EN HET WAS DUS ÉCHT NIET MIJN IDEE

“Ik had je bijna een poesje gegeven voor je verjaardag”, had m’n verkering 2 weken geleden nog gezegd. “Nee, maar ik wil geen nieuw poesje hoor”, zei ik. “Maar je zegt steeds dat je een nieuw poesje wil”, zei hij. “Ja, maar dat is een grapje hoor”, zei ik, "2 is katten is echt genoeg". En het was ook steeds een grapje. Echt. Heus. Echt. Maar toen m’n verkering in de auto bekende dat het hém zo leuk leek om een poesje van ons samen te hebben en toen m’n deeltijd-dochter daarna vanaf de achterbank mega-enthousiast begon te roepen: "Pappa wil een poesje, ja, pappa wil een poesje, een poesje, ja, we gaan een poesje halen", toen kon ik zoveel groepsdruk gewoon niet aan en zei ik dat we best wel even in het asiel konden gaan kijken dan. Dus wij naar het asiel met de vraag of er nog kittens waren. Hadden ze. Het asielmeisje troonde ons mee naar een kittenkamer met de mededeling dat deze kittens allemaal adopteerbaar waren. Een grijs met wit tijgertje keek ons van achter het raam aan. Tongetje uit z’n mond. “Ach, kijk hem nou”, zegt het meisje van het dierenasiel. “Aaaaah”, verzuchten we met z’n drieën in koor. Maar ik wilde eigenlijk geen wit met grijs tijgertje. Ik wilde een rode. Maar het enige rode katertje in de ruimte was dus totally not into me toen ik ‘m probeerde op te tillen. De grijs-met-witte zag echter z’n kans en sprong meteen bij me op schoot. Ja, en daar ga je. Daar ga je. Daar ga je dan weer keihard. "Ik hoef de andere kittens niet meer te zien hoor", zei deeltijd-dochter nadat de grijs-met-witte kitten haar gezicht had afgelikt. "Ik ook niet", zei m’n verkering nadat de kitten een paar minuten als een lappenpop tegen ‘m aan had gespind. "Doe er maar een strikje om", zei ik tegen het asielmeisje, want ik was natuurlijk allang verkocht. En eenmaal thuis gedroeg de 6-maanden-kitten zich alsof hij er altijd al geweest is. Hij blij, wij blij en ook Sid en Bruce keken niet echt op of om en waren na een tijdje al met ‘m aan het spelen. "Maar hoe gaan we ‘m noemen?", vroeg ik, "want alle poezen hebben een naam die past bij de periode waarin ze kwamen. Dus z’n naam moet wel voor nu staan. Voor iets positiefs. Voor gezellig en fijn." “Frank Sinatra”, zei m’n verkering. "Perfect", zei ik. I did it my way.