“Zullen we vanavond ook een paprikaatje op het gourmetstel gooien?”, vroeg ik aan oppaskind M. vanmiddag. Dat vond-ie wel lekker, dus ik zocht een mooie, gele paprika uit. Eenmaal bij de kassa bleken er in de paprika 4 kleine, ronde deuken aan de ene kant en een grote ronde deuk aan de andere kant te zitten. “Heb jij dit gedaan?”, vroeg ik aan M. en hield de paprika onder z’n neus. Hij had het niet gedaan, zei hij. “Het zijn anders precies de vingerafdrukken van een 9-jarig jongetje”, zei ik. “Echt niet”, zei hij geïrriteerd. “Volgens mij wel”, zei ik, “en dat vind ik niet tof van je.” Toen ik een uur later de paprika ging snijden waren de 5 plekken bruin uitgeslagen. Het zag er niet fris uit. “Moet je zien man”, zei ik tegen M., “dit gebeurt er met een paprika als je er deuken in maakt.” “Ik heb het niet gedaan”, zei hij. “Ik geloof je niet”, zei ik. “M’n moeder gelooft me wel altijd meteen”, zei hij. “Dat geloof ik ook niet”, zei ik. “Nouhou!”, begon M., “En m’n juf op school is stom én ik zit steeds met oma in m’n hoofd én m’n moeder zit nu bij dat televisieprogramma, dus kan ik er zoiets als dit gedoe met die paprika écht niet bij hebben.” Het was nu belangrijk om serieus te blijven kijken. Niet lachen. Niet gaan lachen. “Oké, dat snap ik”, zei ik, “maar als je ergens problemen mee hebt, dan moet je dat zeggen. Ik vind het niet leuk dat je dan dingen kapot gaat maken.” Een boze blik. “Heb jij eigenlijk wel een cursus gevolgd voor het moeder-zijn?”, vroeg hij bloedserieus. Niet gaan lachen. Ik mocht niet gaan lachen. “Eh, nee”, zei ik. “En ik heb zelf ook geen kinderen.” “Dat dacht ik al”, zei hij nonchalant, “misschien moet je er eerst maar eens eentje gaan volgen voordat je met mij omgaat.” Toen kon ik mijn lach niet meer inhouden.