LUNA EN HET VRIJWILLIGERSWERK
Ik heb nu 2 keer ‘gewerkt’ op de afdeling waar ik ‘ben aangenomen’ als ‘vaste vrijwilliger’. Ik heb het 2 keer vreselijk gevonden. Ik ben 2 keer naar huis gegaan met het gevoel dat ik geen zin had om daar nog een keertje naartoe te gaan. Niet nog een keer. Laat maar zitten. Ik ben niet 1 keer aangekeken. Ik ben zelfs weggekeken. Niet door de bewoners, die vonden het de normaalste zaak van de wereld dat ik bij ze op bezoek kwam, maar door het personeel van de afdeling. Met als glorieus hoogtepunt een personeelslid dat het belangrijker vond om de kerstboom op te tuigen dan om mij even te vertellen hoe iemand heet, wat iemand vroeger deed, hoeveel kinderen iemand heeft, of iemand suikerziekte heeft, hoe oud iemand is, wie wel vaak bezoek krijgt en wie niet, of iemand graag naar muziek luistert, of iemand van wandelen houdt, of iemand überhaupt kan lopen, of ik iemands nagels mag lakken. Iets! Godverdomme iets! Ik wou alleen maar iets van iemand weten! Iets waar ik iets mee kon, zodat ik mevrouw A., toen ik met haar ging wandelen, had kunnen vertellen dat haar kinderen haar elke week komen opzoeken, dat ze 2 kleinzoons heeft en dat ze al 2 jaar op de afdeling woont. Of dat ik het met mevrouw R. over haar zangcarrière van vroeger had kunnen hebben. Maar dit moest ik allemaal van een andere vrijwilliger horen die ik toevallig tegenkwam. Een vrijwilliger die me naast wat informatie over sommige bewoners ook vertelde dat er geen vrijwilligers meer willen werken op de groep waar ik ‘ben aangenomen’. Door de slechte sfeer op die afdeling. De sfeer tussen mevrouw R., met wie ik 2 uur over fictieve poezen heb gepraat, mevrouw T. met wie ik een heerlijke kop chocolademelk met slagroom heb gedronken en mevrouw A. die me een aantal prachtige, warrige levenswijsheden meegaf was overigens erg gezellig. Maar misschien moet ik nog veel leren.
Treurig dat de bezieling voor het vak bij de vrijwilligers hoger is dan bij de vaste medewerkers. Wat een sukkels!
In ons verzorgingstehuis hebben ze een goede vrijwilligersgroep,ze worden echt gewaardeerd en zonder hun zouden de bewoners vaak tekort komen.Er is wel een persoon die de vrijwilligers begeleid, is dat niet bij jullie
Volgens mij moeten de vaste medewerkers nog veel leren.
Aandacht van het personeel voor vrijwilligers (en soms ook bewoners) laat hier en daar helaas te wensen over, ja. Toen mijn opa nog in een tehuis zat (hij is inmiddels helaas overleden) is hij meermalen met zijn gehoorapparaten nog in onder de douche gezet. Omdat er zoveel verschillende mensen op die afdeling werkten en niemand echt aandacht toonde, werd gewoon vergeten dat die dingen uit moesten. Erg onzorgvuldig, die dingen kosten bakken met geld, maar wat kon dat het personeel nou schelen?
Mensen zijn niet meer belangrijk in onze samenleving. Het gaat om jezelf. We zijn egoistisch geworden. En om eerlijk te zijn, als mijn buurman twee weken dood zou liggen in zijn huis, zou ik het ook niet merken, denk ik.
Suffie ziet het om zich heen gebeuren: mensen die hun werk onder druk moeten uitvoeren worden cynisch en beschermen zichzelf door afstand te nemen en de menselijke factor uit hun werk te ontkennen. Wie zijn werk serieus neemt, onderkent dit mechanisme en weet daar mee om te gaan, bijvoorbeeld door vrijwilligers, die er juist voor die menselijke factor zijn, ondersteuning en ruimte te geven. Mensen die die professionaliteit niet kunnen opbrengen en daardoor tot arrogantie vervallen, tja… dat kan soms een afdeling vol zijn…
Ik had laatst ook zoiets, mijn opa was jarig, 88 jaar, en de verjaardag ging prima in het verorgingshuis. Het enige alleen was dat mijn moeder en tante zo’n beetje alles deden qua eten en drinken, en als ze vragen hadden richting het personeel keken ze alle 5 op met de blik in een ogen dat ze niet gestoord mochten worden onder het geroddel. Wat maakt mij het nou uit of het zoontje van medewerkster A kan weet ik wat. Maar even je helpen zat er niet. Behalve de vrijwillegers, die zijn top en zeer behulpzaam. Dikke duim
Ik zocht even naar de term: “afgestompt…”
Het wordt helemaal zo’n onheilsscenario als je bedenkt hoeveel ouderen er nog bij gaan komen. Straks is zo’n 30 procent van de Nederlanders op behoorlijke leeftijd en zijn er alleen nog maar minder ‘jonge’ arbeidskrachten om ze een beetje een mooie oude dag te bezorgen.
Luun, trek je van die mensen geen tering aan, je doet het voor die oude mensjes die ontzettend blij zijn met jouw komst, ook al zijn ze het nu alweer vergeten….. Wij waarderen het wel hoor! Chapeau voor Luna!
Niet opgeven he! Jij bent wel ok!
Ik sluit me aan bij Bob. Tis belachelijk hoe je behandeld word maar je moet echt niet opgeven! Denk dat je straks van de bewoners veel meer terug krijg. Veel succes en plezier
ga vooral niet, lees niet, leren.
Luna doorgaan hoor,je doet het voor de mensen en blijf overal,overal en altijd jezelf en trek je eigen plan…haal je informatie ergens anders vandaan,het is heel moeilijk ik weet het….Go for it!! Je kunt het….
En zo profiteert de luie en van enthousiasme gespeende gevestigde orde weer van de loyaliteit van hen die wel integer en betrokken zijn…
Maar het is wel zo, die oudjes zijn je doelgroep en dus ook je beloning….
Zodra men ervoor wordt betaald gaat men zich kennelijk als ‘onvrijwilliger’ gedragen.
Je zal maar zo’n oudje zijn dat de pech heeft op die verziekte afdeling te liggen….. .. dan ben je extra blij als luna wat extra zonlicht en zuurstof (en stackers?) meeneemt om de dag op te fleuren.
Ik zeg: direkt aankaarten bij de directie/bestuur die handel. Stuur een kort krachtig briefje van de strekking van je log. Als ze je briefje afdoen als die van een overenthousiaste vrijwilliger dan is de sfeer op de afdeling afkomstig uit het bestuur en moet je daar niet meer heen. Als ze er wel wat mee doen zal het snel veranderen op de afdeling.
Zeker zolang je een relatieve buitenstaander bent kun je je zo’n actie prima veroorloven.
je twijfelt om terug tegaan? Mocht je dat werkelijk doen? Doe mij dan een plezier en vertel de mensen die dat verdienen de waarheid, gewoon om je gram te halen. Lucht misschien heel erg op, ik zou het ieder geval op prijs stellen.
Daar gaan we weer. Een subjectieve ervaring van mevrouw verongelijkt wordt weer veralgemeniseerd en als een herkenbaar feit bekrachtigd door die schapen.
Dat domme gevolg van je stopt gelijk weer zijn veren in je reet (waarin ik wederom liever mijn roede zie)
Doorgaans poetsen die vrijwilligers hun ego op met geveinsde interesse in de medemens. Het liefst hebben ze daar dan ook nog de bewondering van professionals voor nodig.
Als eerste een grote pluim voor je inzet en doorzettingsvermogen in het vrijwilligerswerk. Ik hoop dat je daar ondanks dit alles gewoon mee door zal gaan.
Kijk echter ook naar de andere kant van het verhaal. Jij kunt het je veroorloven om vrijwillig bezig te zijn met wat je doet. De mensen waar jij het over hebt kunnen dat waarschijnlijk niet. Zij worden gedwongen te werken onder omstandigheden waar jij je geen beeld van kan vormen. Ik ken behoorlijk wat mensen die werken in de zorg en ik vraag me vaak af waar zij nog de moed en energie vandaan halen om hier nog mee door te gaan. Onderschat de slechte (arbeids)omstandigheden alsjeblieft niet.
Mijn advies is te gaan praten met de mensen aan wie jij je zo ergert. Ik hoop dat jullie dan allebei wederzijds begrip kunnen vinden voor elkaars werk. En dat is een natuurlijk de beste oplossing.
Succes en geef niet op!
Pablo, het hele idee van een weblog als dit is dat je de subjectieve ervaringen van de schrijver kan volgen. Trouwens: de mening die jij ventileert (over vrijwilligers die bewondering van de professionals nodig hebben) is ook allesbehalve objectief. Is die mening ook gestoeld op je eigen subjectieve ervaringen of ventileer je maar wat in het rond?
