LUNA VINDT HET FENOMENABEL

Partner P. is niet van de drank. Hij houdt niet van drinken, dronken worden, alcohol en dronken mensen. Dat moet hij lekker zelf weten, zolang hij mij maar niet met zijn principes lastig valt. Want ik hou wél van een wijntje. Partner P. is daarentegen van het blowen. En ik weer niet. Ik heb het heus wel eens gedaan, een paar jaar geleden, maar ik ben er nooit in blijven hangen en ik vond het niet voor een dagelijkse herhaling vatbaar. Ik ben van de uppers, P. is van de downers. En dat wij al 7 jaar een setje zijn, mag daarom alleen al een wonder heten. Want ik, als ik een paar wijntjes op heb, wil altijd dat P. óók een wijntje neemt. “Maar meisje, dat lust ik niet”, zegt hij dan. “Ja, maar het is zo gezellig”, zeg ik dan. Of andersom. “Shut up and smoke this”, zegt hij dan, met het uiteinde van de joint al richting mijn mond, in de hoop dat ik na een paar uur ratelen eindelijk relaxt bij hem kom liggen. “Nee, daar word ik raar van in m’n hoofd”, zeg ik dan. Dus ik houd niet van coffeeshops en hij houdt niet van cafés. Maar zo af en toe moet je een beetje richting de ander stappen om je relatie gezellig te houden. Dus. Reeds. “Liefje, ik heb kaartjes voor Wim Helsen geregeld vanavond”, zei ik woensdagochtend, “een Belgische cabaretier, in de Kleine Komedie.” “En!”, beloofde ik verder, “dan gaan we eerst naar De Rokerij om de hoek, speciaal voor jou.” Vond P. wel wat. Dus gisteren zat ik in coffeeshop De Rokerij. En ik dacht; nu ik er toch ben kan ik net zo goed een paar trekjes nemen van P.’s joint. Hihi. “Het zou toch wel fenomenabel… fenomemabel… fenomeen… fenomenabel”, poogde ik. “Wat?”, vroeg P. helder. Hihi. “Fenomemabel… of fenomenamel”, zei ik, “wat is het nou?” Hihi. “Je weet het niet hè?”, vroeg hij, waarschijnlijk net zo verbaasd als ik, dat hij nu eindelijk eens meer parate kennis had van de Nederlandse taal dan ik. “Fenomenabel?”, probeerde ik. “Meisje”, lachte P., “het is fenomenaal!” “Nee,”, zei ik, “dat klinkt stom. Dat kan echt niet.” Echt wel. Echt niet. Echt wel. Echt niet. Hihi. De voorstelling van Wim Helsen was trouwens net zo fenomenabel.