken dat er nog iets anders is dan een zieke moeder en een vader die in de Ziektewet zit en waarvoor ontslag en een zware onzekere toekomst dreigt. Bij mij speelt ook nog mee dat ik enig kind ben, dus ik kan niet even een dagje ‘vrij’ nemen van mijn zorgtaken. Het kan wel, en ik deed het gisteren voor de tweede keer in 2,5 maand, maar toch voelt het niet helemaal relaxt. Het voelde al helemaal niet relaxt toen Dr. Bob, de arts van de afdeling van mamma, me belde om een uur of 17:00 terwijl ik net op een Amsterdams terrasje zat te genieten van een wit biertje. En het voelde helemaal niet goed dat hij vertelde dat mamma nu weer een trombose-been heeft. Nog erger werd het toen daarna de batterij van m’n iPhone bijna leeg was. Het voelde wel goed dat m’n schoonmoeder, zelf werkzaam in de ouderenzorg, me kon vertellen dat zo’n trombose-been heel normaal is in dit soort omstandigheden en dat het makkelijk te verhelpen valt. En eigenlijk voelde de hele dag in Amsterdam goed, al dacht ik regelmatig aan m’n ouders. Maar samen met dochter S. en m’n schoonmoeder hebben ik heerlijk geshopt van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat en ik heb sinds maanden weer 2 ‘nieuwe’ vintage jurken gescoord op de Noordermarkt en m’n schoonmoeder heeft me werkelijk schandalig verwend met bloemetjes voor in m’n haar in alle kleuren van de regenboog en een luipaard-lingeriesetje. En al voel je je niet schuldig dat je zelf zo’n fijne dag hebt en al hou je met heel je hart van je schoonmoeder, want dat is gewoon een lekker wijf, en al heb je van elke minuut genoten, toch, ergens, in je achterhoofd, hoop je volgende maand gewoon weer met je eigen moeder boodschappen te kunnen doen bij de LIDL.

Dit vind je misschien ook leuk...

5 reacties

  1. Sanneke schreef:

    Ik ontmoette mijn grote liefde onder vergelijkbare omstandigheden en ben blij dat ik toch ook tijd voor mezelf nam toen, anders had ik mezelf dus die grote liefde ontzegt. En plezier heb je ook gewoon nodig af en toe om het allemaal aan te kunnen. Maar ik snap je spagaat. Oh en zo’n trombosebeen, eh, onderschat het toch maar niet. Heb er lang heel veel pijn van gehad.

  2. Luna schreef:

    @Sanneke: Nee, onderschat het zeker niet hoor… maar hij hoeft er niet af, zeg maar (we zijn hier op het ergste voorbereid de hele tijd)…

  3. Sanneke schreef:

    Nee, dat hoeft niet, gelukkig. :)

  4. Arnoud schreef:

    Het spreekwoord luidt toch ook: de boog kan niet altijd gespannen staan! Het is ook zeker nodig om af en toe te ontspannen. Niet alleen voor jezelf, maar zeker ook voor je ouders. Door de ontspanning kun je er weer wat ‘meer’ tegen!
    Ben benieuwd wat voor coole jurkjes je gekocht hebt!
    X

  5. lezer schreef:

    Ja Luna, ook jij moet overleven!!
    Neem die momenten voor jezelf; het geeft je kracht om door te gaan; voor jezelf en voor je moeder, dit moet je wel blijven doen, anders hou je dit niet vol!!! En tuurlijk, met je schoonmoeder kun je lekker shoppen, nix mis mee, maar met je eigen mams naar de LIDL, ach, het is zooo puur!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *