web analytics

11

LUNA IS VAN DE PLASPOLITIE

 “Liefje”, zei P. woensdagavond, “Bruce begint heel erg te trillen.” Oh, nee, niet weer! Niet weer! Ik voelde Bruce’s trillende lijfje, zag de paniek in P.’s ogen en raakte meteen zelf weer helemaal in de stress. Net nu het toch al bijna 24 uur goed leek te gaan. We hadden blijkbaar te vroeg gejuicht, dus ook die nacht sliep ik wéér amper, want nog een keer spoedkliniek wou ik Bruce niet aandoen. Om een uur of 4.00 hoorde ik gerommel in de kattenbak. Maar was het Bruce? Of Digweed? Of nog een ander? Waar zijn ze? Hoe kom ik er eigenlijk achter of Bruce wel genoeg plast? Hoe weet ik of dat handjevol pillen dat hij elke dag slikt ook daadwerkelijk effect heeft? Hoeveel plast een kat eigenlijk? Deze en meer pis-gedachten hebben mij die hele ochtend bezig gehouden. Tot ik eindelijk weer kon bellen met mijn eigen dierenarts om 8.30: “Hoi, je spreekt met Luna, de eigenaar van Bruce.” “Oh, de kat van de ansichtkaarten, ik heb vrijdagnacht voor hem gezorgd in de spoedkliniek”, zegt de dierenarts, “maar ik werk nu een dagje hier.” Ik wilde eigenlijk gaan gillen, want zoveel verschillende artsen en verhalen en conclusies en diagnoses kon ik eigenlijk niet meer aan, maar ik legde haar toch uit wat er allemaal nog meer gebeurd was sindsdien en welke medicijnen Bruce slikte. Van haar begreep ik dat Bruce ‘als stresskatertje’ het medicijn dat hij moest hebben, een plasbuis-ontspanner, volgens haar te weinig kreeg. Zucht. Hele diepe grote zucht. En toen werd ik boos. Boos op het hele dierenartsen-systeem. Boos op de miscommunicatie tussen dierenartsen onderling. Boos om het feit dat ze mij nooit écht goed hebben uitgelegd wat er aan de hand is, welke medicijnen waarvoor zijn en wat het effect is. Boos omdat elke dierenarts iets anders leek te zeggen. En misschien ook wel boos op mezelf, omdat ik er te veel op vertrouwde dat de dierenartsen wisten waar ze mee bezig waren. Maar per donderdagmiddag vertrouw ik vooral op mijn poezenmoeder-instinct. Alles wat er in en wat er uit mijn kater gaat houd ik minutieus bij. Als Bruce op de kattenbak heeft gezeten, ga ik er meteen achteraan om alles eruit te scheppen en te verzamelen. Hij kijkt weer zeer helder uit z’n ogen en al pist-ie nog steeds met horten en stoten, hij pist nu tenminste wel. What goes in, does come out. En dat is momenteel het belangrijkste.

Dit vind je misschien ook leuk...

11 reacties

  1. mike(lodeon) schreef:

    Heel goed, dat je op je eigen intuïtie en gevoel gaat vertrouwen. Jij kent Bruce het beste. Mooi woord, poezemoederinstinct :-)

  2. Janssen schreef:

    Juist…..je poezenmoederinstinct,heel goed Chantall!:):)
    Het is toch van de gekke dat ze niet op 1 lijn zitten!!:(:(

  3. Jessica schreef:

    Oh Luna! Ik heb het hele verhaal over Bruce gevolgt. Wat een ellende! Vreselijk als een van je poezels zo ziek is, ik weet er alles van… Ga idd op je poezenmoeder-instinct af want dat werkt het beste.

  4. Annibal schreef:

    Zucht, dan dát weer.. Vervelend!! Ik doe gewoon maar weer duimen.

  5. Beppie schreef:

    Arme Bruce…
    Hij heeft maar mazzel met jou als Poezenmama.
    Hang in there, het komt goed, of het nou met plasbuisontspanners of met een amputatie uiteindelijk is.

  6. Jenny schreef:

    Heb net alle voorgaande stukjes gelezen…..wat een toestanden….arme Bruce en arme jij….

  7. Maurice schreef:

    Ach gutte. Heb jij weer.
    Ik zou – en raak niet gelijk in de stress – even al zijn medicijnen googlen. Ik wil altijd weten wat ik slik, dus als mijn poezekind iets krijgt is de eerste vraag aan die witte jas: “Waarom?”
    “Ja, dat is goed”, zegt hij dan.
    “Maar waarom?”, zeur ik net zolang tot ik het hele verhaal weet. Hij/zij heeft toch in de dierendoktersklassen (mooi scrabblewoord) gezeten om ons duidelijk uit te leggen wat hij onze dierenkindjes geeft? Toch?

    Nog een vraagje: P. komt zo koeltjes over in je verhaaltje. Hij is toch wel bezorgd om jullie poezekindjes???

    En ga niet de hele dag achter Bruce rennen met een poepschepje, daar wordt hij ook rillig van natuurlijk :P

    Fijne zondag, Luun.
    Trakteer Bruce op kabeljauw. De Appie op de Haarlemmerdijk is op zondag open ;-)

  8. patchwork schreef:

    Het is mij ook een raadsel hoe ze overal, zowel in de mensen- als dierenzorg,zo´n communicatiekermis voor elkaar krijgen! Afschuiven en doorschuiven- gatver! Alleen al door onduidelijkheid duurt genezing 3 keer zolang en zijn de kosten 3 keer te hoog! Dan is het toch niet gek dat de bloeddrukpillen in Nederland niet aan te slepen te zijn!
    Vertrouw inderdaad maar op jezelf, is goed voor Bruce.

  9. artgrrl schreef:

    Soms is het fijn als een kat bijvoorbeeld in de kamer plast, dan plast ‘ie tenminste! M’n zusje had ’t zelfde met haar hernia waarvan de ene dokter zegt dat er niets aan de hand is en een andere maar pijnstillers blijft toedienen tot ze in een privékliniek binnen een week geopereerd kan worden. Met katten hetzelfde dus… Sterkte!

  10. Sandrissimo schreef:

    Wat goed dat hij zo’n lieve baasjes heeft die zo ontzettend goed voor hem zorgen!

  11. Edo schreef:

    Nou inderdaad, die dierenartsen… Weet je nog die gast in Landsmeer? Die keek 1 seconde, zei iets over exceem, prik, pillen en dat was dan 250 gulden. Verhuisde ik naar Den Haag, poes zelfde probleem, alleen een prik, 20 euro. En net zo snel opgeknapt.

    Nou, ik hoop dat ie snel beter gaat. Een geklutst eitje, of water met wat (poezen)melk erdoor helpt ook nog wel eens om de kat meer vocht binnen te laten krijgen. Kan het hele spul even goed doorspoelen :-) Sterkte!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *