LUNA EN HET ARBEIDERSETHOS
Van niets doen word je moe. Dat is sinds de afgelopen weken voor mij een feit. Ik heb wel gewerkt. Natuurlijk. Beetje schrijven, beetje doorsturen via de mail. Klaar. Vastgeroest aan m’n bureaustoel. Ik had 6 weken niet gewerkt in de zorg. Even geen zin in. Even een beetje m’n enthousiasme kwijt. Ik heb een 0-uren-contract daar, dus ik kan in principe werken wanneer ik wil. Ik hoef het voor het salaris niet te doen, al heb ik wel mijn oog laten vallen op een super-hyper-geweldige afwasmachine die mijn taak als huisvrouw een stuk aangenamer zal maken. Ik werk in de zorg omdat ik het leuk vind. En aangezien er in de zorg, en ook in het verzorgingshuis waar ik werk, altijd en elke dag wel diensten openstaan is die baan voor mij een perfecte combinatie naast mijn freelance schrijfopdrachten. Toch heb ik 6 weken achter m’n computer gezeten en achteraf had ik dat niet moeten doen. Je wordt een beetje eenzaam als je elke dag in je eentje thuis werkt. Je ziet alleen je beeldscherm. Ik had niet echt verwacht dat ik mijn collega’s en de bewoners zou gaan missen. Ik heb hen ook niet écht gemist, ik miste vooral het de deur uitgaan. Op je fiets naar je baan, naar je werk. Fysiek hard werken. Lekker. Toen ik gisteren na 8 uurtjes werken de deur van het verzorgingshuis uitstapte voelde ik me geweldig. Ik had mijn taak voor die dag erop zitten en het wijntje dat thuis op me wachtte had ik ook echt verdiend. Ik voelde me weer actief deel uit maken van de maatschappij, hoe belachelijk dat ook klinkt. Vanavond werk ik weer. Lekker. Ik heb er zin in. Pim Fortuyn in zijn boek ‘De puinhopen van acht jaar Paars’: “Arbeid stelt je in staat niet voortdurend bezig te zijn met je privé-sores en je niet voortdurend het hoofd te hoeven breken over de zin van je bestaan.”
Ja, ik ken het. Ik ben nu twee weken vrij geweest…
Alhoewel je mijn dag elke dag opfleurt met je stukjes kan ik begrijpen dat je met je werk in de zorg écht het idee hebt dat je mensen helpt…moet een fijn gevoel zijn.
Kus,
Al KAN het vernauwend werken, dat werken…
Soms kan je ook te hard werken, ik kan mij herinneren dat ik wel eens thuis kwam, ging douchen, eten en zo kapot was dat ik nergens meer aan toe kwam en meteen mijn bed in ging een paar weken lang. Nu werk ik wat minder hihi.op zoek naar een balans. Ik heb wel respect voor mensen die in de zorg werken trouwens. heb ooit eens stage gelopen bij demente oud-psychiatrishe bejaarden. Heb er nog steeds nachtmerries van. het moet je liggen.
Ik krijg soms de neiging om mensen te gaan aanklampen in de Albert Heijn. Speciaal voor mensen zoals ik heeft de bedrijfsleider een bankje bij de ingang gezet.
ben arbeidsobgeschikt,das ook een baan de hele dag nix doen
Ik ben nu twee dagen vrij geweest en heb alleen maar in de tuin gewerkt. Ik zal blij zijn als ik weer naar mijn baas mag. Dan heb ik weer een beetje rust!!!
vinman: “(…) als ik weer naar mijn baas mag.”
ben jij een hondje, vinman?
pootje
Hij heeft nog nooit gedanst. Hij kent zijn doel.
Nog nooit is op zijn vale klerkensmoel
Zomaar een lach verschenen, maar die nacht,
Nadat de gek de nar had omgebracht,
Kroop hij zijn bed uit, glimmend van de pret,
En maakte hij onbespied en pirouette.
Dank, dank, riep hij, het monster is geveld.
Hij oefende het woord “geschokt” voor morgen
En sliep als twintig ossen kunnen slapen.
Straks is hij, voor de camera, vol zorgen.
Natuurlijk is hij zwaar tegen geweld.
Daar klinkt verdomd weer zijn belegen lied.
Hij loopt op straat, ondragelijk rechtschapen,
En nog steeds ziet hij het echte monster niet.
Vorig jaar was ik drie weken vrij en bleef gewoon thuis. Ben nog nooit zo depressief geweest. Ik durf gewoon niet zo lang meer thuis te blijven. Belachelijk eigenlijk. Hoe moet dat nou straks?
Nah ik werk voor het geld, momenteel heb ik 2 banen en werk 74 uur per week, echter als het aan mij zou liggen zou ik de hele dag bier drinken en voor de t.v. hangen, werken is kut
Zondagen zijn soms heerlijk, niks doen. Mijn bed is zo verslavend warm en lekker…
Hmm, ik duik mijn bed weer in.
Na 2,5 jaar thuizitten vanwege volledige arbeidsongeschiktheid kan ik ten volle beamen dat er niets ergers is dan altijd vrij zijn. Tijd bestaat niet meer, het maakt niet meer uit wanneer je opstaat of wanneer je gaat slapen. Het weekend is hetzelfde als de week. ‘Alles kan morgen ook nog wel’, etcetera. Flinke depressie van gehad.
Toch creeer je die neerslachtigheid zelf. En toen ik dat ten volle besefte, werden de momenten voor mezelf weer zinvol.
Hoi Luna
Ja, als Pim het zegt dan is het waar.
Mag ik iedereen hierboven vragen waarom zij arbeidsongeschikt geworden zijn? Ik hoop voor hen dat ze zich niet nutteloos voelen, want zij kunnen het niet helpen, en van werken wordt je niet per definitie nuttiger voor de maatschappij! Als het aan mij lag zou ik in het asiel willen werken, alleen doe ik dat dus niet en werk ook grottendeels voor het geld…alhoewel ik mijn werk echt leuk vind!
Arbeid stelt je in staat niet voortdurend bezig te zijn met je privé-sores en je niet voortdurend het hoofd te hoeven breken over de zin van je bestaan. = werk als vlucht