Daar zaten we dan. Vriendin H., vriend J., partner P. en ik. Op de eerste rij in de Kleine Komedie. Te wachten op dat wat komen ging. Vriendin H. en ik hadden ons al helemaal voorbereid op een emotionele avond. Want, Maarten van Roozendaal heeft een intens rauwe stem én een aantal ontroerende nummers op zijn naam staan. “Eerst was er niets / Tot ik werd geboren…”, begint Maarten. “Een boek bestaat pas als ik het ga lezen / Een schilderij pas als ik het bekijk…” Ik doe m’n best om niet te huilen, maar ik krijg er kramp van in m’n kaken. Fuck it, ik ga gewoon voor de complete Maarten van Roozendaal-experience. Janken zal ik. Kom maar op Maarten, laat maar doorkomen die janknummers! En dat doet hij. Tussen de liedjes door loopt hij naar een tafeltje achteraan het podium om een wodkaatje achterover te slaan. Hop. En na de eerste 3 liedjes kijken vriendin H. en ik elkaar aan met dikke opgezette ogen. Zucht. We zijn blij dat hij even een vrolijker liedje doet, zodat wij even kunnen bijkomen. Hop, Maarten slaat nog een wodkaatje achterover. Hop, en nog 1. En hop, nog 1. En bij elk liedje dat ook maar iets te maken heeft met verdriet of pijn stromen de tranen over de wangen van vriendin H. en die van mij. Als we elkaar aankijken moeten we steeds giechelen om onze eigen tuttigheid en ondertussen neemt Maarten nog maar een wodkaatje. Het interesseert vriendin H. en mij allang niet meer of rij 2 ons gesnik kan horen. Maarten zingt de longen uit zijn lijf en wij huilen om het verdriet van onszelf en de hele wereld bij elkaar. Aan het einde van het concert sta ik op en geef deze man een staande ovatie. Ik klap voor een man met een prachtige stem. Voor een man met prachtige teksten. En voor een man die in 2 uur minstens 14 wodkaatjes achterover heeft geslagen. Respect.
www.maartenvanroozendaal.nl