LUNA HEEFT EEN DÉJÀ VU

“Er is iets met Bruce”, zeg ik vrijdagmiddag tegen de verkering.
“Wat dan?”, vraagt hij.
“Ik weet het niet, z’n haar zit niet goed hier op z’n kont, kijk, helemaal fluff.”
“Dat zit altijd zo.”
“Echt niet… en hij kijkt een beetje glazig.”
Vervolgens pakt de verkering Bruce op en legt ‘m op z’n rug tegen z’n arm aan.
“Hier, niks aan de hand, hè Bruce.”
“Hij blijft wel verdacht lang liggen, normaal was-ie er allang afgesprongen.”
“Nou, misschien, maar hij is wel aan het spinnen.”
“Ik vertrouw het niet.”

“Hij heeft al 24 uur niks gegeten nu”, zeg ik zaterdagochtend.
“Een paar brokjes toch?”, zegt de verkering.
“Die heeft-ie eruit gekotst.”
“Blikkieblikkieblikkie”, roept de verkering door het huis.
Maar Bruce blijft liggen waar-ie ligt.

“Het is een draadjes-fetisjist “, zeg ik een uur later tegen de dierenarts, “en hij is ook gek op spelden, plastic en nou ja, volgens mij heeft-ie iets verkeerds gegeten.”
En!
Ja!
Hoor!
Daar gaan we weer!
Twee jaar na het eerste draadjes-incident heb ik een déjà vu all over the place!

Dus Bruce is gisteren wéér helemaal open gehaald om er een draad van een aantal meter uit te verwijderen. En wéér ligt er een hele fikse dierenartsrekening op me te wachten. En wéér zit ik me helemaal op te vreten van binnen. Maar volgens de dierenarts is de operatie wéér helemaal voorspoedig verlopen. En wéér zit Bruce aan de antibiotica en ontstekingsremmers en maagzuurremmers. En wéér ligt Bruce als een poezenmietje in de bench bij de dierenarts, niet óp, maar ónder z’n dekentje. En wéér zal ik morgenochtend supergelukkig zijn als-ie gewoon weer veilig thuis is.