web analytics

0

LUNA EN P. IN ANTWERPEN, DEEL 1

“Ja, maar mag ik er wel op lopen?”, vroeg ik donderdag aan de dokter. Ik zat met m’n voeten op zijn knieën en hij drukte op mijn rechterhiel. Au! Die ochtend was ik opgestaan en kon amper op m’n rechterbeen staan. Er zat een bult aan de zijkant van m’n voet en de pijn bleef de hele dag. Ik zag het weekendje Antwerpen dat P. en ik gepland hadden al helemaal mislukken. Au! Het was meer dan 2 jaar geleden dat partner P. en ik samen weg waren geweest. Gewoon even leuke dingen doen. Maar volgens de dokter kon ik er best op lopen, paar ibuprofennetjes in combinatie met een paar paracetamolletjes en er was niks aan de hand. Ging vanzelf over. “Dus ik maak geen spieren of zoiets kapot als ik een weekend met P. naar Antwerpen ga en daar een paar kilometer ga wandelen?”, vroeg ik. Niks aan de hand. Was gewoon overbelast. Stevige schoenen aan. Beweging was juist goed. Dus zo vertrok P. vrijdag, met mij hinkend achter zich aan, richting de trein naar Antwerpen. “Dit loopt echt kut”, zei ik tegen P., “en het ziet er niet uit ook. Ik lijk wel kreupel.” Omdat ik nog steeds pijn aan mijn rechterhiel had, liep ik op mijn tenen. Hink. Stap. Hink. Stap. Hink. En na een paar uur door Antwerpen hobbelen op m’n tenen kreeg ik spierpijn in mijn rechterkuit. En die spierpijn was de volgende ochtend, nadat we in een hotelletje hadden geslapen, nog veel erger. Au! Zaterdag probeerde ik mijn rechterbeen te ontzien door zoveel mogelijk op mijn linkerbeen te staan en te lopen. Hink. Hink. Hink. Nu ik weer thuis ben heb ik spierpijn in mijn linker- en rechterheup, mijn linker- en rechterbovenbeen en mijn linker- en rechterkuit. Ik voel me oud. Maar de bult op mijn rechterhiel is weg.

Dit vind je misschien ook leuk...

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *