LUNA PROBEERT HAAR HOOFD KOEL TE HOUDEN
Een situatie als de mijne momenteel zou voor iedereen een kleine hel betekenen. Amper te doen. Amper vol te houden. Voor mij, als half-autistische, dwangneurotische, manische en hysterische vrouw is het dus écht de levende hel. Al mijn zekerheden heb ik onder mezelf vandaan geschopt en voor iemand die grote baat heeft bij structuur zorgt dat voor een ingewikkelde situatie. Ik moet alles plannen, tot in de kleinste details en vooral niet van huis gaan zonder de oplader van m’n iPhone mee te nemen. M’n iPhone is m’n lifeline. In m’n tas zitten 4 stel sleutels. Een setje van mijn tijdelijke appartementje in de Jordaan. Hoe tijdelijk is onzeker. Kan nog een week, kan nog een maand, misschien wel langer duren. Ik zit hier overigens wél zeer goed en lekker. Het bed is fijn. Er is een koelkast, een afwasmachine, een tv, een internetverbinding en uitzicht op de Westertoren. Daarnaast bevindt deze bachelorette-flatte zich op de vierde etage, dus met mijn plan om 10 kilo af te vallen komt het volgens mij helemaal goed. Dan heb ik sinds kort ook nog de sleutels van een appartementje boven het huis van vriendin S. op Prinseneiland. Daar kan ik voor een paar maanden mijn atelier opbouwen, zodat ik in ieder geval kan werken. Er is veel licht, heel veel licht en er is stromend water. Meer heb ik niet nodig om al mijn frustratie, liefde, inspiratie, verdriet en weet ik veel wat ik nog meer voel, haat, boosheid, rust, verlangen, geilheid, gelatenheid, depressiviteit, positiviteit, the whole fucking shebang, om te zetten in kunst en mooie dingen. En dan heb ik ook nog de sleutels van m’n oude huis en de sleutels van mijn fiets, die me van het ene naar het andere huis brengt en weer terug. En dat dan elke dag. Geen rust. Ik ben er moe van. P. wil geen een poes houden, wat betekent dat ik waarschijnlijk voor 2 van de poezen een ander thuis zal moeten vinden. Want ik vind nooit een plek die groot genoeg is voor mij en 4 katten. Dat zou zielig zijn voor ons alle 5. En al wil ik er eigenlijk nog niet aan denken; de film ‘Sophie’s Choice’ komt met de dag dichterbij. En dan moet ik ook nog alles inpakken. En de administratie uitzoeken. Kopiëren. Een financieel adviseur zoeken. Wat is er mogelijk? Wat zijn de opties? Hoe sta ik ervoor? Waar kan ik hierna naar toe? Hoe ziet mijn toekomst eruit? Waar haal ik m’n balans vandaan? M’n kern? M’n evenwicht? De kracht?
En al lijkt deze hele situatie dé perfecte gelegenheid voor een allesoverheersende paniekaanval.
Ik heb er nog geen een gehad.
Niet eens meer bang voor.
Met gewoon in- en uitademen blijk ik een heel eind te komen.
Oh nee wat moet dat nu met de poezen?? Ik zou er dolgraag eentje willen opvangen. Maar ik weet echt niet hoe Muis daartegen aan kijkt/blaast?? You know Muis..het is nu al af en toe oorlog hier… Ik hoop dat de poezen + baasje snel weer een plekje vinden…Kus voor jou!
Je bent sterker dan je denkt en je kunt meer aan dan je denkt, dat valt mij ook steeds meer op nu mijn moeder is overleden.
Toch, sterkte!
Een kleinere ruimte voor de poezen is geen punt,ze kennen elkaar tenslotte.
Ik heb jaren in de Marnixstraat gewoond,een halve woning met 4 katten en dat ging perfect!!
Ik kwam van een groot pand aan de Hoofdweg…..
Bij al je verdriet ook nog scheiden van 2 poezen,hoe maak je de keuze,dat alleen al….:(:(
Ik ga bidden…..doe ik anders nooit en vooral duimen dat je een huis krijgt waar je je trouwe maatjes mee naar toe kunt nemen.
Sterkte met alles Chantall…..
Ik vind je gewoon ongelofelijk dapper!!!
Ik doe graag wat bemoedigende woorden, want mij lijkt nu juist dat je in alle emotionele en praktische chaos eigenlijk hartstikke goed bezig bent met dingen regelen. Daar word je wel hartstikke gruwelijk moe van, dat snap ik. Maar keep up the good work!
Ik hoop wel van harte dat de poezebeesten bij je kunnen blijven…
Kun je een niet twee poezen in het atelier en twee in je nieuwe thuis?
@Aukje: Nee, dit zijn allemaal tijdelijke plekken… uiteindelijk moet ik iets vinden wat woon/werk in 1 is… en daar komt nog bij dat poes Lolita mij haat… :-) Dat was altijd de poes van P. die bij hem op schoot kwam en blij was als ik boodschappen ging doen ofzo :-)
ooh lieve Chantall wat erg allemaal… Vooral je poeskes, dat is inderdaad een vreselijke beslissing… Mocht het zover komen, een poes is hier welkom… ook voor tijdelijk, zodat je, als je meer plek hebt, haar weer terug kunt nemen…
Sterkte
of een niet dominante kater, zou miss. ook gaan… hoe dan ook, als ik kan helpen, ik hoor t graag!
Ik sluit me aan bij Marina, ik vind je ook ongelofelijk dapper.
Ironisch dat je er op deze manier achter moet komen hoeveel kracht je eigenlijk hebt!!
Sjappoo voor je moed en doorzettingsvermogen.
Wens je alle wijsheid die je nodig hebt voor alle moeilijke dingen die nog komen gaan en vertrouwen in jezelf!
Heej Luna,
Is het misschien al bij je opgekomen dat die paniekaanvallen nou juist werden veroorzaakt door datgene wat je nu juist beeindigd hebt?
Sterkte met je keuzes. Maar zoek nu eerst maar eens een huis dan kijken of t wel of niet gaat met de poezen en dan pas beslissen.
Dikke kus,
Linda
Een vriendin van mij woont in een 2 kamerappartement met 3 poezen.. die genieten zich suf op haar balkonnetje en het gaat best heel goed.. Dus ik hoop dat je iets vindt waar je met 3 poezen terecht kan. Een vriend van ons werkt in de aannemerij in het cenrtum van A’dam. Zal hem vragen zijn oren te luisteren te leggen.
Vier poezen bedoel ik natuurlijk.
Zorg dat er iemand (je ouders?) garant voor je staat en ga wat kopen! Absoluut geweldige tijd nu voor kopers. Leuke appartementjes in Bos en Lommer met tuin, bijvoorbeeld. Heb ik jaren heel leuk en gelukkig gewoond…met 6 katten! Kijk maar eens op Funda…
En vooral ook blijven schrijven om al die gedachten te ordenen.
Eigenlijk ben ik alleen een lezer van je BLOG. Ik las oude blogjes van je uit 2005 en zag op een foto dat je daar dezelfde bril op had dan je nu nog draagt. Zou het geen tijd zijn voor een nieuwe bril, denk je? Een nieuwe bril om opnieuw de wereld door te bekijken. Misschien kom je dan tot hele verhelderende inzichten. ( Als je zeer aan deze bril gehecht bent moet je hem lekker houden hoor, want hij staat je wel goed!)
Pfff, ga er zelf bijna van hyperventileren! Kijk op woningnet- check je woonduur en huurmogelijkheden. Maar zeker je financiële positie eerst uitvogelen.
He Luna, zat een jaar geleden in dezelfde situatie. Herkenbaar dus, wat je schrijft. Natuurlijk is elke situatie anders maar, oh horror, de clichés zijn echt van toepassing. Het komt namelijk wel weer goed! Ik heb er een tijd over gedaan, vooral door al die praktische shit waar je mee te maken krijgt (financien, huis zoeken, bleh) maar uiteindelijk komt het moment dat je je eigen plek hebt, en ow… dat is genieten. Nu is het nog even overleven. Maar echt, het wordt beter. Heel veel sterkte en laat je niet uit het veld slaan. Je komt er wel!
Luna,
Vind je het niet lastig dat P je weblog misschien ook gebruikt om over je te lezen, ik bedoel ik denk dat ik bij elk woord wat ik zou schrijven toch wel na zou denken dat hij dat zou kunnen doen. Het maakt je kwetsbaar aan de 1ne kant, aan de andere kant de steun die je van ieder hier krijgt is hartverwarmend en heb je denk ik ook super hard nodig om je door deze kut tijd heen te helpen… ik ben altijd een stille lezer geweest al jaren lees ik je, je inspireert me, je kunt zo schrijven dat het herkenbaar is, je hebt humor, je bent super creatief zorgzaam, sociaal.En bij de depri dagen is het herkenbaar en projecteer ik het vaak naar mezelf, zo van ach .. kijk Luna het kan dus altijd erger :-) Nogmaals Chantal, ontzettend veel sterkte met alles op een rijtje zetten. En wat je ook van jezelf denkt, je bent een meid met een enorme drive, een levensgenieter, een lieverd, een doorzetter en nu voel dat nog niet zo, maar zoals jij er altijd was voor ieder in de maatschappij, zo zal je om je heen de de hulp vinden die je kracht zal geven om weer te gaan genieten van alles om je heen. Hopelijk met al je katten, want wij lezers weten hoe je door het vuur voor ze gaat! Onzettend veel sterkte meid!
@astrid: Natuurlijk weet ik dat P. dit ook leest, misschien niet vandaag, maar wel ooit, en dat vind ik niet erg… Ik schreef nooit over onze problemen en dat zal ik ook nooit doen… wat dat betreft kan je mijn blog oppervlakkig noemen… maar ik schrijf wel over mijn gevoelens en hoe ik in deze situatie sta… En ik kom hier sterker uit, en ik hoop en verwacht dat P. dat ook doet… Dit weblog is voor mij al 8 jaar een stabiele factor in m’n leven en dat moet het ook zeker blijven de komende periode :-)
Jij bent een toppie, je bent een sterke vrouw en superdesupercreatief. Je komt er wel uit :)
Ik vind je een lekker pittig tiep.
Paniekaanval? Nu even niet, denk ik, te druk ;)
Overigens vind ik het onvoorstelbaar dat P. Lolita niet wil houden… dat kan hij dat beestje toch niet aan doen? Ze HOUDT van hem! Straks zit hij daar helemaal alleen in dat enorme huis…. gek idee.
Gelukkig ben jij heel goed bezig, ik ben echt trots op je!
Ik begin te twijfelen…Maar dat mag in het leven….
Zucht, heb een dejavu als ik dit lees.
Kan wel 500 tips hier geven, maar goed. Denk goed aan jezelf dat is een hele belangrijke, je gaat straks 1 pas voorwaarts maar dan 4 terug. Of 2 voor en 1 terug, heel frustrerend. Uiteindelijk als je de juiste stappen zet komt het allemaal goed. 1 megastap is al gezet.
Nou joh TAKE CARE.
@Jitske: Nee, zo moet je het niet zien… hij wijst haar niet de deur… hij kiest nu ook voor zichzelf en dat begrijp ik… hij wil graag langere tijd op vakantie (ooit) en dat gaat nu eenmaal moeilijk met een poes… Ik moet, wil en ga een mooie boerderij voor Lolita vinden waar ze heerlijk rond kan rennen en muizen kan vangen… want daar is ze extreem goed in :-)
Ik wil even kwijt dat ik vind dat je zo lief over P. schrijft. Ik zie hier af en toe reacties voorbij komen in de trant van “is het niet raar dat P. …?”, “ik snap echt niet dat P. …”. In jouw reacties daarop voel ik een heel begrijpende en respectvolle houding naar P. toe en daar heb ik bewondering voor. Veel succes met alles!
Ik begrijp het. Maar oooo..ik vind het zo naar. Voor jou, voor P., voor de poezen.. het zullen de zwangerschapshormonen wel zijn. X
Hoe gaat ´t met doorademen? Eén teug tegelijk is mooi zat, je weet het he. Meer hoef je niet te doen (behalve praktische zaken regelen dan, ook bepaald niet gering).
Rustig ademhalen. Het overzicht bewaren. Af en toe de kroeg in. Afleiding zoeken. Seks. En veel blijven lachen. Dan komt alles goed. :)
07 Juni ’09 – 13:45
“… de kroeg in. Afleiding zoeken. Seks”
Goeie tips zeg van die mevrouw, tjonge.
@FrankiePebbles: Ik vond het juist hele goede tips! ;-)