@ Red: Ik zou dat eerder aanduiden als hyperventileren. ;-)
BTW: Pablo. Lukt het een beetje? Je eigen schuldgevoel van je afschrijven. Aangezien je zelf niet meer aan je omgeving kan bijdragen dan slappe aftreksels van je zure geest?
Wat is er met die mensen in de zorg? Het zal de werkdruk wel zijn. Mijn eigen moeder is op iets oudere leeftijd in de bejaarden-zorg gaan werken. Nog een paar maanden en ze kunnen haar zelf in een verzorgingshuis opnemen. Want het is ziekmakend. Picture this: Je bent 85, je hebt alleen maar last van een licht geheugenverlies. Je hebt een lang leven achter de rug. Je hebt het gevoel alles wel zo”n beetje meegemaakt te hebben. Een lichte trots dat je alles zo klaargespeeld hebt. MAAR; Je wil naar de WC. Het is 16.50 uur. Je moet erg nodig. Daar komt ze: Een verpleegster van 23 loopt langs. Je vraagt haar aandacht. “Zou je me naar de wc willen brengen?”. Het meisje kijkt je aan. Knikt afkeurend. “Nee, mevrouw T, u weet het, de wc-ronde is om 13.00 uur en om 16.30 uur. Dus u moet maar even wachten tot de volgende ronde. Had u maar zojuist uw behoefte moeten doen.”.
En dit is echt niet overdreven. Zo gaat het overal. “Niet meer dan 2 boterhammen, mevrouw B.”. “Niet teveel drinken, mijnheer C.”.
Dus Luna: Go grrrrl en keep up the good stuff!!!!!!
Als ik mijn reactie zo terug lees kan ik mij alleen nog maar vinden in wat ik tussen haakjes schreef.
Het spijt me Luna.
Dat heet ook wel schizofrenie, Pablo…
Laat ik het ook even zo zeggen: ik heb zelf jaren in de zorg gewerkt en nog nooit heb ik mij afgestompt of arrogant gedragen naar vrijwilligers, personeel of bewoners… het werken in de zorg is zwaar, maar als je het niet kunt opbrengen, dan moet je achter de kassa bij de Albert Heijn gaan zitten, dat verdient namelijk net zoveel…
En ook schijtziek word ik van opmerkingen als: ‘dat domme gevolg van je’… nee, laten we lekker Luna gaan uitkafferen!
‘Vrijwilligers poetsen hun ego op met geveinsde interesse in de medemens’: wat een fijne, heerlijke en vooral positieve kijk op je medemens… gatverdamme…
Oh ik dacht sodomie, Suffie…
Ik zei toch sorry, Luna
‘Het liefst hebben ze daar dan ook nog de bewondering van professionals voor nodig’; bewondering is niet nodig om vrijwilligerswerk te doen, maar goede informatie is essentieel… en wat kun jij toch ongelooflijk zeiken zeg, Pablo…
Maakt dat alles goed, Pablo? Het bewijst niet van veel hersens als je denkt dat je een weloverwogen tirade van stomme en ondoordachte opmerkingen ten opzichte van Luna, maar ook ten opzichte van “haar gevolg” (dus ook Suffie) kunt afdoen met een “sorry”…
En ik heb ook een ongelooflijk kuthekel aan mensen die eerst bewust iemand afzeiken en daarna ‘sorry’ zeggen…
Sorry Luna, wordt nu niet boos.
Boos? Pislink word ik ervan… en ik heb vandaag meer dan 10 uur lang IKEA-keukenkastjes in elkaar gedraaid… ook niet goed voor een mens…
Nee tuurlijk niet, is ook niet goed voor een mens. Wees dan maar boos lieverd.
*BWEURK!!!*
Haha Suffie wordt jaloers
Suffie wil Luna voor zichzelf hebben
Dat soort opmerkingen blijven nog ver onder het niveau van een oprisping…
Ja want Suffie is God he? Suffie weet wat smaak is. Suffie van hoog niveau.
Ik krijg zin om Suffie een kussie op zijn mond te geven
Luna is gek op Suffie! Zo zouden meer mannen moeten zijn!
Ik ben ook gek op Suffie, Suffie is mijn held.
Kijk Pablo, zo kennen we je weer…. onze eigen, domme verachtelijke Pablo…
Suffie is lief, zorgzaam, betrokken, gevoelig, erudiet, doortastend. Suffie is mijn alles. He Syffie?
Kijk, je *kent* de woorden dus wel, ook al belichamen ze alles wat jij niet bent…
Suffie plies niet boos worden. Ik wil zo graag gezellig met je zijn.
Luna help me. Bemiddel of.. maar doe wat. Ik wil Suffie niet kwijt.
Suffie zo gauw gekwetst. Dat wil ik niet. Niet boos zijn Suffie, oke?
Het is nu wel duidelijk Pablo… blijf jij maar lekker je zeikende zelf en wees het maar lekker altijd oneens met mij en de rest van de wereld… dan schrijf ik m’n stukjes weer voor ‘mijn gevolg’…
Kerel, je denkt toch niet dat ik gekwetst raak omdat er een amoebe tegen me aankruipt?? Krijg een leven en hoepel op…
Fascinerende trialoog….. jammer dat Pablo weinig manieren kent. Ik kan me de tijd nog heugen dat zulke mensen voor de klas met de roede bewerkt werden….. zero tolerance als het ware.
(Ach lievelieve mensen, ik stoor niet graag, maar even back to the topic, shall we?)
Een vaste medewerker die niet aardig is voor vrijwilligers is niet goed bij zijn/haar hoofd of heeft een kutdag. Kan (allebei) gebeuren, toch? Vrijwilligerswerk doe je nooit helemaal vrij van eigenbelang, al is het maar het eigenbelang te kunnen zeggen dat je vrijwilligerswerk doet zonder eigenbelang (bent u daar nog?)
Maar – en nou komt het – dat doet er geen fuck toe voor die bejaarden! Wat maakt het hun nou uit of Luna het voor haarzelf doet, voor een leuk stukje op haar log of voor de wekelijkse vrijwilligersbijdrage van Euro 11 zoveel?
Want die krijg je hoorde ik laatst tot mijn stomme verbazing! Geld voor vrijwilligerswerk – ik heb me ook meteen geheel onbaatzuchtig aangemeld. Ik kan wel elf Euro gebruiken. Of was het nou per maand?
Ik doe dat vrijwilligerswerk puur uit egoïsme… omdat ik er blij van word om een kopje koffie met een dement dametje te drinken… dat dat dametje er ook blij van word is een prettige bijzaak… (en ik heb nog nooit van een vrijwilligersbijdrage van 11 euro gehoord… het enige dat je vergoed krijgt zijn je reiskosten)…
*grijns* Tuurlijk doet een vrijwilliger het voor zich-/haarzelf. En dat mag! Een stukje voldoening, een stukje goed gevoel! Niets mis mee! Feit is dat je er twee vliegen in één klap mee slaat: jij lekker, die oudjes lekker….
Maar een klein beetje waardering vanuit de “professionele” organisatie is ook lekker!!
En nu gaat Suffie, overigens geheel op vrijwillige basis, ten bedde…
Welterusten lieve Suffie.
Luna, even navragen bij die vervelende lui? Ik krijg het namelijk wel. Maar weer geen reiskosten. Hmmm. Heeft misschien wel iets met elkaar te maken.
In dit geval kan de waardering me niet eens schelen… het is in het belang van die oudjes dat ik ‘iets’ van ze weet… zo zou het ook heel prettig geweest zijn als ik had geweten dat mevrouw T. niet langer dan 2 minuten kan lopen en dus eigenlijk in een rolstoel had gemoeten toen ik met haar ging ‘wandelen’… nu knikte ze door haar knieën… en verder zou het ook gewoon fijn zijn als ik de namen van de bewoners wist… die weten ze soms zelf niet meer, of die kunnen ze door bijvoorbeeld afasie niet meer uitspreken… maar klagen hier heeft geen zin… ik moet het tegen het ‘vrijwilligershoofd’ zeggen, maar dat vind ik mezelf weer zo’n klikspaan…
Klikken doe je over kwajongensstreken…. dit soort dingen aan de kaak stellen heet klokkenluiden…
tja, en je weet hoe het oha met klokkeluiders afloopt…
Ehhh… vette wachtgeldregeling??
ontslag (meestal en oneervol)
Klikspaan? Initiatief noem ik dat. Stel voor om logboekjes bij te houden per bewoner; zo kan elke vrijwilliger (of medewerker) ervaringen of notities maken over de ‘eigenaar’ van het boekje. En bezoek kan ook een beetje meelezen en bij houden wat er om hun eigen bezoekjes heen gebeurt.
Even een memootje naar alle andere vrijwilligers en een stapel schriftjes bij de Xenos vandaan halen et voila.
Dat is geen amoebe, Suffie, dat is je hersen!! (of zou het toch een kakkerlak zijn?)